Ο Χρήστος Μενιδιάτης αναπολεί τα χρόνια δίπλα στον πατέρα του, Μιχάλη.
«Ο τρόπος που σε αντιμετωπίζει η ζωή είναι ένας ανελέητος καθρέφτης του τρόπου που εσύ αντιμετωπίζεις τη ζωή» λένε, και ο Χρήστος Μενιδιάτης είχε από μικρό παιδί το πιο δυνατό όπλο για να βαδίσει: την αγάπη. Αυτό εισέπραξε από την οικογένειά του. Πολλή αγάπη… Ο ίδιος, αν και μεγάλωσε μέσα σε μουσικό περιβάλλον, βλέποντας τον πατέρα του Μιχάλη Μενιδιάτη να μεγαλουργεί, δεν πίστευε ποτέ ότι θα γίνει τραγουδιστής. Με πολύ καλές επιδόσεις στο σχολείο (υπήρξε απουσιολόγος στο λύκειο), σπούδασε στο Οικονομικό της Νομικής και έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Η επιστροφή του όμως δεν συνδυάστηκε με το επάγγελμα που είχε σπουδάσει. Με την έγκριση του πατέρα του θα ξεκινήσει το «ταξίδι» του στον κόσμο της μουσικής…
Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Τα παιδικά του χρόνια είχαν ξεγνοιασιά, χαρά και πολύ παιχνίδι. «Εχω πραγματικά πολύ όμορφες αναμνήσεις. Το συναίσθημα “του κάθε μέρα γνωρίζω και καινούργια πράγματα” το θυμάμαι ακόμη. Ακόμη και το πρώτο καρδιοχτύπι στο νηπιαγωγείο. Μεγάλωσα σε ένα απολύτως φυσιολογικό περιβάλλον. Οι γονείς μου και σε μένα και στον Βαγγέλη, τον αδελφό μου, μας έδωσαν πολλή αγάπη. Θυμάμαι τα παιχνίδια με τους φίλους μου και τις βόλτες με το ποδήλατο, που περιττό να σας πω ότι κάθε τρεις και λίγο ήθελε αλλαγή, γιατί ήμουν και λίγο άγαρμπο παιδάκι (σ.σ.: γέλια). Είχαμε την τύχη ως παιδιά να παίζουμε χωρίς φόβο στη γειτονιά και αυτό είναι μεγάλη τύχη. Οι γονείς μου ήταν αυστηροί, όσο έπρεπε. Είχαμε ελευθερία, αλλά είχαμε και όρια. Ο πατέρας μου όταν κάτι ήθελε να κάνουμε, δεν χρειαζόταν να μιλήσει, με ένα του βλέμμα καταλάβαινες τι έπρεπε να γίνει και τι όχι (σ.σ.: γέλια). Η μητέρα μου ήταν πιο εκδηλωτική! Και θα φώναζε, και θα σήκωνε το χέρι να μας τις… βρέξει (σ.σ.: γέλια)» αναπολεί ο τραγουδιστής.
Ο Χρήστος Μενιδιάτης ήταν πολύ καλός μαθητής. «Προσπαθούσα πολύ και ήμουν επιμελής. Ημουν απουσιολόγος στο λύκειο, οπότε καταλαβαίνεις! Κοπάνα δεν έχω κάνει ποτέ. Φοβόμουν μη με πιάσουν, και μόνο στην ιδέα μ’ έπιανε ντροπή. Ημουν μετρημένο παιδί γενικότερα. Ούτε που φανταζόμουν τότε ότι θα γίνω τραγουδιστής» λέει. Γιος του μεγάλου λαϊκού τραγουδιστή Μιχάλη Μενιδιάτη, ο Χρήστος από μικρός πήγαινε και τον παρακολουθούσε στα νυχτερινά κέντρα στα οποία τραγουδούσε. «Οταν ήμουν μικρός καταλάβαινα ότι ο κόσμος έχει μια αγάπη για τον πατέρα μου, αλλά δεν καταλάβαινα το γιατί. Δεν μπορούσα να το συνειδητοποιήσω. Για μένα ήταν ο μπαμπάς μου. Επειδή μ’ έπαιρνε στα μαγαζιά όπου τραγουδούσε κι εκεί έβλεπα τον κόσμο να έρχεται να τον αγκαλιάσει, να του δείχνει ωραία συναισθήματα, μπορεί να μην το κατανοούσα, αλλά αισθανόμουν ότι είναι κάτι όμορφο. Μια φορά όμως είχα τσαντιστεί. Θυμάμαι μια φορά Χριστούγεννα είχαμε πάει στο “ΜΙΝΙΟΝ” για να ψωνίσουμε και τσαντιζόμουν γιατί εγώ ήθελα να φτάσω γρήγορα στα παιχνίδια και ο πατέρας μου χαιρετούσε όλο τον κόσμο και καθυστερούσαμε» περιγράφει γελώντας. Οι αναμνήσεις από τον πατέρα του είναι πολλές. «Πήγαινα λοιπόν στα κέντρα όπου τραγουδούσε ο πατέρας μου και είχαμε πρόγραμμα! Θυμάμαι, πέντε-έξι ετών εγώ, σηκωνόμουν και χόρευα στην πίστα. Μάλιστα το αγαπημένο μου τραγούδι ήταν το “Απαλλάχτηκα από σένα”. Πριν το τραγουδήσει ο πατέρας μου, έλεγε από το μικρόφωνο στον κόσμο να καθίσει, γιατί ο χορευτής, δηλαδή εγώ, είχε απαιτήσεις και ήθελε μόνος του να χορέψει στην πίστα. Ετσι λοιπόν σηκωνόμουν και χόρευα».
