Είναι χειροποίητο, 100% βιοδιασπώμενο, αρωματικό και παρασκευάζεται από έναν Πηλιορείτη με τη βοήθεια των παιδιών του!
Αφού ανέσυρε από το σκονισμένο μπαούλο τη συνταγή με την οποία η γιαγιά του -Ελληνίδα της Αλεξάνδρειας- παρασκεύαζε σαπούνια, ο Πηλιορείτης Νίκος Δόβας έστησε τη δική του οικοτεχνία κατορθώνοντας με κόπο και μεράκι να τοποθετήσει το δικό του χειροποίητο προϊόν στα ράφια μεγάλης αλυσίδας καλλυντικών.
«Η οικογένειά μου ζούσε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, αλλά με το καθεστώς Νάσερ, το 1965, ήρθε στην Ελλάδα. Εγώ ήμουν μόλις 5 ετών, αλλά θυμάμαι τη γιαγιά μου τη Βικτώρια να φέρνει μαζί της τη συνταγή για σαπούνια» είπε μιλώντας στην «Espresso» ο κ. Δόβας και πρόσθεσε: «Για την εποχή ήταν καινοτόμα, αφού τα παρασκεύαζε με την ψυχρή μέθοδο, κατά την οποία κατακρατείται η φυσική γλυκερίνη (στη θερμή μέθοδο διασπάται στο νερό και τα υλικά βράζουν) και παράγει 100% βιοδιασπώμενο σαπούνι. Πειραματίστηκα αρκετά χρόνια με την παλιά αυτή συνταγή και τελικά την εμπλούτισα με ιαματικά και αρωματικά βότανα, ελαιόλαδο Πηλίου, χαμομήλι, δεντρολίβανο, λεβάντα, τριαντάφυλλο, δαφνέλαιο, γάλα γαϊδούρας ή κατσίκας, φυσική γλυκερίνη για να καταφέρω να παράγω τα δικά μου σαπούνια, τα οποία έχουν αντισηπτικές, απολυμαντικές και αντιοξειδωτικές ιδιότητες. Τα σαπούνια είναι και πιστοποιημένα ως βιολογικά καλλυντικά από ιταλικό οργανισμό, καθώς δεν υπάρχει αντίστοιχος στην Ελλάδα».
Βιολογικά
Ο 53χρονος σημείωσε ότι κάνει χρήση μόνο υλικών βιολογικής καλλιέργειας, ακριβών καλλυντικών ελαίων και όχι χημικών προϊόντων για τη δημιουργία αφρού, ενώ τα σαπούνια χρωματίζονται μόνο από φυσικές φυτικές χρωστικές ουσίες και είναι 100% οικολογικά. Στο εργαστήριό του, που στεγάζεται σε ιδιαίτερο χώρο στον ξενώνα του, στον Πλατανιά Πηλίου, παρασκευάζονται τα νέα σαπούνια: «Στους γιους μου αρέσει να παρακολουθούν τη διαδικασία παρασκευής σαπουνιών κι ελπίζω να συνεχίσουν την οικογενειακή παράδοση».
Η γιαγιά Βικτώρια
Το 1965 χιλιάδες ομογενείς από την Αίγυπτο διώχθηκαν από το καθεστώς Νάσερ και αναγκάστηκαν να μετοικήσουν στην Ελλάδα. Μεταξύ τους ήταν η οικογένεια Δόβα και μαζί τους η γιαγιά Βικτώρια που μέσα στα χειροποίητα σαπούνια της έκρυψε τις χρυσές λίρες των παππούδων της για να τις μεταφέρει με ασφάλεια από την παραθαλάσσια Μάρσα Ματρούχ (300 χιλιόμετρα δυτικά της Αλεξάνδρειας, κοντά στην όαση Σίβα) στον Πλατανιά του νότιου Πηλίου, από όπου καταγόταν η μητέρα του Νίκου Δόβα και νύφη της Βικτώριας, η Τούλα. Οι λίρες βοήθησαν την οικογένεια να ζήσει κάπως αξιοπρεπώς, αφού οι περισσότεροι ξεριζωμένοι ήρθαν στην Ελλάδα μη έχοντας στον ήλιο μοίρα.
Η ιστορία
Το πρώτο σαπούνι ήταν μια μίξη στάχτης, λαδιού και αρωματικών βοτάνων που κάποιες φορές αναμειγνύονταν με βρόχινο νερό και με λίπος ζώων που θυσιάζονταν προς τιμήν των θεών. Το σαπούνι έχει τις ρίζες του σε πολλούς αρχαίους λαούς της Ανατολής ήδη από το 2300 π.Χ. Αλλά και στην Αρχαία Ελλάδα -συγκεκριμένα στη Λέσβο- εντοπίζονται οι πρώτες μαρτυρίες από μύθους για σαπούνι κοντά στο ιερό και θυσιαστήριο της θεάς Αρτέμιδας, όπου γίνονταν θυσίες και καύσεις των ζώων προς τιμήν των θεών. Τα υπολείμματα των ζώων, κυρίως το λίπος μαζί με τη στάχτη που ανακατευόταν με το νερό της βροχής, έδιναν την πρώτη μορφή σαπουνιού. Σύμφωνα με μύθο, το σαπούνι παίρνει το όνομά του από την ποιήτρια Σαπφώ.
ΕΥΑ ΠΑΠΑΔΑΤΟΥ