Η ξεχωριστή παράσταση του Πρόδρομου Τσινικόρη με πρωταγωνιστές ανθρώπους που βίωσαν την απόρριψη
Απόγευμα Πέμπτης στην πλατεία Κλαυθμώνος. Ζέστη, κορναρίσματα, άνθρωποι με κούφια μάτια στις γωνιές των δρόμων. Ο σκηνοθέτης Πρόδρομος Τσινικόρης ανεβάζει την τελευταία του παράσταση, «Στη μέση του δρόμου».
ΑΠΟ ΤΗ
ΦΑΝΗ ΠΛΑΤΣΑΤΟΥΡΑ
Φωτό: Δημήτρης Γκολφομήτσος
Από το υπαίθριο stand προμηθευόμαστε ακουστικά και ένα χαρτί οδηγιών όπου ο κάθε θεατής υποβάλλεται σε μια διαφορετική δοκιμασία. Σε ένα από τα χαρτιά γράφει: «Βρες τον Ιερό Ναό του Αγίου Γεωργίου. Μπες μέσα, κάθισε και πάτα το κουμπί on στα ακουστικά. Ακουσε προσεκτικά την αφήγηση, άναψε ένα κερί και περίμενε». Περιμένοντας ήρθε ο Λάμπρος. Είναι ένας από τους οκτώ συνολικά πρωταγωνιστές της ιδιαίτερης αυτής παράστασης που έχει ως στόχο να ακούσουν οι θεατές οκτώ διαφορετικές και αληθινές ιστορίες ανθρώπων που έζησαν στο πεζοδρόμιο, να συνομιλήσουν μαζί τους και να ευαισθητοποιηθούν κοινωνικά.
Ο Λάμπρος είναι πρώην άστεγος, με πρώην γυναίκα και δύο παιδιά. Αυτό που ακούσαμε μέσα από τα ακουστικά ήταν η ζωή του, όπως τη διηγήθηκε ο ίδιος (ή καλύτερα ένα δείγμα αυτής).
Καθίσαμε σε ένα πεζούλι. Είχε φτάσει πλέον η ώρα να κοιταχτούμε στα μάτια. Απέναντί μου ήταν το «παιδί ενός κατώτερου Θεού…». Και ήταν έτοιμο να διηγηθεί μια ιστορία 53 ετών, την ιστορία της ζωής του. «Γεννήθηκα στη Βραζιλία από Ελληνα πατέρα, μετανάστη. Στο σχολείο ήμουν καλός μαθητής και όταν πήγα 18 χρόνων, τους ανακοίνωσα ότι θέλω να γίνω δικηγόρος. Μια μέρα με φώναξε η μητέρα μου και μου είπε “Λάμπρο, πρέπει να μιλήσουμε”. Αυτή η φράση άλλαξε όλη μου τη ζωή. Μέσα σε μία εβδομάδα βρέθηκα στην Αργεντινή να δουλεύω στο σφαγείο του αδερφού της μάνας μου. Είχαν συνεννοηθεί να με πάρει στη δουλειά. 
Εργάστηκα στα σφαγεία επί 13 ολόκληρα χρόνια. Μετά ήρθε το ΔΝΤ και το εργοστάσιο έκλεισε. Πέρασα τα σύνορα και επέστρεψα πίσω στη Βραζιλία. Δούλεψα ξανά σε σφαγείο άλλα τέσσερα χρόνια. Γνώρισα τη γυναίκα μου και αποκτήσαμε δύο κόρες. Υστερα χτύπησαν πάλι το ΔΝΤ και η μεγάλη κρίση. Αποφασίζω λοιπόν να έρθω στην Ελλάδα. Εως το 2011 εργάζομαι ως υπάλληλος σε ξενοδοχείο στην πλατεία Βικτωρίας. Μιλώ πέντε ξένες γλώσσες, είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη δουλειά μου, στέλνω λεφτά πίσω στην οικογένειά μου και, τελικά, έρχεται και στην Ελλάδα το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο» διηγείται.
Στην πλατεία Βικτωρίας
«Εμεινα και πάλι χωρίς δουλειά. Ο ενοικιαστής μού έκανε έξωση, επειδή είχα καθυστερήσει τρεις μήνες το νοίκι. Μέσα σε ένα βράδυ βρέθηκα άστεγος, να περπατώ νύχτα στην πλατεία Βικτωρίας. Ακολούθησαν και άλλα τέτοια βράδια. Τριάντα στο σύνολο. Κοιμόμουν σε ένα παγκάκι της πλατείας, έως ότου ακούστηκαν οι πρώτοι πυροβολισμοί.
»Δύο συμμορίες πετούσαν σπασμένα μπουκάλια και αντάλλασσαν πυροβολισμούς για το ποιος θα κάνει κουμάντο στον χώρο. Μια σφαίρα πέρασε ξυστά από εμένα και κάπως έτσι μεταφέρθηκα στο Σύνταγμα και σε μια καρέκλα των McDonald’s. Για τις υπόλοιπες είκοσι μέρες αυτό ήταν το σπίτι μου».