Ο Χρήστος Μενιδιάτης σπούδασε στο Οικονομικό της Νομικής κι έκανε μεταπτυχιακό στην Αγγλία. «Ε, αφού τα έκανα όλα αυτά, είπα να γίνω τραγουδιστής! Δεν το είχα στον νου μου, αλλά όταν το αποφάσισα, είπα να τελειώσω τις σπουδές μου πρώτα. Σαφώς κι έγινε με την έγκριση του πατέρα μου. Είχα έναν φίλο που έπαιζε κιθάρα. Ερχόταν σπίτι κι εκείνος έπαιζε, εγώ γρατζουνούσα και τραγουδούσα κι έδειξα ενδιαφέρον. Με άκουσε ο μπαμπάς μου, του άρεσα και όταν κατάλαβε ότι αυτό ήθελα να κάνω, δεν μου είπε ποτέ “όχι” και δεν πρόβαλε κανένα εμπόδιο. Η πρώτη μου επαφή ήταν μια συμμετοχή σε δουλειά του πατέρα μου, ένα ντουέτο. Δεν είχε ωριμάσει ακόμη η ιδέα μέσα μου. Νομίζω ότι τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα υπολογίζουμε. Ερχονται την κατάλληλη στιγμή. Για μένα αυτή η στιγμή ήταν το 2000 που συμμετείχα σε ένα σχήμα στο “Ποσειδώνιο”. Ε, καλά, την πρώτη μου φορά θέλω να την ξεχάσω! Ηταν το πιο αγχώδες συναίσθημα που έχω βιώσει… Δεν θυμόμουν μετά που κατέβηκα από την πίστα τι ακριβώς είχε γίνει. Σαφώς και ο πατέρας μου ήταν δίπλα μου. Πάντα σε κάθε μου αρχή ήταν μαζί μου. “Ελα” μου έλεγε “αμολήσου, ελευθερώσου! Κλείσε τα μάτια και χαλάρωσε”. Αν θεωρούσε ότι δεν κάνω γι’ αυτή τη δουλειά θα μου το έλεγε. Εντόπιζε τις αδυναμίες μου και μου τις έλεγε. Ηθελε να δουλέψω περισσότερο. Θεωρούσε ότι πρέπει να μελετάς και να γίνεσαι καλύτερος τραγουδιστής. Να δουλεύεις τη φωνή σου και την προσωπικότητά σου. Εγώ ήμουν τυχερός. Δεν μόχθησα για να πάρω μια θέση στα νυχτερινά κέντρα. Εκανα κάποια πράγματα γρήγορα. Αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα έκανα περισσότερα πράγματα για να βελτιωθώ. Πότε όμως δεν είναι αργά».
Ο Μιχάλης Μενιδιάτης ήταν ο καλύτερος κριτής της δουλειάς του με την πείρα, τις εμπειρίες, αλλά και την αγάπη του για τον Χρήστο. «Τον ένιωθα κοντά μου και ήταν. Ερχόταν κάθε φορά πολύ διακριτικά, καθόταν στα πίσω τραπέζια και με παρακολουθούσε. Μία φορά μόνο επέλεξε να κάτσει μπροστά με τη μητέρα μου. Στην απονομή χρυσού δίσκου. Ηθελε να το απολαύσει». Με τον πατέρα του δεν έχει συνεργαστεί στην πίστα και όπως λέει, δεν θα ήθελε. «Και οι δύο δεν το θέλαμε. Θα ήταν δύσκολο να ανέβουμε στη σκηνή και να αντέξουμε το συναίσθημά μας. Γιατί θα ήταν πολύ αληθινό. Αν μου λείπει ο πατέρας μου; Κάθε στιγμή, αλλά είναι σαν να τον έχω δίπλα μου, νιώθω ότι δεν έχει χαθεί. Τον έχω μπροστά μου και πολύ περισσότερο κάποιες φορές, σε σχέση με τον χρόνο που τον είχα πριν “φύγει”» εξομολογείται. Εχει συνεργαστεί με πολλούς συναδέλφους του και όπως λέει, όλες τις δουλειές τις έχει ευχαριστηθεί. «Ηταν πολύ ωραίες συνεργασίες όλες. Δεν αντιμετώπισα ποτέ πρόβλημα. Στη δουλειά μας υπάρχουν αξιόλογα παιδιά με τα οποία μπορεί να χάνεσαι με το που τελειώνει η σεζόν, γιατί χάνεις τη ρουτίνα, αλλά δεν παύεις να έχεις ωραία συναισθήματα». Ο Χρήστος Μενιδιάτης συνεργάζεται με τον Φοίβο και η νέα του δουλειά έχει καταγράψει μεγάλη επιτυχία. Το επόμενο διάστημα θα πραγματοποιήσει εμφανίσεις σε Ελλάδα και εξωτερικό.
