❱❱ Κατάθεση ψυχής από τον Ντίνο Καρύδη! Η πείνα στην Κατοχή και η ατάκα που του άνοιξε τον δρόμο για την υποκριτικήΑπό τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
Το έμφραγμα που υπέστη κατά τη διάρκεια του συλλαλητηρίου για τη Μακεδονία στο Σύνταγμα τον περασμένο Μάιο, γεγονός το οποίο έφερε πρώτη στο φως της δημοσιότητας η «Espresso», είναι η αιτία που ο σπουδαίος ηθοποιός Ντίνος Καρύδης έχει αρκετούς μήνες να απασχολήσει τα ΜΜΕ.
Εκτοτε με δυσκολία προσπαθεί να σταθεί πάλι στα πόδια του. Ωστόσο, είναι πάντα ευγενικός, ευαίσθητος και γεμάτος καλοσύνη, και σήμερα, σε μια κατάθεση ψυχής, μιλάει για όλα: για την κόρη του Σμαράγδα, τον Θοδωρή Αθερίδη, τη σύζυγό του Τζούλια Αργυροπούλου, καθώς και το μεγάλο του όνειρο, να παίξει όλη η οικογένειά του σε μια παράσταση!
Γεννηθήκατε στην Αθήνα λίγο πριν από τον πόλεμο. Τι θυμάστε από εκείνα τα πρώτα σας παιδικά χρόνια;
Πράγματι, γεννήθηκα στην Αθήνα το 1938, με καταγωγή από τη Λευκάδα, από την πλευρά του πατέρα μου, και από τη Μάνη, από την πλευρά της μάνας μου. Εγώ άρχισα να έχω παιδικές εικόνες από τα τέλη του πολέμου, 
όταν περνούσαν μοτοσικλέτες με Γερμανούς στους δρόμους, και την πείνα. Πολλή πείνα! Η οικογένειά μου ζούσε σε ένα μικρό δωμάτιο με πλίθες, στις ανηφοριές του Γκύζη. Μέσα εκεί είχε μόνο ένα κρεβάτι, που κοιμόμουν εγώ με τους γονείς μου. Η τουαλέτα ήταν έξω, σε μια αυλίτσα που είχαμε κοινή με τους γείτονες. Αν γινόταν τώρα πόλεμος, θα πέθαινε πολύς κόσμος. Γιατί τότε η Αθήνα είχε χώμα, μπορούσες να φυτέψεις και ένα ζαρζαβατικό. Ας πούμε, η μάνα μου έκοβε τσουκνίδες και μας τις έβραζε για να χορτάσουμε, ενώ πηγαίναμε και στα συσσίτια για να έχουμε φαγητό.
Παίζατε στις αλάνες, να φανταστώ…
Μόνο εκεί, αφού δεν είχαμε τίποτε άλλο να ασχοληθούμε. Παίζαμε με μπάλες που φτιάχναμε από πανιά, παίζαμε μακριά γαϊδούρα. Δύσκολα χρόνια, αλλά και πολύ αθώα και όμορφα, που πολλές φορές σήμερα μου φέρνουν δάκρυα στα μάτια. Για όλες αυτές τις μνήμες που κουβαλάω πιστεύω πως μέσα μου έχω ένα παιδί. Και από του Γκύζη μεγαλώνοντας μετακομίσαμε στο Χαλάνδρι, σε ένα σπίτι μιας θείας του πατέρα μου. Εκεί για πρώτη φορά είχαμε ένα μικρό κουζινάκι. Στο Χαλάνδρι γνώρισα πολύ ωραίους ανθρώπους και καλλιεργημένους, όπως ο φίλος μου ο Μάνος Ελευθερίου, με τον οποίο ήμασταν και συμμαθητές.
