Δύο χρόνια μετά τα εγκαίνια, αντικείμενα ιδιαίτερης αξίας ρημάζουν και ξεθωριάζουν στο Ελληνικό μαζί με τις αναμνήσεις μιας ένδοξης εποχής.
«Ενα μουσείο γεννιέται» ήταν το μότο του Πολιτιστικού Κέντρου της Ολυμπιακής Αεροπορίας όταν το 2011 εγκαινίαζε το μουσείο Πολιτικής Αεροπορίας στο Ελληνικό. Σήμερα, δύο χρόνια μετά, το μουσείο που εμπεριέχει ιστορία μισού αιώνα στον αέρα μοιάζει με φάντασμα μέσα στα χαλάσματα του πρώην δυτικού αεροδρομίου που στις ένδοξες μέρες χρησιμοποιούσε μόνο η Ολυμπιακή Αεροπορία του Αριστοτέλη Ωνάση. Η «Espresso» βρέθηκε στη σκοτεινή αίθουσα που άλλοτε έσφυζε από ζωή, αφού εκεί ήταν η αίθουσα αναμονής των αναχωρήσεων προς όλο τον κόσμο και απαθανάτισε ό,τι έκθεμα έχει απομείνει από το πλιάτσικο και την πυρκαγιά που είχε εκδηλωθεί μέσα στην αίθουσα που προοριζόταν να φιλοξενήσει πενήντα χρόνια ένδοξης ιστορίας στους αιθέρες των πέντε ηπείρων.
Το ρεπορτάζ ξεκίνησε κυρίως από περιέργεια, στο πλαίσιο μιας ευρύτερης έρευνας για το ακίνητο του Ελληνικού. Οταν ξεκινήσαμε δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως θα βρισκόμασταν μπροστά στο γραφείο του Αριστοτέλη Ωνάση και σε ένα πανάκριβο ψηφιδωτό με φύλλα χρυσού που είχε παραγγείλει ο Ελληνας Κροίσος για να κοσμεί το γραφείο του στην Αθήνα. Το χειρότερο όμως είναι πως δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως αντικείμενα με τόσο μεγάλη αξία μένουν να σκονίζονται και να σαπίζουν από την υγρασία. Με μεγάλη μας λύπη είδαμε πως το κτίριο από το οποίο αναχώρησαν εκατομμύρια επιβάτες και εκατοντάδες εξέχουσες προσωπικότητες ρημάζει μόνο και έρημο μέσα στην αχανή έκταση του Ελληνικού – όπως, άλλωστε, κι άλλο κτίριο που εμπεριέχεται μέσα σε αυτή.
Εκεί που κάποτε ανεβοκατέβαιναν ασταμάτητα κυλιόμενες σκάλες τώρα έχουν τοποθετηθεί εκατοντάδες ντοσιέ με αρχεία συνθέτοντας ένα περίεργο έργο τέχνης. Στον τοίχο κρέμονται φωτογραφίες που 
αιχμαλωτίζουν επάνω στο κιτρινισμένο από τον χρόνο χαρτί ένδοξες στιγμές του παρελθόντος, ενώ λίγο πιο πέρα παραταγμένα μέσα σε γυάλινες προθήκες σώζονται όργανα από το πιλοτήριο. Δύο από τα καθίσματα της πρώτης θέσης βρίσκονται σε μια γωνιά σαν να περιμένουν τους επόμενους επιβάτες. Πίσω από μερικά τεράστια κιγκλιδώματα που είναι δεμένα με συρματόσχοινο φυλάσσονται ανεκτίμητης αξίας εκθέματα: «Τα έχουμε μαζέψει με μεγάλο κόπο για να τα βρουν οι νεότερες γενιές» εξηγεί η Τζένη Κονίδη, ένα από τα ιδρυτικά μέλη του ΠΟΛΚΕΑ, και μας ξεναγεί με δάκρυα στα μάτια. «Βλέπετε, είχαμε βλέψεις πως αυτός εδώ ο χώρος θα λειτουργούσε σαν μουσείο. Τελικά ρημάζει. Χωρίς εμάς δεν θα είχε μείνει τίποτα όρθιο» λέει η κυρία Κονίδη και εξηγεί: «Το 2011 είχαν γίνει τα εγκαίνια παρουσία αρκετών προσωπικοτήτων. Οπως βλέπεται, κανείς άλλος εκτός από τους υπαλλήλους της παλιάς Ολυμπιακής δεν ενδιαφέρεται». Σε περίοπτη θέση βρίσκονται παρατεταμένες κούκλες με όλες τις στολές των αεροσυνοδών της Ολυμπιακής. Ολες είναι κουκουλωμένες με νάιλον σακούλες προκειμένου να μη φθαρούν από τη σκόνη. «Είναι στολές που μας έχουν χαρίσει παλιές αεροσυνοδοί. Μία από κάθε εποχή. Βλέπετε, στα χρόνια του Ωνάση οι στολές ήταν υψηλής ραπτικής. Τα πληρώματα της Ολυμπιακής ήταν από τα πιο καλοντυμένα» εξηγεί η κυρία Κονίδη.
