Η «Espresso της Κυριακής» βρέθηκε στον φετινό τελικό του «Τσάμπιονς Λιγκ» και σας μεταφέρει όσα δεν είδατε!
Αποστολή: ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΥΡΙΑΖΗΣ
Η διάθεση που έχω όταν ξεκινώ μια νέα «Τσάμπιονς Λιγκ περιπέτεια», η συναίσθηση ότι θα είμαι μέρος της γιορτής του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου, η αγωνία να δω τις (εκάστοτε) δύο καλύτερες ομάδες της Ευρώπης είναι μοναδικά συναισθήματα. Δυστυχώς τα λόγια δεν είναι εύκολο να τα περιγράψουν. Οι φωτογραφίες ίσως βοηθήσουν, αλλά όποιος έχει ζήσει έστω μία φορά αυτή την ατμόσφαιρα καταλαβαίνει ότι χρειάζεται χιλιάδες λέξεις για να «χωρέσει» αναμνήσεις και εντυπώσεις. Με την άφιξή μου στο Λονδίνο, την Πέμπτη, κατάλαβα ότι η «ποδοσφαιρομάνα» Αγγλία είχε ήδη φορέσει τα καλά της: οι πινακίδες στο αεροδρόμιο καλωσόριζαν τους ταξιδιώτες στον τελικό, ενώ ήδη έβλεπα τους πρώτους οπαδούς της Ντόρτμουντ. Της Μπάγερν, σχεδόν πουθενά… Οπως έμαθα την επομένη, είχαν αποφασίσει να πάνε με λεωφορεία από το Μόναχο απευθείας στο Γουέμπλεϊ την ημέρα του ματς. Οι οπαδοί της Ντόρτμουντ όμως ήταν σαφώς περισσότεροι και το κίτρινο χρώμα κάλυψε την πόλη. Οχι όμως την Παρασκευή, όταν η ισχυρή βροχή τους έστελνε στις παμπ και τα στεγασμένα αξιοθέατα.
Το πρωί του Σαββάτου ο ήλιος ξεπρόβαλε και μαζί του ξεχύθηκαν στους δρόμους όλοι. Το κιτρινόμαυρο διώροφο λεωφορείο που ταξίδεψε από το Ντόρτμουντ και πάρκαρε στην πλατεία Τραφάλγκαρ για αναμνηστικά ανέβασε περισσότερο το θερμόμετρο.
Η ιδέα να περπατήσω από την περίφημη Οξφορντ Στριτ στην πλατεία Τραφάλγκαρ και από εκεί στο Πικαντίλι Σίρκους αποδείχθηκε εξαιρετική, αφού είδα σχεδόν τα πάντα: υπερήλικους οπαδούς της Ντόρτμουντ σε πλατείες, νεαρούς που έψαχναν σούπερ μάρκετ για να αγοράσουν μπίρες, μεσήλικες οπαδούς της Μπάγερν να κάνουν ψώνια στα διάσημα εμπορικά του Λονδίνου. Το κίτρινο και το κόκκινο χρώμα γέμισαν κάθε κεντρικό δρόμο, καθώς και το μετρό της αγγλικής πρωτεύουσας με αρχικό προορισμό το Στράτφορντ. Εκεί, στο πάρκο δίπλα από το Ολυμπιακό στάδιο της πόλης, είχε στηθεί το Champions’ Festival, όπου οπαδοί με ή χωρίς εισιτήριο έχουν τη δυνατότητα να παίξουν παιχνίδια, να δουν το τρόπαιο από κοντά, να δουν σε γιγαντοοθόνες την ιστορία της διοργάνωσης και να παρακολουθήσουν έναν αγώνα επίδειξης 5×5 μεταξύ παλαιμάχων: Φαν Ντερ Σάαρ, Λέμαν, Φίγκο, Καρεμπέ, Μιγιάτοβιτς, Ελντερ, Καφού, Φαν Μπρόκχορστ, Λάουντρουπ, Καναβάρο, Τζόλα και Πιρές ήταν μερικά από τα αστέρια του παρελθόντος που έδωσαν το παρών.
Ομως η ώρα περνούσε κι έφτασε η στιγμή για τη σχεδόν μιας ώρας διαδρομή για το Γουέμπλεϊ. Η εικόνα που αντικρίζει κανείς όταν φτάνει στην έξοδο του σταθμού περιγράφεται ακόμα δυσκολότερα: μια πολύχρωμη κοσμοπλημμύρα με κατεύθυνση προς το στολίδι του ποδοσφαίρου. Οι μπίρες και τα λουκάνικα έχουν την τιμητική τους, τα επεισόδια είναι άγνωστη λέξη, τα γέλια και τα συνθήματα δονούν την περιοχή.