Πώς το πάμφτωχο παιδί από του Γκύζη γίνεται ένας καλλιεργημένος ηθοποιός, που παίζει δίπλα σε μεγάλα ονόματα της εποχής;
Ηταν εντελώς τυχαίο αυτό το γεγονός. Δεν πίστευα ότι έχω ταλέντο. Δεν ήξερα τίποτε από υποκριτική τέχνη. Μέχρι τα 21 χρόνια μου δούλευα σε όποια δουλειά μπορείς να φανταστείς: σε παπουτσάδικο, σε οικοδομές, σε φούρνους, παντού. Τελικά ένας φίλος και γείτονας μου είπε: «Ρε συ Ντίνο, δεν έρχεσαι να κάνεις τον κομπάρσο στον κινηματογράφο και θα παίρνεις πολύ περισσότερα απ’ όσα κερδίζεις στην οικοδομή». Με σύστησε, λοιπόν, ο φίλος μου και σε διάφορες ταινίες είτε έκανα πως περπατούσα στον δρόμο είτε καθόμουν σε ένα τραπεζάκι και έπινα κρασί, τέτοια ρολάκια, πολύ μικρά και ανούσια. Απλά για να βγαίνει ένα καλό μεροκάματο…
Ποιος ήταν ο ρόλος που σας έδωσε την ώθηση για το… παραπάνω;
Ηταν στην ταινία «Η Αλίκη στο Ναυτικό». Πήγα για να κάνω απλά έναν ρόλο. Τον ρόλο του ναύτη. Μας είχαν δώσει εντολή σε όλους εμάς τους κομπάρσους να μη μιλάμε. Ερχεται ο Κωνσταντάρας, που υποδυόταν τον πλοίαρχο, και λέει στο υποτιθέμενο πλήρωμα: «Κατεβάστε τα χέρια σας». Οταν φτάνει μπροστά μου, μου λέει: 
«Πώς σε λένε εσένα, παιδί μου;» Και εγώ απαντάω, ενώ κανονικά δεν θα έπρεπε, βάσει σεναρίου: «Αποστόλου Νικόλαος του Ιωάννου». Το μεσημέρι με φώναξε ο Κωνσταντάρας μέσα στο γραφείο του Σακελλάριου και είπε του Αλέκου: «Είναι μαθητής σου αυτός;» Ο Σακελλάριος του απάντησε αρνητικά και τότε ο Κωνσταντάρας του είπε: «Να τον πάρουμε. Είναι πολύ καλός. Να τον πάρεις». Με κοίταξε ο Σακελλάριος και μου είπε: «Θες να γίνεις ηθοποιός;» Εγώ δεν ήξερα τι μου γινόταν. Και έτσι γράφτηκα στη σχολή υποκριτικής του Σακελλάριου και έγινα ηθοποιός. Και πέρασα με άριστα. Είχα μαγευτεί από όλα αυτά που έζησα.
Με την Αλίκη τι σχέση είχατε;
Μαγική! Το ίδιο και με την Τζένη Καρέζη, την οποία και εκείνη τη συνάντησα στα πρώτα μου βήματα και με βοήθησε απίστευτα. Με σεβάστηκαν και με βοήθησαν όλοι τους. Θυμάμαι στη σχολή είχα δασκάλους μου τον Μίμη Φωτόπουλο, τον Ντίνο Ηλιόπουλο, την Ελένη Χατζηαργύρη και πολλούς άλλους, με τους οποίους συνεργάστηκα για πολλές σεζόν. Πραγματικά, κοιτώντας πίσω αντιλαμβάνομαι ότι τους… ξεγέλασα και με πίστεψαν (γέλια).
Με τη σύζυγό σας, την Τζούλια Αργυροπούλου, πότε γίνατε ζευγάρι;
Τον Φλεβάρη του ’69. Και πάλι τυχαία, στο θεατρικό έργο «Η κόρη μου η σοσιαλίστρια», που είχε ανέβει στο θέατρο Αλσος. Εκεί ερωτευτήκαμε και παντρευτήκαμε μετά. Μας πάντρεψε ο Βαγγέλης Βουλγαρίδης. Και πώς έγινε κουμπάρος μας; Είχα πάει στη στοά Χατζηχρήστου, με βλέπει και μου λέει: «Αντε, ρε Ντίνο, πότε θα παντρευτείτε με την Τζούλια;» Του απαντάω ότι «δεν έχω κουμπάρους» και τότε εκείνος μου λέει: «Θα σας παντρέψω εγώ». Και ο γάμος έγινε στον Αγιο Νικόλαο.
