Γράφει το Ντελικάτο Δεκάρι
Οι πιο απίστευτες ατάκες τις οποίες μπορεί να ακούσει κανείς, οπωσδήποτε ανήκουν στα χωράφια του εκάστοτε τοπικού πρωταθλήματος. Εκεί που ανθρώπους όλων των κοινωνικών στρωμάτων ενώνει η αγάπη τους για το ποδόσφαιρο. Βέβαια δεν είναι μόνο ενωμένοι, αλλά έχουν και κάποιες αρκετά μεγάλες διαφορές να λύσουν. Για παράδειγμα, κάποιος τερματοφύλακας όταν έτρωγε γκολ που θα έπιανε και τυφλός συνήθιζε να ακούει φράσεις όπως «Και βαλσαμωμένο παπαγαλάκι να σου δώσουν θα σου φύγει» ή «Θόδωρα μην τους κάνεις άλλα δώρα ρε φίλε, τελειώσαν τα Χριστούγεννα».
Όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, το κλίμα στις εξέδρες είναι πολύ ξεσηκωτικό αφού οι φίλαθλοι υποστηρίζουν ένθερμα τις ομάδες ( μπορεί και όχι, προχωράμε ). Μια χαρακτηριστική τέτοια ατάκα είναι «Φίλε όσο και να τρέχεις η μπάλα θα βγει πρώτη» ή και το «Οι προηγούμενοι που ήρθαν εδώ δεν ξαναείδαν τα παιδιά τους» που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα ένθερμης φιλοξενίας. Όσο για τους πιο ψύχραιμους, θα προσπαθήσουν να ησυχάσουν τα πνεύματα μέσα στο γήπεδο με φράσεις όπως « Ήρεμα παιδιά, δουλεύουμε αύριο». Υπάρχουν βέβαια και εκείνοι που ήπιαν λιγάκι παραπάνω το προηγούμενο βράδυ και αντιμετωπίζουν καταστάσεις όπως: « Χρήστο έμαθα ότι βγήκες χθες, πες στα παιδιά τι ώρα γύρισες χθες βράδυ» «Άστο ρε κόουτς, μπορεί να είχανε κοινωνήσει και στην εκκλησία».
Στο πνεύμα του ευ αγωνίζεσθαι είναι ακόμη και οι διαιτητές. Παίκτης τρώει μπάλα στο αυτί, χειμώνα καιρό με πολύ κρύο, πέφτει κάτω και αρχίζει να φωνάζει. Τον πλησιάζει διαιτητής και του λέει «Τι έχεις φίλε να φωνάξω γιατρό;» «Βουίζει τα αυτί μου» « Ε τότε άλλαξε σταθμό»: Αυτό σημαίνει κατανόηση. Οι παράγοντες δε, που διακατέχονται από πάθος να καταξιώσουν την ομάδα και να τη φτάσουν όσο ψηλότερα γίνεται μπαίνουν στα αποδυτήρια για να μιλήσουν στο ρόστερ συνιστώντας ψυχραιμία αλλά σε περίπτωση που κάτι πάει κατά διαόλου το βρίζουν με πρωτότυπες καινοτόμες βλαστήμιες των οποίων διεκδικούν τα πνευματικά δικαιώματα.
Το κεφάλαιο προπονητές είναι εξίσου δυνατό με τα προηγούμενα και η βασική ασχολία των κόοουτς του τοπικού πρωταθλήματος είναι ταχυδρόμοι, δημοτικοί υπάλληλοι ή επαγγελματίες παίκτες στοιχήματος με ένα κοινό χαρακτηριστικό: όλοι τους θεωρούν ότι κατουράνε το Μουρίνιο. Ταυτόχρονα δε διακατέχονται ευρείας γκάμας προκαταλήψεις, πιστεύουν στο μάτι και έχουν γούρια. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα ενός προπονητή ομάδας της Ανατολικής Αττικής ο οποίος επειδή έχασε το πούλμαν της ομάδας σε νικητήριο ματς, απλά δεν ξαναπήρε ποτέ το πούλμαν. ( Βγάζει νόημα ).
Οι ιστορίες των τοπικών πρωταθλημάτων είναι ανεξάντλητες και μέσα από το όποιο λούμπεν τις διακατέχει έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά τόσο των παικτών και των παραγόντων όσο και των φιλάθλων τους. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν βαφτιστείς στο χωράφι του τοπικού δεν έχεις το δικαίωμα να κουνήσεις το σεντόνι του Champions League. Το συμπέρασμα είναι ότι όποιος έχει ασχοληθεί από οποιαδήποτε θέση με το ερασιτεχνικό πρωτάθλημα έχει τη νοοτροπία του «Όσο μας πληγώνει, τόσο μας πορώνει», ενώ συσπειρώνονται όλοι μαζί κάτω από την ομπρέλα του «Μας έφαγε το κύκλωμα», τόσο γραφικό κι όμως τόσο αλήθεια.
