❱❱ Η πολυπράγμων καλλιτέχνις Θέμις Μαρσέλλου, που έχει συνδέσει το όνομά της με σπουδαίες παραστάσεις, γυρνά πίσω τον χρόνο
❱❱ Το μουσικό ξεκίνημα με τον Μάνο Χατζιδάκι και τα ανέμελα παιδικά χρόνια στις γειτονιές της ΚυψέληςΑπό την
ΤΕΡΙΑΝΝΑ ΠΑΠΠΑ
Τη Θέμιδα Μαρσέλλου τη γνωρίσαμε πολλά χρόνια πριν, στο δημοφιλές σίριαλ του Mega «Λαβ Σόρρυ», στον ρόλο της νεαρής Αρτας. Πλέον ασχολείται με τη σκηνοθεσία δημιουργώντας πολύ επιτυχημένες παραστάσεις.
Η πιο πρόσφατη είναι η παράσταση «Matilda the Musical», που ανεβαίνει στο θέατρο Ακροπόλ. Για να βρει μάλιστα τους μικρούς πρωταγωνιστές της, χρειάστηκε να δει στις οντισιόν 600 παιδιά! Σήμερα η πολυπράγμων καλλιτέχνις μιλά στην «Espresso» για τη ζωή της αποκαλύπτοντας άγνωστες πτυχές της…
Πώς ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
Είχα πολύ ωραία παιδικά χρόνια. Νομίζω ότι δεν θα τ’ άλλαζα με κανενός! Δεν έχω να θυμάμαι ούτε μια κακιά στιγμή. Είχα δύο υπέροχους γονείς -τους οποίους έχασα πρόσφατα- και μου έκαναν τη ζωή μου υπέροχη. Ηταν και οι δύο μηχανικοί, τεχνοκράτες, και δεν είχε κανείς σχέση με τα καλλιτεχνικά.
Και πώς πήρατε την απόφαση ν’ ασχοληθείτε εσείς;
Εγώ ξεκίνησα από τη μουσική. Είχα την τύχη να ξεκινήσω με τον Μάνο Χατζιδάκι σε κάποιον διαγωνισμό που είχε κάνει και είχα πάρει βραβείο. Ημουν και ψωνάρα όμως! Μου άρεσε πολύ το θέατρο.
Ως παιδί παρακολουθούσατε παραστάσεις;
Το χαρτζιλίκι μου όλο, από το δημοτικό ακόμα, πήγαινε στο θέατρο. Επειδή μέναμε στην Κυψέλη και γύρω είχε πολλά θέατρα στα οποία μπορούσα να πηγαίνω με τα πόδια, τα Σάββατα πήγαινα σε όλες τις απογευματινές. Και τα παιδικά της Καλογεροπούλου έβλεπα και παραστάσεις για μεγάλους. Είχα την τύχη να έχω έναν μπαμπά ο οποίος ταξίδευε στο εξωτερικό για τις δουλειές του και με έπαιρνε πάντα μαζί του. Στο Λονδίνο ερωτεύτηκα τα μιούζικαλ! Πήγαινα ως θεατής και θυμάμαι ότι έβγαινα πάντα αναστατωμένη. Εκλαιγα, ταραζόμουν και ήταν αυτή η ταραχή της ανάτασης. Αυτό το πράγμα που λες «Θεέ μου, τι ωραία που αισθάνομαι». Πάντα έλεγα «μακάρι, Θεέ μου, να μπορέσω να δω κάτι τέτοιο στην Ελλάδα. Μακάρι να μπορέσω να συμμετέχω σε κάτι τέτοιο στην Ελλάδα».
Ξεκινήσατε από το «Grease», «Το μαγαζάκι του τρόμου» και ακολούθησαν τα «Rent», «Fame», «Annie», «H μελωδία της ευτυχίας», «Οικογένεια Adams», «Jesus Christ Superstar», «Mamma Mia» και φέτος το «Matilda the Musical»…
Δεν τα έχω φέρει εγώ, για να μην αδικούμε και τους παραγωγούς. Τα έχω σκηνοθετήσει, τα έχω μεταφράσει και τα έχω ανεβάσει. Αυτό είναι και υπέρ των παραγωγών, που αποφασίζουν να επενδύσουν και να εμπιστευτούν όχι εμένα αλλά αυτές τις ακριβές παραγωγές. Γιατί όλα τα μιούζικαλ είναι ακριβές παραγωγές, πολυπρόσωπα.