Η παρουσία των έφιππων αστυνομικών ήταν βέβαια έντονη αλλά διακριτική. Δεν χρειάστηκε να επέμβουν, διότι στο εξωτερικό το ποδόσφαιρο αντιμετωπίζεται ως «λατρεία των δύο ωρών» κι όχι ως τρόπος εκτόνωσης όσων πάνε στο γήπεδο…
Οσα έγιναν στο χορτάρι είναι γνωστά και τα είδαν όλοι στην τηλεόραση. Οι τηλεοπτικοί δέκτες δεν έδειξαν όμως τους παίκτες της Μπάγερν μέσα στον αγωνιστικό χώρο για σχεδόν μία ώρα μετά την απονομή να πανηγυρίζουν με τους οπαδούς τους, σαν μικρά παιδιά. Ή τους στενοχωρημένους οπαδούς της Ντόρτμουντ, που έμειναν μέχρι το τέλος (προς τιμήν τους) στις κερκίδες και αναζήτησαν μια τελευταία μπίρα στις γύρω παμπ ή σε μίνι μάρκετ, ώστε να συζητήσουν ήρεμα για την ήττα της ομάδας τους. Στο μεταξύ, είχα την απορία πώς να είναι το σημείο όπου ο Φίλιπ Λαμ σήκωσε το σημαντικότερο κύπελλο της Ευρώπης. Ανέβηκα τα 107 σκαλιά του Γουέμπλεϊ, από τον αγωνιστικό χώρο μέχρι το σημείο μπροστά από τη θέση του Μισέλ Πλατινί και της Ανγκελα Μέρκελ. Η θέα είναι απίστευτη… Σίγουρα η «ρομαντική» αφορμή για κάποιον ποδοσφαιριστή, ώστε να φτάσει ώς εκεί νικητής!
Σήκωσαν κύπελλο τα θηλυκά «πάντσερ»
Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση ή… συνωμοσία, αλλά η γερμανική κυριαρχία στο ποδόσφαιρο είναι απόλυτη φέτος. Στο Λονδίνο δεν έπαιζαν δύο γερμανικές ομάδες σε τελικό αλλά… τρεις. Το βράδυ της Πέμπτης στο «Στάμφορντ Μπριτζ» έγινε μια έκπληξη που σε επίπεδο αντρών είναι εφάμιλλη της κατάκτησης του Euro 2004 από την Ελλάδα.
Ο τελικός του Τσάμπιονς Λιγκ γυναικών μπορεί να μην αφορά την πατρίδα μας, αλλά όποιος έχει τη δυνατότητα να παρακολουθήσει μερικά από τα πιο ταλαντούχα κορίτσια του ποδοσφαίρου θα μείνει έκπληκτος από την μπαλάρα που παίζουν. Η «αφρόκρεμα» φοράει τη φανέλα της Λυών, που για τρία συνεχή χρόνια κέρδιζε το τρόπαιο, αλλά η Βόλφσμπουργκ έβαλε τέλος στην κυριαρχία της (1-0) κατακτώντας το παρθενικό της τρόπαιο!
ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ
– Οτι οπαδοί της Ντόρτμουντ έμειναν στις κερκίδες για ώρα μετά τη λήξη του ματς και δεν σνόμπαραν την απονομή.
– Οτι η οργάνωση ενός ποδοσφαιρικού αγώνα γίνεται από «μάστορες» του είδους, τους Αγγλους.
– Οτι οι Γερμανοί χαιρετούσαν με χαρά έναν Ελληνα, σε αντίθεση με όσα λέγονται για τη στάση τους προς εμάς.
ΔΕΝ ΜΟΥ ΑΡΕΣΕ
– Οτι η βροχή της Παρασκευής δεν άφησε περιθώρια για… πανηγύρια γύρω από το γήπεδο ή στην πόλη.
– Η συμπεριφορά των κατοίκων της περιοχής γύρω από το Γουέμπλεϊ. Οι Γερμανοί δεν είναι πια αγαπητοί πουθενά!
– Οτι στο τέλος του ματς η Ανγκελα Μέρκελ ήταν εκείνη που χαμογελούσε περισσότερο.
ΣΕ ΑΡΙΘΜΟΥΣ
– 360.000.000 άνθρωποι παρακολούθησαν τον τελικό σε όλο τον κόσμο, 22.500.000 άνθρωποι στη Γερμανία.
– 4.800.000 tweets έγιναν κατά τη διάρκεια 3,5 ωρών, πριν και μετά το ματς.
– 1.000.000 φορές αναφέρθηκε ο Αριεν Ρόμπεν στο Τwiteer.
– 8.900.000 likes έγιναν στη σελίδα της ΟΥΕΦΑ στο Facebook.
– 40.000 κόσμος επισκέφθηκε το Champions Festival στο πενθήμερο εκδηλώσεων στο Λονδίνο.