«Η καλύτερη στιγμή της ημέρας ήταν όταν έπαιρνα καφέ με 1 ευρώ και καθόμουν στην καρέκλα-κρεβάτι μου. Εκεί έκανα τον απολογισμό. Κρατούσα τα καλά, πετούσα όλα τα άσχημα της ημέρας και έπειτα προσπαθούσα να κοιμηθώ. Μέσα στον ύπνο μου άκουγα κόσμο να περνά και να λέει για εμένα “ο άστεγος”. Με ενοχλούσε αυτή η λέξη. Δεν ήμουν άνθρωπος 2ης κατηγορίας. Ελληνας πολίτης ήμουν, που προσπαθούσα να ξανασταθώ στα πόδια μου και να ζήσω με αξιοπρέπεια» περιγράφει ο Λάμπρος και συνεχίζει τη συγκλονιστική διήγησή του:
«Θυμάμαι την πρώτη μέρα που έμεινα άστεγος, ήθελα κάπου να μιλήσω, αλλά δεν είχα κανέναν. Κοίταξα λοιπόν ψηλά και είπα “Μεγάλε, τώρα θα με ακούσεις”. Τις επόμενες ημέρες σταμάτησα να περνώ πρωί από την πλατεία Βικτωρίας. Εκεί βρίσκονταν παλιοί μου φίλοι και συνάδελφοι και δεν ήθελα να με λυπηθούν.
»Τριάντα μέρες στον δρόμο δεν δέχτηκα ποτέ να σηκώσω το χέρι για ελεημοσύνη ή να ψάξω στα σκουπίδια. Η κλεψιά θα ήταν η εύκολη λύση, οι γονείς μου όμως με είχαν μάθει να είμαι τίμιος. Μου έφτανε που άγνωστος κόσμος μού έλεγε μια “καλημέρα”. Είχα πέντε φίλους που ήξεραν το πρόβλημά μου και μου έδιναν καθημερινά ένα τάπερ με φαγητό.
»Ανά δύο μέρες μού άνοιγαν και το σπίτι τους να κάνω ένα μπάνιο. Προτού μείνω άστεγος είχα πολλούς φίλους, αλλά μετά εξαφανίστηκαν. Ούτε το τηλέφωνο δεν μου ξανασήκωσαν».
Η «μάχη» για μια δουλειά και το όνειρο ενός σπιτιού
«Καθημερινά χτυπούσα πόρτες για να βρω δουλειά. Συμπλήρωνα βιογραφικά και έβαζα ψεύτικη διεύθυνση. Δεν ήθελα να γράψω “μένω στον δρόμο”. Είχα σταματήσει πλέον να στέλνω λεφτά και στην οικογένειά μου. Η πρώην γυναίκα μου εργαζόταν ως καθηγήτρια δημόσιου πανεπιστημίου, οι δύο κόρες μου -22 και 20 ετών- σπούδαζαν και όλοι είχαν πάρει τον δρόμο τους. Ηξεραν ότι κοιμάμαι στους δρόμους, αλλά δεν μπορούσα να γυρίσω πίσω στην οικογένειά μου και να τους γίνω βάρος. Ωστόσο, δύο φορές τον χρόνο η πρώην γυναίκα μου μου στέλνει χρήματα για αεροπορικά εισιτήρια για να πηγαίνω να βλέπω τα παιδιά μου».
Σήμερα ο Λάμπρος ζει σε ένα ίδρυμα αστέγων στο κέντρο της Αθήνας. «Μένουμε συνολικά 140 άτομα μέσα στο κτίριο. Οι ηλικιωμένοι τρέφονται εκεί, όσοι μπορούμε να μετακινηθούμε, πάμε στα συσσίτια ή στην Εκκλησία. Ξυπνάω καθημερινά στις 8.00 το πρωί, πίνω έναν καφέ και ξεκινώ πρόβες με τη θεατρική ομάδα που έχουμε φτιάξει μέσα στο ίδρυμα. Στη συνέχεια πάω στο κέντρο της Αθήνας και πουλάω το περιοδικό “Σχεδία”. Τις καλές μέρες μπορεί να δώσω και δέκα περιοδικά και να πάρω καθαρά 15 ευρώ. Τότε είμαι πολύ χαρούμενος, γιατί μπορώ να φάω και εγώ ένα σουβλάκι και να περάσω καλά το υπόλοιπο της μέρας μου».
Ποιο είναι όμως το όνειρό του; «Η μεγάλη επιθυμία μου είναι να βρω μια μόνιμη δουλειά και να έχω και πάλι το δικό μου σπίτι. Συχνά ονειρεύομαι τον ήχο των κλειδιών στην πόρτα. Θα ήθελα να δουλέψω σε μια φάρμα και να φροντίζω ζώα. Τα αγαπάω πολύ και θα χαιρόμουν αν κάποια στιγμή μπορούσα να αποκτήσω το δικό μου λαμπραντόρ. Πάντως τα βράδια κοιμάμαι ήσυχος, διότι δεν πείραξα ποτέ κανέναν. Ξαπλώνω στο κρεβάτι και ευχαριστώ τον “Μεγάλο” που με βοήθησε να βγω άλλη μια μέρα νικητής».