Κάνετε όμως πολλή δουλειά και στη μετάφραση, στους στίχους, στη σκηνοθεσία, στις οντισιόν…
Βέβαια, και είναι ένα πράγμα που αγαπάω πάρα πολύ. Οι στίχοι και η μετάφραση είναι ένας ολόκληρος κόσμος για μένα. Ολα αυτά δεν ήξερα ότι μπορώ να τα κάνω. Εγώ μουσικός ήμουν και αργότερα ηθοποιός. Μπήκα στη Σχολή του Εθνικού και δούλεψα πολύ ως ηθοποιός και στο Εθνικό αλλά και στο ελεύθερο θέατρο. Μετά έκανα τα δυο μου παιδιά και σταμάτησα για ένα δυο χρόνια. Τότε έγραψα μουσική για το θέατρο και ήταν αυτό που μπορούσα να κάνω πρακτικά για να έχω χρόνο, γιατί δεν ήθελα να τα στερούμαι.
Πλέον, προτού κάνετε κάποιο επαγγελματικό βήμα, συμβουλεύεστε τα παιδιά σας;
Συνέχεια, γιατί είναι και οι δύο μουσικοί. Με χλευάζουν πολύ, με κρίνουν αυστηρά και με καμαρώνουν και πολύ, και όταν καταφέρνω να πάρω την έγκρισή τους συνήθως αυτό γίνεται… σιωπηλά! Αυτό το είχαν και οι γονείς μου.
Την προσωπική σας ζωή την κρατάτε μακριά από τη δημοσιότητα…
Δεν νομίζω ότι αφορά και κανέναν!
Για το «Matilda the Musical» κάνατε πολλές οντισιόν;
Περίπου για έναν μήνα!
Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι να πείτε «όχι» σ’ ένα παιδί που ζει το όνειρό του, έστω για λίγο;
Τραγικό. Τα «όχι» είναι «όχι». Αλλά τα «όχι» τα παίρνουμε από τη μέρα που γεννιόμαστε, κάθε μέρα.
Υπήρχε περίπτωση που κλάψατε επειδή αναγκαστήκατε να πείτε «όχι»;
Οχι. Μου έχει τύχει να κλάψει ένα παιδάκι και να φτιάξω στη «Μελωδία» μια τρίτη ομάδα παιδιών, επειδή δεν άντεξα που το είδα σ’ αυτή την κατάσταση. Γι’ αυτό και στις ακροάσεις φροντίζουμε να υπάρχουν άνθρωποι που τα απασχολούν, που μπαίνουν σε μια διαδικασία παιχνιδιού και φεύγουν από τους γονείς πολύ πριν μπουν να εξεταστούν. Γιατί η μαμά έχει πιο πολύ άγχος απ’ το παιδί. Δεν τα πιέζουμε καθόλου. Και μετά ξαναπερνούν από τον χώρο της διασκέδασης, οπότε αισθάνομαι ότι με τον τρόπο που το κάνουμε είναι πιο ανώδυνο.
Η αλήθεια είναι ότι ασχολείστε και με ένα δύσκολο είδος, το μιούζικαλ…
Και πόρτες έχω φάει, γιατί όταν ξεκίνησα να το κάνω δεν ήταν καθόλου δεδομένο ότι θα υπάρχει ζωντανή ορχήστρα! Ηταν δεδομένο το playback. Πώς θα κάνεις μιούζικαλ με playback; Μέχρι να πείσω ότι η ορχήστρα είναι ένας ζωντανός οργανισμός, δυσκολεύτηκα πολλές φορές. Εχει χρειαστεί να πω στην αρχή εγώ «όχι» σε παραγωγό όταν μου είπε ότι δεν μπορεί να βάλει ζωντανή ορχήστρα, και γύρισα την πλάτη μου και πήγα να φύγω και έλεγα μέσα μου «ας με ξαναφωνάξει». Και ευτυχώς με φώναξε και το δέχτηκε.
