❱❱ Η κριτικός του σινεμά μιλά για Ελληνες stars, χωρίς να μασάει τα λόγια της, αλλά και για το μοντάζ που «πείραξε» δήλωσή της για τη ΒουγιουκλάκηΑπό τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
Σε μια συνέντευξη-ποταμό, με μια γοητευτική αφήγηση, η Ροζίτα Σώκου καταφέρνει να μας καθηλώσει, μιλώντας χωρίς φόβο και με πολύ πάθος για πρόσωπα που η ίδια γνώριζε πολύ καλά, τα οποία για εμάς, τους κοινούς θνητούς, είναι στο… απυρόβλητο: Για τη Μελίνα Μερκούρη, που δεν διστάζει να πει ακόμα μία φορά ότι ήταν καλή ως ηθοποιός μόνο στη «Στέλλα», για τον Μιχάλη Κακογιάννη, τον οποίο θεωρεί κακό σκηνοθέτη, για την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την οποία λάτρεψε στη «Φιλουμένα Μαρτουράνο», εκεί όπου δεν άρεσε καθόλου στο κοινό της, για το κόμπλεξ της Κατίνας Παξινού με την ηλικία της, για το ελάττωμα του Χατζιδάκι να «στήνει» όποιον είχε ραντεβού μαζί του…
Ηρεμη, καθισμένη πλέον σε αναπηρικό καροτσάκι, με μια απίστευτη διαύγεια πνεύματος, η 96χρονη κριτικός κινηματογράφου θυμάται ιστορίες από το παρελθόν… 
«Για 52 χρόνια πήγαινα στις Κάννες κάθε χρόνο. Ξέρω μέχρι και τον μπακάλη στο διπλανό στενό. Την κριτική μου και τις απόψεις μου δεν με ενδιαφέρει αν τις εγκρίνουν οι άλλοι. Εγώ λέω πάντα αυτό που πιστεύω» δηλώνει στην «Espresso», μιλώντας για όλους και όλα.
Φωτό δεξιά: Selfie με τον Νίκο Νικόλιζα
Στο πλευρό της η κόρη της Ιρένε, «φύλακας άγγελός» της, την κοιτάζει και περιμένει να ακούσει αυτά που θα πει η μητέρα της, η οποία δεν ρίχνει νερό στο κρασί της για κανέναν. Ωστόσο, όπως λέει, δεν θα ξαναδώσει τηλεοπτική συνέντευξη, καθώς στο μοντάζ αλλοιώνουν τα λόγια της.
Κόψε ράψε
«Δεν θα ξεχάσω πως έπαιζαν για ώρες ότι εγώ είπα “καλύτερα που πέθανε η Βουγιουκλάκη”. Αυτή τη φράση λοιπόν δεν την είχα πει εγώ, αλλά η μαμά της, η κυρία Εμυ, παρουσία και του Τέλη Ζώτου. Συγκεκριμένα, μας είχε πει: “Η κόρη μου θα υπέφερε τόσο πολύ όταν θα έβλεπε γερασμένο το πρόσωπό της στον καθρέφτη, που καλύτερα που πέθανε”. Κι όμως, με το κόψε-ράψε, έμοιαζε ότι τα είπα εγώ. Για την Αλίκη μπορώ να σας πω ότι το σπουδαίο ταλέντο της το είχα καταλάβει πολύ νωρίς, όταν την είδα στα πρώτα της βήματα στο Εθνικό Θέατρο να παίζει Μολιέρο. Και πραγματικά είχε μεγάλο ταλέντο. Και μία φορά στη ζωή της αποφάσισε να παίξει κάτι εξαιρετικό, που ήταν η “Φιλουμένα Μαρτουράνο”. Το έργο αυτό το είχα δει προηγουμένως στην Ιταλία από τον Εντουάρντο ντε Φιλίπο, ο οποίος το είχε γράψει για την αδερφή του. Η Αλίκη σε αυτό το έργο για μένα ήταν πολύ καλύτερη. Ηταν αριστούργημα. Παρ’ όλα αυτά, το έργο κατέβηκε σε μία εβδομάδα, γιατί δεν την αναγνώριζε το κοινό. Επαιρναν το πρόγραμμα, την έβλεπαν σε φωτογραφίες και στο έργο έβλεπαν μια άλλη. Δεν τους άρεσε. Ηθελαν τη ναζιάρα, τη γατούλα με το λουλούδι στο αυτί» αναφέρει.
