Ο Σωτήρης Καλυβάτσης θυμάται τις αναμνήσεις των παιδικών του χρόνων, τα πρώτα του επαγγελματικά βήματα, τον Αντώνη Κανάκη αλλά και την παρουσία του στο «Αλ Τσαντίρι».
«Από την ελευθερία δεν μπορείς να κόψεις ούτε ένα κομματάκι, γιατί αμέσως όλη η ελευθερία συγκεντρώνεται μέσα σ’ αυτό το κομματάκι» είχε πει ο Μιχαήλ Μπακούνιν. Το κομμάτι ελευθερίας του ο Σωτήρης Καλυβάτσης φαίνεται να το κρατάει ως πολύτιμο δώρο. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός ότι έχει επιλέξει να ζει σε σκάφος. Λύνει κάβους και ταξιδεύει, ακόμα κι όταν πατάει στη γη. Το μυαλό άλλωστε δεν το περιορίζεις…
Παιδί ζωηρό, με μεγάλη ενέργεια, ο Σωτήρης Καλυβάτσης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Θεσσαλονίκη. «Τα παιδικά μου χρόνια ήταν ευτυχισμένα. Είχαν απ’ όλα. Επαιζα πολύ, ήμουν πρόσκοπος και έκανα αθλητισμό. Εχω δοκιμάσει τα πάντα: ποδόσφαιρο, μπάσκετ, στίβο, άρση βαρών, πάλη, ενόργανη, κολύμβηση. Με πήγαινε η μητέρα μου παντού, μπας και καταναλώσω την πολλή ενέργεια που είχα (σ.σ.: γέλια). Πρόλαβα και λίγο τις αλάνες στη Θεσσαλονίκη, το κρυφτό μέχρι αργά το βράδυ και τις παιδικές σκανταλιές. Να χτυπήσουμε κανένα θυροτηλέφωνο και να τρέξουμε μη μας πιάσουν – αθώα πράγματα αλλά διασκεδαστικά. Ωραία χρόνια! Τι μου θυμίσατε τώρα…»
Ως μαθητής, όπως λέει, ήταν καλός κατ’ επιλογήν. «Ημουν καλός μαθητής με τους δασκάλους και τους καθηγητές που ήταν κανονικοί άνθρωποι και με τους υπόλοιπους, με αυτούς που ένιωθα ότι ήταν δημόσιοι υπάλληλοι, ότι απλώς διεκπεραίωναν και το αισθανόμουν ότι μάλλον μας κοροϊδεύουν, δεν ήθελα να έχω συμμετοχή στο μάθημά τους. Δεν ξέρω αν ήμουν καν μαθητής. Αποβολές δεν έπαιρνα, μόνο μια φορά είχαμε πάρει μια ομαδική» θυμάται.
Ο γονείς του γνωστού ηθοποιού ήταν, όπως λέει, αυστηροί αλλά ταυτόχρονα φιλελεύθεροι. «Η μητέρα είναι ζωγράφος. Καλλιτέχνης άνθρωπος, οπότε υπήρχε μια ελευθερία, και ο πατέρας μου είχε ανοιχτό μυαλό. Από την άλλη, υπήρχε πειθαρχία, τάξη και ασφάλεια. Ο πατέρας μου εργαζόταν στον ΟΣΕ, όπως και η οικογένειά του, τα αδέλφια του, ο παππούς μου. Μεγάλωσα στα τρένα και το πρώτο πράγμα που οδήγησα ήταν τρένο».