Με την υπογραφή σας είδαμε στο σανίδι τους Δέσποινα Βανδή, Ησαΐα Ματιάμπα, Μιχάλη Χατζηγιάννη, Demy, αλλά και τον Αρη Μακρή. Πόσο εύκολο ήταν να πάρετε έναν τραγουδιστή και να τον βάλετε σε έναν άλλον χώρο;
Εχω συνεργαστεί με πολλούς τραγουδιστές. Επειδή στην Ελλάδα δεν υπάρχει κατάλληλη εκπαίδευση που να σου διδάσκει και χορό και τραγούδι, σίγουρα υπάρχουν κάποιοι αναγνωρίσιμοι που δημιουργούν την ασφάλεια και στους παραγωγούς και σε εμάς. Οπως θα βρεις τον ηθοποιό που μπορεί να τραγουδήσει έτσι θα βρεις και τον τραγουδιστή που μπορεί να παίξει. Δεν είχα κανένα πρόβλημα σε συνεργασία μου με τραγουδιστή. Υπάρχει κώδικας. Το μιούζικαλ είναι με το ένα πόδι στην υποκριτική και με το άλλο στη μουσική και φυσικά και στον χορό.
Πηγαίνοντας τον χρόνο πίσω, ο κόσμος σάς γνώρισε μέσα από το σίριαλ «Λαβ σόρρυ» ως ανιψιά του Τάσου Χαλκιά…
Πολλά χρόνια πριν έπαιζα στο Εθνικό. Είχα την τύχη να είμαστε μια φουρνιά αριστούχων του Εθνικού, που μας έπαιρναν από τη σχολή και παίζαμε σε τέσσερις πέντε παραστάσεις. Τη μια ήσουν πρωταγωνίστρια. Την άλλη, πάνω που πήγαινες να την ψωνίσεις, ήσουν χορός και η φίλη σου πρωταγωνίστρια. Είμαι ευγνώμων που συνέβη αυτό στη ζωή μου, γιατί έμαθα πάρα πολλά.
Η κρίση σάς έχει αγγίξει;
Πάρα πολύ. Εμένα μου έτυχε όταν ξεκίνησε η κρίση συμπτωματικά μια τεράστια κρίση και στη δική μου ζωή. Πάρα πολλές ανατροπές. Παραδείγματος χάριν, χρειάστηκε να πουλήσω ακίνητο το οποίο σε οποιαδήποτε άλλη στιγμή θα μου είχε λύσει το πρόβλημα που είχα εκείνη την περίοδο και το οποίο δεν πουλιόταν! Με άγγιξε πάρα πολύ η κρίση. Αρχισα να μετράω τα πράγματα του σούπερ μάρκετ, δεν θυμάμαι πριν να κοιτούσα τις τιμές στα προϊόντα.
Στη δουλειά σας, ωστόσο, δεν κάνετε έκπτωση…
Ενας σκηνοθέτης οφείλει να σέβεται, να υπερασπίζεται και να προστατεύει τον παραγωγό όσο μπορεί. Οταν ένας άνθρωπος κάνει μια μεγάλη παραγωγή σε περίοδο κρίσης, εννοείται ότι κι εσύ ως σκηνοθέτης θα προσαρμοστείς στην εποχή και τη χώρα όπου ζεις. Φυσικά και κάνω υποχωρήσεις, απλά υπάρχει μια ισορροπία τού πόσο σηκώνει για να μη θιχτεί το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα. Ειδικά τώρα στην παραγωγή Τάγαρη και Δεμέστιχα υπάρχει η αίσθηση της οικογένειας ανάμεσα σε όλους.
Πιστεύετε στον Θεό;
Πάρα πολλές φορές έχω πιάσει τον εαυτό μου και να παρακαλάω και να ευχαριστώ. Δεν θα πάω στην εκκλησία για να το κάνω. Βέβαια δεν υπάρχει περίπτωση να πάω στην εκκλησία και να μην ανάψω τα κεράκια μου, αλλά θα το κάνω και θα το νιώθω πολύ μέσα μου. Οπως έχω ανάγκη να λέω και ευχαριστώ, γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό να είναι η δουλειά σου αυτό που αγαπάς, να είσαι καλά εσύ και να βλέπεις τα παιδιά σου γερά.