Στον τοίχο δεσπόζει ένα μακρύ επιβλητικό ψηφιδωτό στο οποίο απεικονίζεται ο Φαέθων, ο γιος του θεού Ηλιου: «Το είχε παραγγείλει ο ίδιος ο Ωνάσης για το γραφείο του στην Αθήνα. Αν δεν κάνω λάθος, είχε από ένα σε κάθε γραφείο του ανά τον κόσμο. Οταν έκλεισαν τα κεντρικά γραφεία της Αθήνας το μεταφέραμε εδώ, είναι ανεκτίμητης αξίας. Βέβαια, αν μετακινηθεί άλλη μία φορά, δεν ξέρω αν θα αντέξει» λέει η ξεναγός μας κουνώντας το κεφάλι της με λύπη. Πάνω από το κεφάλι μας κρέμονται ακόμη οι πινακίδες με τον προορισμό και την ώρα αναχώρησης. Είναι λες και ο χρόνος έχει σταματήσει στην 28η Μαρτίου του 2001, όταν στις 6.00 το απόγευμα έγινε και η τελευταία αναγγελία πτήσης από το αεροδρόμιο του Ελληνικού. Μάλιστα στο μουσείο υπάρχει και το σύστημα από το οποίο δόθηκε η τελευταία αναγγελία διά στόματος της διευθύντριας της Ολυμπιακής Αεροπορίας Εφης Μπάνου προκαλώντας ιδιαίτερη συγκίνηση.
Σε μια γωνία είναι στημένο ένα από τα γραφεία του Αριστοτέλη Ωνάση και του γιου του Αλέξανδρου, ενώ στον τοίχο κρέμεται μια σπάνια φωτογραφία με τους δυο τους: «Βλέπετε το γραφείο του Ωνάση ήταν λιτό, ωστόσο για την εποχή κομψό και φίνο» μας εξηγεί η κυρία Κονίδη, η οποία μας προτρέπει να κοιτάξουμε τη βιτρίνα όπου σώζονται σερβίτσια και σουβενίρ από τα αεροπλάνα της Ολυμπιακής. «Ασημένιες κανάτες, πορσελάνες υψηλής ποιότητας και διάφορα δωράκια που δίναμε στο αεροπλάνο. Υπήρχε και ένα χρυσό σερβίτσιο, το οποίο όμως έχει κλαπεί. Κατά καιρούς χάνουμε διάφορα αντικείμενα» λέει.
Η σαμπάνια ως υλική μαρτυρία από την τραγική πτήση του Falcon
Στο μουσείο σώζεται ακόμη κι ένα μπουκάλι σαμπάνιας. Από τα λίγα αντικείμενα που διασώθηκαν από την τραγική πτήση του Falcon, απ’ όπου ανασύρθηκε νεκρός ο Γιάννος Κρανιδιώτης: «Για τους εργαζομένους της Ολυμπιακής Αεροπορίας όλα αυτά είναι οι αναμνήσεις μια ολόκληρης ζωής. Το μόνο που θέλαμε ήταν ένας χώρος για να στεγάσουμε το μουσείο. Δυστυχώς, δεν ενδιαφέρεται κανείς» λέει με δάκρυα στα μάτια η κυρία Κονίδη, ενώ περνάμε μπροστά από έναν εξομοιωτή πτήσεων που χρησιμοποιούταν για την εκπαίδευση των πιλότων. Στον πρώτο όροφο του κτιρίου λαμβάνουν χώρα μαθήματα παραδοσιακών χορών και καλλιτεχνικά εργαστήρια: «Εχουμε αρκετές τάξεις όπου απασχολούνται τα μέλη μας. Στα γραφεία όπου κάποτε ήταν τα γραφεία του διοικητικού προσωπικού φυλάμε στολές, πίνακες ζωγραφικής, έπιπλα, ακόμη και ένα πιάνο που ονειρευόταν να βάλει ο Ωνάσης στην πρώτη θέση των πτήσεων. Δεν ξέρω τι θα απογίνουν όλα αυτά. Ελπίζω κάποιος να ενδιαφερθεί άμεσα. Η Ολυμπιακή κρύβει μέσα της τεράστιο πλούτο Ιστορίας. Να φανταστείτε πως κάπου-κάπου έρχονται τουρίστες για να τους ξεναγήσουμε». Το μουσείο, όπως φαίνεται και στις φωτογραφίες, υπολειτουργεί. Αραιά και πού ανοίγει τις πόρτες του για τους μαθητές σχολείων και μετά μένει πάλι μόνο, υπό το πέπλο των αναμνήσεων μιας ένδοξης εποχής.