Μικρός, ανάμεσα σε όλα τα άλλα έλεγε και ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει χημικός. «Οπως όλα τα παιδάκια, έλεγα διάφορα. Οταν ξεκινήσαμε τη Χημεία στο σχολείο, είχα ενθουσιαστεί, γιατί είχαμε αρχίσει και τα πειράματα στα εργαστήρια και το είχα αποφασίσει ότι θα γίνω χημικός. Μέχρι που με κάποιους συμμαθητές μου κάψαμε το χημείο. Κατά λάθος δηλαδή, όχι για να κάποιο λόγο, οπότε μετά μου έφυγε… Θυμάμαι, όταν ήμουν μικρός είχα γράψει μια έκθεση και έλεγα ότι θέλω να γίνω κουρέας, γιατί αυτή η δουλειά δεν θα τελειώσει ποτέ, αφού τα μαλλιά των ανθρώπων θα μεγαλώνουν πάντα. (σ.σ.: γέλια) Οχι, δεν το μετάνιωσα καθόλου, γιατί τώρα πηγαίνω στον Λάκη (Λαζόπουλο) και κάνω την κομμώτρια (σ.σ.: γέλια). Η δουλειά που κάνω τώρα μάλλον καλύπτει ό,τι είχα ονειρευτεί και φανταστεί όταν ήμουν μικρός. Ο,τι κατά καιρούς ήθελα να γίνω το κάνω μέσα από τη δουλειά μου και πιστεύω ότι μάλλον κάνω αυτό που μου ταιριάζει περισσότερο, και μέσα από αυτό κάνω και όλα τα υπόλοιπα».
Πάντως από την πρώτη δουλειά που έκανε έχει καλές αναμνήσεις. Οι λόγοι, αυτονόητοι. «Η πρώτη μου δουλειά ήταν σε έναν οίκο μόδας, μιας φίλης της μητέρας μου. Εκανα τις εξωτερικές δουλειές. Πήγαινα στην τράπεζα, πήγαινα για ψώνια, ό,τι μου έλεγε η κυρία Ρούλα. Βέβαια βοηθούσα και τα κορίτσια να ντύνονται και να ξεντύνονται. Πολύ καλή δουλειά, τι λέτε τώρα! (σ.σ: γέλια). Εκανα κι άλλες μικροδουλειές. Δούλεψα ως σερβιτόρος και για ένα διάστημα δούλεψα και σε μαγαζί που είχε η νονά της αδελφής μου, με υφάσματα. Μετά ήρθε η κατασκήνωση. Πάντως δεν έκανα ποτέ σχέδια. Επαιρνα τα πράγματα όπως έρχονταν».
Κομφούζιο
Στη ΧΑΝ έκαναν κι ένα γύρισμα με τον Αντώνη Παραρά, που ήταν η αρχή της συνεργασίας του με την εκπομπή «Κομφούζιο». «Με τον Αντώνη ήμασταν από μικροί πολύ καλοί φίλοι και όταν ξεκίνησε το “Κομφούζιο”, δουλεύαμε μαζί στη ΧΑΝ, σε διαφορετικά τμήματα, οπότε κάποια στιγμή έγιναν καλοκαιρινά επεισόδια και κάναμε με τον Αντώνη κάποια γυρίσματα στην κατασκήνωση. Σε αυτό το βίντεο με είδε και ο Αντώνης ο Κανάκης. Το “Κομφούζιο” ήταν ήδη στον τηλεοπτικό αέρα ένα χρόνο, εγώ ενσωματώθηκα στη δεύτερη σεζόν και εξελίχθηκαν τα πράγματα. Αρχικά δεν ήξερα ακριβώς τι συμβαίνει. Ούτε στις κάμερες δεν απευθυνόμουν, γιατί είχε κοινό κι εγώ μαθημένος από το θεατράκι της κατασκήνωσης και άλλων ερασιτεχνικών θεατρικών παραστάσεων, μιλούσα με άνεση στο κοινό. Μετά ακολούθησαν όλα τα άλλα και όταν αργότερα το “ΑΜΑΝ” έκανε τον κύκλο του και συνεννοηθήκαμε με τον Αντώνη (σ.σ.: Κανάκη) ότι άλλα θέλω εγώ και άλλα εκείνος, πήρε ο καθένας τον δρόμο του. Ναι, ακούστηκαν πολλά τότε και οι δημοσιογράφοι εκείνη την εποχή όλο αυτό ρωτούσαν. Και τώρα ακόμα με ρωτάνε για τον Αντώνη πάλι τα ίδια πράγματα. Μα για να ρωτάς μετά από δέκα χρόνια το ίδιο ή καθυστερημένος πρέπει να είσαι για να μην καταλαβαίνεις ότι οι άνθρωποι εξελίσσονται και προχωράνε ή πρέπει να έχεις τέτοιο γκαϊλέ (σ.σ.: καημός) μετά από τόσα χρόνια που ας πάνε αυτοί που τον έχουν να παντρευτούν τον Αντώνη ή αντίστοιχα εμένα, να ησυχάσουν! Δεν την καταλαβαίνω αυτή την εμμονή».