Από αριστερά: Ο Μιχάλης Κακογιάννης, η Κατίνα Παξινού και ο Μάνος Χατζιδάκις
Τη ρωτάμε αν τη θεωρεί σταρ, όπως ο υπόλοιπος κόσμος. Χαμογελάει. «Για μένα δεν έχει σημασία αν ο κόσμος και τα ΜΜΕ τη θεωρούσαν και τη θεωρούν σταρ. Οι άνθρωποι ή έχουν την αύρα ή δεν την έχουν…» μας λέει.
—-
«Η… καημένη Ειρήνη Παπά προσπαθούσε να φτάσει τη Μελίνα»
Παντρεμένη με Ιταλό, η Ροζίτα Σώκου έζησε αρκετά χρόνια στη γειτονική χώρα, όπου διέπρεψε η Ειρήνη Παπά. Ή μήπως όχι; «Επειδή εγώ έζησα στην Ιταλία, λόγω του συζύγου μου, οι Ιταλοί έλεγαν τότε: ”La povere Rene Pappas” (Η καημένη η Ειρήνη Παπά). Στην Ιταλία πρέπει να είσαι ή καλλονή ή ηθοποιός πρώτης τάξης. Η Ειρήνη Παπά ήταν η ηθοποιός που προσπαθούσε να φτάσει τη Μελίνα, τον έναν και τον άλλον… Βεβαίως, η Μελίνα ήταν μεγαλύτερη ντίβα και σταρ από την Ειρήνη Παπά, γιατί ήξερε να κάνει την προπαγάνδα της» επισημαίνει και κάνει μια παύση…
Αριστερά: Η Ειρήνη Παπά. Δεξιά: Σκηνή από τη «Στέλλα» με τη Μελίνα Μερκούρη
Η κόρη της, Ιρένε, της θυμίζει την υπόσχεση που της έχει δώσει ότι δεν θα αναφερθεί ποτέ ξανά στη Μερκούρη. Ωστόσο, όπως λέει και η ίδια, είναι μέρος της ιστορίας της ζωής της. «Εγώ είχα τρελαθεί τότε που βγήκε η “Στέλλα”. Η Μελίνα σ’ αυτή την ταινία ήταν εξαιρετική. Αυτά τα νάζια που έκανε στα κρεβάτια και τέτοια ήταν αυτά που μπορούσε να κάνει. Για μοναδική φορά στη ζωή του ο Κακογιάννης, ο οποίος ήταν κακός σκηνοθέτης κατά τα άλλα, έκανε μια σπουδαία ταινία».
«Μεγάλος αρτίστας»
«Ο Κακογιάννης έχει κάνει τη χειρότερη ελληνική ταινία που βγήκε ποτέ, με τίτλο ”Τα ψάρια βγήκαν στη στεριά”. Και σας το λέω εγώ, που για 52 χρόνια πήγαινα στις Κάννες και ξέρω μέχρι και το τελευταίο λιθαράκι. Στο Φεστιβάλ της Βενετίας κάποτε με πλησίασε κάποιος από την ”Corriere de la Serra”, όταν είδε την ταινία ”Ο ουρανός” του Τάκη Κανελλόπουλου, και μου είπε: ”Ο Κακογιάννης είναι σαν τον ‘Εμπορο της Βενετίας’. Ο Κανελλόπουλος είναι ένας μεγάλος αρτίστας του κινηματογράφου”. Ο πρώτος άνθρωπος που κατάλαβε ότι ο κινηματογράφος δεν είναι κινηματογραφημένο θέατρο ήταν ο Κανελλόπουλος. Ως τότε, τα κάναμε μούσκεμα» μας λέει.
Πίνοντας πράσινο τσάι και τρώγοντας κουλουράκια που έχει φτιάξει η ίδια, ρωτάμε την κυρία Σώκου για την οσκαρική Κατίνα Παξινού. «Ηταν μεγάλη ηθοποιός, όταν δεν προσπαθούσε να δείχνει ότι είναι μεγάλη ηθοποιός» μας λέει με νόημα και συμπληρώνει: «Είχε μεγάλη μανία με την ηλικία της. Μας έλεγε ότι ο σύζυγός της, ο Αλέξης Μινωτής, τη γνώρισε όταν ήταν παιδάκι. Θυμάμαι ότι μας έλεγε και μια ιστορία: όταν πρωτογνωρίστηκε με τον Μινωτή, επειδή εκείνη ήθελε να γίνει τραγουδίστρια και οι γονείς της δεν την άφηναν, είχε βγει έξω στο πεζοδρόμιο και έκλαιγε. Και, υποτίθεται, πέρασε ο Μινωτής και τη ρώτησε “Τι έχεις κοριτσάκι μου;”. Για να δείξει ότι είχε μεγάλη διαφορά ηλικίας από εκείνον. Ωστόσο, στο τελευταίο έργο που ανέβασαν, το “Μάνα, κουράγιο”, πήγαν όλοι οι Ελληνες για να τη δουν. Ηταν συγκλονιστική η ερμηνεία της. Ξέραμε όλοι ότι ήταν το τελευταίο έργο όπου έπαιζε».