Ο γάμος και ο ερχομός του Μιχάλη Μενιδιάτη Jr
Ως έφηβος με τα κορίτσια ήταν πολύ ντροπαλός. «Κοκκίνιζα και ήταν τραγικός ο τρόπος προσέγγισης. Πρέπει επίσης να σας πω ότι γενικότερα ως άνθρωπος είμαι μαζεμένος. Αν υπάρχει κλασικό παράδειγμα ζωής τραγουδιστή, σίγουρα δεν το έχω». Με τη σύζυγό του Νάνσυ έχουν αποκτήσει ένα αγοράκι που θα πάρει το όνομα του παππού. Μιχάλης… «Γνωριστήκαμε το 2000. Είχα πάει για καφέ με έναν φίλο μου και κάθισε στο διπλανό τραπέζι με μια φίλη της. Είπα κάτι, μια ατάκα, γέλασε και πιάσαμε την κουβέντα. Πέρασαν δεκατρία χρόνια και είμαστε μαζί και πέντε χρόνια παντρεμένοι. Η πρόταση γάμου είχε ρομαντισμό και τρυφερότητα. Αλλωστε το συναίσθημα εκείνη τη στιγμή είναι πιο έντονο. Είναι η πρώτη φορά που μετά από τόσα χρόνια μπήκε κάποιος ανάμεσά μας και ο μοναδικός που του το επιτρέπω. Το χαίρομαι κιόλας (σ.σ.: γέλια). Νομίζω ότι η Νάνσυ είναι ευχαριστημένη από τη συμπεριφορά μου και δεν νομίζω πως το πιστεύει ότι ασχολούμαι και προσπαθώ τόσο πολύ με τον μικρό. Το καλύτερό μου είναι που πηγαίνουμε βόλτες και αισθάνομαι ότι έχω πλάι μου έναν άντρα που μου δίνει δύναμη και αυτοπεποίθηση. Αν η Νάνσυ ζήλευε, νομίζω ότι δεν θα ήταν γυναίκα μου. Της το αναγνωρίζω αυτό, αλλά κι εγώ δεν έχω αισθανθεί ζήλια. Υπάρχει απόλυτη εμπιστοσύνη. Στη δουλειά που κάνω εύκολα κάποιος μπορεί να παρεξηγήσει πολλά. Ευτυχώς για εμάς δεν υπάρχουν αυτά, καθώς υπάρχουν τόσο ισχυρά συναισθήματα και μεγάλη αγάπη» εξομολογείται.
ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΑ
1. Το όνομα του γιου του θα είναι Μιχάλης. «Αδιαπραγμάτευτο», όπως λέει και ο ίδιος.
2. Δεν του αρέσουν οι διακοπές. «Προτιμώ το σπίτι. Θέλω να πάω κάπου δυο-τρεις μέρες και μετά να επιστρέψω».
3. «Το τραγούδι που άκουσα πρόσφατα και μου άρεσε είναι του Κώστα Καραφώτη “Πες μου πώς μου το ‘κανες αυτό”».
4. «Δεν μου άρεσαν τα παραμύθια ούτε όταν ήμουν μικρός».
5. «Εχω φίλους από τον χώρο. Η φιλία θέλει χρόνο. Εγώ έχω φίλους από το σχολείο».
6. Αγαπημένο φαγητό: «Τα πάντα τρώω, αλλά δεν μαγειρεύω. Μόνο ψήνω. Εχω αδυναμία στις μακαρονάδες».
7. Αγαπημένη ομάδα: ΑΕΚ. 8. «Την εμφάνισή μου την προσέχω, αλλά ανάλογα και με τη φάση μου».
9. «Μερικές φορές τσαντίζομαι και βάζω τις φωνές, αλλά μου περνάει γρήγορα. Οπως επίσης δεν μπορώ να κάτσω σε μια καρέκλα για πολλή ώρα».
10. Ανήκει στο ζώδιο των Διδύμων.