Ελυσε κάβους
Ο Σωτήρης Καλυβάτσης αποφάσισε να κατέβει στην Αθήνα, χωρίς και πάλι να έχει σχεδιάσει το αύριο. «Ελυσα κάβους και σε ένα δεκαπενθήμερο είχα μεταφερθεί από την όμορφη Θεσσαλονίκη στον όμορφο Πειραιά. Κινήθηκα διά θαλάσσης, με το σκάφος, γιατί είπα να έρθω να δω τι γίνεται με τον δικό μου χώρο. Δεν χρειάστηκε στη συνέχεια να νοικιάσω σπίτι, οπότε και παρέμεινα στο σκάφος. Εχεις την ψευδαίσθηση της ελευθερίας, όταν είσαι πλωτός είναι αλλιώς. Δεν υπήρχε τίποτα ουσιαστικά σε ό,τι αφορά τα επαγγελματικά. Είχα κάποιον φίλο μου που ασχολείται με τον χώρο κι έτσι είχα μια επαφή, τίποτα παραπάνω και πιο χειροπιαστό. Μέσω αυτού του φίλου ήρθαμε σε επαφή με τον Σάκη Μπουλά και τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Κάναμε την εκπομπή στο Mega και παράλληλα ήμουν και στο μαγαζί όπου εμφανίζονταν ο Σάκης, ο Γιάννης Ζουγανέλης, ο Χρήστος Θηβαίος και φυσικά ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου.
»“Τα κορίτσια με τα μαύρα”, η θεατρική παράσταση των Ρήγα – Αποστόλου, ήταν η πρώτη στην οποία συμμετείχα. Το άγχος μου το ξεπέρασα στις πρόβες. Ο σκηνοθέτης μου ήταν ικανοποιημένος, με γνώρισαν οι άνθρωποι που συνεργαστήκαμε, ήταν δεκαεπτά ηθοποιοί, σοβαροί και σπουδαίοι συνάδελφοι, και με αποδέχθηκαν και δεν τους εξέθεσα, αλλά ούτε τον εαυτό μου εξέθεσα. Ολα κύλησαν άψογα» περιγράφει.
«Ο τζίτζικας και ο μέρμηγκας» είναι η παράσταση που παρουσιάζει μαζί με τον Στέλιο Κάτσαρη σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας, ενώ τις τελευταίες δύο Παρασκευές του Μαΐου θα επιστρέψουν στην Αθήνα και στο «Ρυθμός Stage». «Μαζί με τον Στέλιο ετοιμάζουμε κι ένα σατιρικό δίσκο που θα κυκλοφορήσει από Σεπτέμβριο – Οκτώβριο. Θα έχει ένα CD με επτά τραγούδια που τα ερμηνεύει ο υποφαινόμενος και άλλο ένα με πρόζα και πολλά γκεστ από διάφορους φίλους».
Τις εμφανίσεις του στο «Αλ Τσαντίρι» του Λαζόπουλου τις απολαμβάνει. «Ναι, το γουστάρω και γιατί συνεργάζομαι με τον Λάκη, αλλά και γιατί έχει ιδιαιτερότητες. Είναι σαν ένα μικρό θέατρο στην τηλεόραση. Εκπομπή στην τηλεόραση θα έκανα, ανάλογα με τις συνθήκες. Οχι μόνο και μόνο για να βρίσκομαι στην τηλεόραση» λέει.