—-
ΤΟ «ΦΤΩΧΟ ΜΙΟΥΖΙΚΑΛ» ΤΟΥ ΔΑΛΙΑΝΙΔΗ ΚΑΙ ΤΑ… SLOW MOTION ΠΛΑΝΑ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ
Από την αρχή της πολύωρης συνέντευξής μας, η κυρία Σώκου αναφέρει ότι δεν χαρίζεται σε κανέναν. «Ακόμα κι αν είναι επιστήθιος φίλος μου» μας ξεκαθαρίζει, και η κουβέντα μας πηγαίνει στον Γιάννη Δαλιανίδη, με τον οποίο τη συνέδεε μακροχρόνια φιλία. «Εγώ δεν πήγαινα να δω ελληνικό κινηματογράφο. Δεν το ήθελε η Ελένη Βλάχου στην “Καθημερινή”, όπου εργαζόμουν. Από την άλλη, τα πολύ παλιά ελληνικά φιλμ ήταν κινηματογραφημένο θέατρο. Κοίταζαν όλοι οι ηθοποιοί ανφάς μόνο και γκρο πλαν. Ο Δαλιανίδης, όμως, βρήκε κάτι πρωτότυπο που δεν είχαν αντιληφθεί οι άλλοι: το φτωχό μιούζικαλ. Αλλά θέατρο κι αυτό. Τον αγαπούσα υπερβολικά τον Γιάννη και γι’ αυτό δεν μιλούσαμε ποτέ για σινεμά. Το αποφεύγαμε. Ακόμα και στα τραπέζια όπου γευματίζαμε, δεν είχαμε ποτέ κουβέντα για τον κινηματογράφο».
Αριστερά: Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Δεξιά: Ο Γιάννης Δαλιανίδης
Με αγάπη θυμάται και τον Μάνο Χατζιδάκι: «Τον θυμάμαι από την Κατοχή, που με είχαν καλέσει σε ένα φιλικό σπίτι για τσάι και μου είπαν: “Θα έρθει ένα παιδάκι να παίξει πιάνο”. Και ξαφνικά βλέπω ένα παιδάκι με κοντά χέρια και χοντρά δάχτυλα. Το παιδάκι αυτό ήταν ο Μάνος. Καθ’ όλη τη διάρκεια που έπαιζε, έλεγα: ”Είναι αδύνατον αυτό το παιδάκι να γίνει πιανίστας”. Και ο Μάνος έγινε σπουδαίος και μεγαλούργησε. Κάναμε πολλή παρέα, είχε χιούμορ, αλλά είχε και ένα ελάττωμα: αργούσε πάντα. Μας έστηνε. Την εποχή εκείνη, τον ψάχναμε όλοι για να γράψει τη μουσική στους “Ορνιθες”. Τον γύρευα σε όλη την Αθήνα. Και ξαφνικά, τον βλέπουμε να κοιτάζει ανέμελος στο βιβλιοπωλείο Ικαρος κάποια βιβλία. Τον αρπάζουμε όλοι οι συντελεστές του θιάσου και τον πηγαίνουμε στο στούντιο. Και εκεί έγραψε όλη τη μουσική σε μία ημέρα για μια από τις πιο ιστορικές παραστάσεις. Είχε τρομερή ευκολία στο να γράφει μουσική, ακόμα και σε τσιγαρόκουτα!» θυμάται.
«Μετρούσαμε και γελούσαμε»
Η κουβέντα πηγαίνει και στον Θόδωρο Αγγελόπουλο… «Στην αρχή ενθουσιαστήκαμε μαζί του και του γράψαμε για να πάρει κουράγιο. Στο δεύτερο έργο, έτσι κι έτσι. Ημουν μαζί με την τότε σύζυγο του Μίμη Πλέσσα, την Τζέλλα, και λέγαμε στην ταινία του: “Θα κλείσουμε τα μάτια και θα μετρήσουμε για να δούμε πού θα αλλάξει το πλάνο”. Και μετρούσαμε και μετρούσαμε και γελούσαμε. Ηταν μη επιτρεπόμενο αυτό που έκανε ο Αγγελόπουλος. Και το δράμα ήταν πως ο Αγγελόπουλος έπεφτε πάντα λάθος χρονολογικά. Το τελευταίο έργο του που είδα πέτυχε, ήταν και το μόνο στο οποίο είχε πετύχει σε όλα, και κυρίως χρονολογικά».