Οι περισσότεροι ηθοποιοί με τους οποίους συνεργαστήκατε της παλαιότερης γενιάς έχουν «φύγει». Ποιος σας λείπει περισσότερο;
Κάθε μέρα που αναπολώ στιγμές και αναμνήσεις θυμάμαι και κάποιον από όλους αυτούς που έχουν φύγει και κλαίω. Πριν από λίγες ημέρες σκεφτόμουν τον Μηνά Χατζησάββα. Και, ασυναίσθητα, άρχισα να κλαίω.
Το γεγονός του Μαΐου με τα χημικά που σας έριξαν και μπήκατε στην Εντατική σάς έκανε και πιο ευσυγκίνητο!
Οχι. Το δυσάρεστο αυτό γεγονός με έκανε να μη θέλω να αρρωστήσω ξανά, γιατί πέρασα πολύ δύσκολες εβδομάδες στο νοσοκομείο. Από την άλλη, βέβαια, μου έδειξε την αγάπη που είχε και έχει ο κόσμος για μένα. Από κάθε γωνιά του πλανήτη έχω λάβει μηνύματα από Ελληνες που θορυβήθηκαν. Θέλω να γίνω καλά για να βρεθώ στο θεατρικό σανίδι, που τόσο αγαπάω.
Εχετε σκεφτεί να παίξετε με την κόρη σας;
Με την κόρη μου έχω παίξει πριν από πολλά χρόνια, στον «Αμλετ» του Γιώργου Μιχαηλίδη. Τότε βγαίναμε μαζί στη σκηνή, λέγαμε κάποια λόγια και όταν τελειώναμε, μπαίναμε στα καμαρίνια και κλαίγαμε ο ένας στην αγκαλιά του άλλου.
Υπάρχει ενδεχόμενο, όμως, να παίξετε όλη η οικογένεια μαζί;
Εγώ θα το ήθελα πάρα πολύ. Το θέμα είναι να το θέλουν και οι υπόλοιποι. Υπάρχουν έργα τέτοια, και του Καμπανέλλη και του Μουρσελά, που θα μπορούσαμε να παίξουμε. Αρκεί να το θελήσουμε όλοι.
Η σχέση σας με την κόρη σας είναι κάτι παραπάνω από δυνατή…
Τη Σμαράγδα την έχω αγαπήσει προτού ακόμα γεννηθεί. Και ήξερα ότι θα γίνει αυτό το υπέροχο πλάσμα που μας στέκεται βράχος σε όλες μας τις καταστάσεις.
Είναι πολύ τιμητικό το γεγονός ότι βγήκατε δημοσίως και είπατε ότι σας βοηθάει οικονομικά…
Τιμητικό είναι για εκείνη. Αν δεν ήταν η Σμαράγδα, πιθανόν να μην είχαμε ούτε τηλέφωνο.
Το ίδιο σας στέκεται και ο Θοδωρής…
Βεβαίως. Και ο Θοδωρής είναι πολυσχιδής καλλιτέχνης. Κάνει τα πάντα και στο θέατρο και στη μουσική.
Σας λείπει ένα εγγονάκι;
(Γελάει) Αυτό είναι θέμα δικό της. Ο,τι θέλει η Σμαράγδα μου να της το δώσει ο Θεός. Γιατί η Σμαράγδα, εκτός από καλή ηθοποιός, έχει μια υπέροχη καρδιά και βοηθάει δεξιά και αριστερά. Είναι τυχεροί και τυχερές όσοι την έχουν φίλη. Οταν κάποιος έχει δίκιο, η Σμαράγδα θα χτυπήσει το χέρι πάνω στο τραπέζι και θα τον υποστηρίξει. Υπέροχο πλάσμα, μοναδικό!