«Οταν γουστάρω ένα κορίτσι γίνομαι απροκάλυπτα αλήτης»
Τα συναισθήματά του λέει πως δεν τα περιγράφει εύκολα. «Δεν είμαι καλός στον έρωτα με τα λόγια, είμαι με τα έργα. Μια φορά, μικρός ήμουν, μου άρεσε ένα κορίτσι και όταν το εξέφρασα, στενοχωρήθηκα. Γιατί πήγα στη συμμαθήτριά μου που μου άρεσε ένα ματσάκι ζουμπούλια και εκείνη τα έβαλε κάτω από το θρανίο και φεύγοντας δεν τα πήρε. Πληγώθηκα πολύ, πάρα πολύ. Ημουν στη Γ’ Δημοτικού. Τώρα, αν γουστάρω ένα κορίτσι, γίνομαι ένας απροκάλυπτος αλήτης (σ.σ.: γέλια). Είμαι λίγο πιο ελεύθερος ως άνθρωπος. Η σχέση είναι κάμποσα πράγματα. Αν είναι να συμβεί, συμβαίνει. Δεν το ψάχνω από το πρωί μέχρι το βράδυ. Αν είναι να έρθει, θα έρθει… Σαφώς και βοηθάει το χιούμορ με τις γυναίκες. Τώρα, πισωγυρίσματα δύσκολα κάνω. Αν ραγίσει το γυαλί, δεν επισκευάζεται ιδιαίτερα εύκολα. Την οικογένεια μπορώ να τη διανοηθώ μόνο με παιδιά και θεωρώ ότι είναι και ο μόνος λόγος για να παντρευτεί κανείς. Η συμβίωση έχει σημασία και η επικοινωνία που στις μέρες μας δεν κυκλοφορεί εύκολα. Εγώ, αν εξαιρέσεις όλα αυτά που γίνονται γύρω μας, διανύω την καλύτερη φάση της ζωής μου. Σε όλα τα επίπεδα. Είμαι πιο ώριμος, πιο ψηλός και πιο όμορφος από ποτέ (σ.σ.: γέλια)».
Ντοκουμέντα
1. Δεν βλέπει τηλεόραση, λόγω υποχρεώσεων. «Δεν τον έχω δει τον “Σουλεϊμάν”, αλλά όταν θα βγει σε DVD στα περιοδικά, θα κάτσω τρεις μήνες και θα το δω, αν θέλω να κάνω ριζική ανανέωση στον εγκέφαλό μου».
2. Μαγειρεύει και, όπως λέει ο ίδιος, εξαιρετικά. Αγαπημένο του φαγητό είναι… «πολλά, αλλά ας πω μακαρόνια με κιμά».
3. Από 6 ετών έπαιζε σε θεατρικές παραστάσεις. Ηταν ναυτοπρόσκοπος και ασχολήθηκε με την ιστιοπλοΐα. «Ποτέ αγωνιστικά, πάντα ως ταξιδευτής».
4. Μένει σε σκάφος. «Είμαι σε ένα σκάφος, γιατί έτσι κι αλλιώς είναι ένα κομμάτι από τη ζωή μου και τη δουλειά μου. Για πολλά χρόνια τα καλοκαίρια το νοικιάζω σε φίλους και τους πηγαίνω εκδρομές».
5. «Γελάω και κυρίως με τον εαυτό μου. Με τέτοιο δράμα γύρω μας είναι να μη γελάσεις…»
6. Εδωσα το αυτοκίνητο, αφού δεν μπορούσα. Τι να τα κάνω τα παλιοσίδερα; Μετακινούμαι με τον “Τρύφωνα”, ένα βεσποειδές αυτόματο 80 κ.ε. που πρέπει άμεσα να περάσει από ΚΤΕΟ».
ΡΑΝΙΑ ΤΡΑΓΟΜΑΛΛOY