❱❱ Το μάθημα βιολιού, οι ρόλοι στην όπερα και η περιπέτεια με τα εκρηκτικά στη Νότια Κορέα ■ Γεννήθηκα στη Θεσσαλονίκη κι έμεινα έκει ως τα 7 χρόνια μου, οπότε μετακομίσαμε με την οικογένειά μου στη γενέτειρα του πατέρα μου, στο Ροδολίβος Σερρών.
■ Η πρώτη επαφή μου με τον χώρο της μουσικής έγινε στα οκτώ, μέσα από τις γραμμές της Φιλαρμονικής του Δήμου, την οποία αργότερα τελειώνοντας τις σπουδές μου στο Παιδαγωγικό Αλεξανδρούπολης είχα τη χαρά να διευθύνω για τρία χρόνια ως πέρυσι. Σε ηλικία 13 ετών πήγα για πρώτη φορά στο Μουσικό Γυμνάσιο Σερρών και στο Δημοτικό Ωδείο της Δράμας, όπου ξεκίνησα βιολί και πιάνο.
■ Με το κλασικό τραγούδι και την όπερα δεν είχα σχεδόν καμία σχέση μέχρι τα 16. Πηγαίνοντας στο μάθημα βιολιού, άκουσα μια κοπέλα στη διπλανή αίθουσα που τραγουδούσε όπερα. Τότε ήταν που ο μπαμπάς μου μού έκανε την πρόταση: «Και γιατί δεν πας κι εσύ να δοκιμάσεις;». Εκλεισα συνάντηση με τη δασκάλα μου, την κυρία Χαρούλα Γκλαβοπούλου. Αφού κάναμε κάποιες φωνητικές ασκήσεις, μου είπε «πότε ξεκινάμε;». Η δασκάλα αυτή μου στάθηκε και συνεχίζει να μου στέκεται ως καλλιτεχνική μητέρα πάντα δίπλα μου με το χαμόγελο και τις πολύτιμες συμβουλές της.
■ Ο πρώτος ρόλος μου ήταν αυτός του Κάλχα στην κωμική όπερα «Ωραία Ελένη» του Ζακ Οφενμπαχ, σε μια ξεκαρδιστική σκηνοθεσία κι εκδοχή του Παναγιώτη Αδάμ, παραγωγή του θεάτρου Olvio. Συνεργάστηκα με την Καμεράτα και τον μαέστρο Γιώργο Πέτρου, ο οποίος με εμπιστεύθηκε, με αποκορύφωμα την παραγωγή «Στη σωφρονιστική αποικία» της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών του Ιδρύματος Ωνάση, μια όπερα του Phillip Glass σε σκηνοθεσία του Πάρη Μέξη.
■ Η πιο πρόσφατη δουλειά μου ήταν η συμμετοχή μου στην όπερα «Ριγκολέτο», ως Sparafucile, στο Wilhelma Theater της Στουτγάρδης τον Ιούνιο, και λίγο νωρίτερα συμμετείχα στη διεθνή παραγωγή της όπερας του Daegu της Ν. Κορέας ως Ντον Αλφόνσο στο «Cosi fan tutte» του Mozart.
■ Η στιγμή που τρόμαξα περισσότερο ήταν όταν πρωτοέφτασα στη Ν. Κορέα και στο αεροδρόμιο με κράτησαν λόγω της εμφάνισής μου (μελαχρινός με μούσια!). Αφού με εξέτασαν εξονυχιστικά για εκρηκτικά (!) άρχισαν να μου κάνουν ερωτήσεις του τύπου «γιατί ήρθες εδώ», «με πόσους και ποιους είσαι εδώ», «σε ποια πόλη πηγαίνεις και για ποιον λόγο».
■ Δάκρυζα σε κάθε παράσταση της όπερας «Στη σωφρονιστική αποικία», γιατί ενσάρκωνα τον «κακό» της υπόθεσης, ο οποίος όταν συνειδητοποιεί τι έχει κάνει νιώθει απεγνωσμένα μόνος κι αυτοκτονεί. Αυτή η στιγμή ήταν απίστευτα έντονη.
■ Μία από τις κριτικές που θυμάμαι ήταν ότι, κατά τη γνώμη του κριτικού, λόγω ηλικίας δεν φαινόμουν τόσο κακός όσο έπρεπε για έναν συγκεκριμένο ρόλο.
■ Στη δουλειά μου με φτιάχνει να μελετάω κάθε ρόλο, προσπαθώντας να ανακαλύψω όλες τις πλευρές της προσωπικότητας του ήρωα. Με χαλάει η μονοδιάστατη αντιμετώπιση των ρόλων. Επίσης είναι στιγμές που σκέφτομαι πώς αυτή η φλόγα κι ο ενθουσιασμός για τη δουλειά θα παραμείνουν ζωντανά και δεν θα μετατραπούν σε ρουτίνα.
■ Στα σχέδιά μου για την προσεχή περίοδο είναι ο ρόλος του Colline στη «La Boheme» του Πουτσίνι, στην όπερα του Μπάλινγκεν, και ο πρωταγωνιστικός ρόλος της Μamma στο «Viva la mamma» του Ντονιτσέτι στο Wilhelma Theater της Στουτγάρδης.
■ Χαλαρώνω βγαίνοντας έξω με φίλους, παίζοντας με τον σκύλο μου και γράφοντας τα δικά μου τραγούδια.
■ Σκοντάφτω στον έρωτα σε κάθε μου βήμα, και στη ζωή αλλά και στην τέχνη! Αλλωστε κάθε ερωτικό καημό μου συνήθιζα να τον κάνω τραγούδι! Βέβαια, στην όπερα ως μπασοβαρύτονος δεν έχω πολλές ευκαιρίες να τραγουδήσω για τον έρωτα, καθώς οι περισσότεροι ρόλοι είναι ο κακός, ο πατέρας ή ο βασιλιάς!
■ Το όνειρό μου είναι απλά να είμαι χαρούμενος με αυτό που κάνω, να παίρνω χαρά και ικανοποίηση από αυτό, είτε στην προσωπική μου ζωή είτε στην επαγγελματική.
*Ο Τίμος Σιρλαντζής είναι μπασοβαρύτονος
