❱❱ Ο «ελεύθερος και ωραίος» Σίμος Κεδίκογλου μιλά για τα χρόνια στη Ρωσία και την τηλεόραση
❱❱ Το… πέρασμα από τη σχολή του Κουν με συμφοιτητές τους Τζώρτζογλου και Τσαρούχα Σπούδασε χημικός μηχανικός στη Ρωσία του Μπρέζνιεφ και του Γκορμπατσόφ, ήταν ο πρώτος Ελληνας δημοσιογράφος που δούλεψε για το CNN, μαθήτευσε για λίγο στη σχολή θεάτρου του Καρόλου Κουν, έγινε συμπαρουσιαστής της Ρούλας Κορομηλά και μετέπειτα υπουργός.
Είναι ο Σίμος Κεδίκογλου, βουλευτής Ευβοίας της Ν.Δ. και γιος του πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ Βασίλη Κεδίκογλου.
Ο άλλοτε αναρχοτροτσκιστής Σίμος, που γνώρισε τον κομμουνισμό και «έφυγε με χίλια» για τον φιλελευθερισμό, είναι σήμερα «ελεύθερος κι ωραίος», θέλει να γίνει μπαμπάς, εάν βρεθεί η κατάλληλη, και νιώθει μόνος όταν γυρίζει τα βράδια στο σπίτι, έχοντας για συντροφιά μόνο τα ντοκιμαντέρ που λατρεύει.
Ας γυρίσουμε πίσω τον χρόνο. Πού μεγαλώσατε;
Μεγάλωσα στο Παλαιό Φάληρο, έως την πέμπτη δημοτικού. Υστερα μετακομίσαμε στα Εξάρχεια, στην οδό Μπενάκη. Ηθελα να είμαι κοντά στο Βαρβάκειο, στο σχολείο μου. Ηταν το μόνο σχολείο όπου ο γιος του υπουργού καθόταν δίπλα δίπλα με τον γιο του θυρωρού. Ημασταν συμμαθητές με ένα τέτοιο παιδί, που ήταν και φαινόμενο στα μαθηματικά. Τα Εξάρχεια εγώ τα έζησα στην εποχή της υγιούς αμφισβήτησης.
Τι παιδί ήσασταν;
Μη γελάσεις, αλλά μικρός ήμουν αναρχοτροτσκιστής. Ημουν στην κομμουνιστική οργάνωση «Μαχητής». Ως μαθητή, με διέγραψαν από τη ΜΟΔΝΕ, το μαθητικό της ΚΝΕ. Ηταν η εποχή που διαβάζαμε διάφορα. 
Το «Κεφάλαιο» του Μαρξ το διάβασα στα 18 μου και νόμιζα ότι το κατάλαβα. Το ξαναδιάβασα στα 22 μου, το έδωσα εξετάσεις στη Σοβιετική Ενωση όπου σπούδαζα και είδα ότι δεν το είχα πολυκαταλάβει.
Ποιες διαφορές βρήκατε από τα 18 στα 22 σας χρόνια;
Στα 18 το διάβασα για να αποστηθίσω τσιτάτα για να εντυπωσιάζω την παρέα. Ηταν και της μόδας τότε. Μετά που κάθισα να το ξαναδιαβάσω ζούσα στη Μόσχα, οπότε είχα και το πρακτικό παράδειγμα μπροστά μου και το είδα στην πραγματική του διάσταση. Οχι καλή.
Πώς ξαφνικά αποφασίζετε να βρεθείτε σε μια τέτοια χώρα για σπουδές;
Είχα βρει μια υποτροφία και ήθελα να αποδείξω ότι μπορώ μόνος μου. Οι υποτροφίες δίνονταν από τον Ελληνοσοβιετικό Σύνδεσμο και έμεναν αδιάθετες. Ποιος θα πήγαινε; Κανένας.
Εγώ όμως ήθελα να δω τον τόπο της επανάστασης.
Μου άρεσε η αίσθηση να πάω κάπου όπου δεν έχει πάει κανένας.
Ετσι έζησα την απόσταση από την πλήρη καταπίεση δικαιωμάτων επί Μπρέζνιεφ μέχρι και τον Γκορμπατσόφ. Αλλαξα τέσσερις γενικούς γραμματείς. Εμεινα τέσσερα χρόνια και σπούδασα χημικός μηχανικός. Με αυτά που
είδα εκεί γύρισα «καραφιλελεύθερος».
Τι αρνητικό είχε το σύστημά τους;
Το ρουφιανιλίκι, την παρακολούθηση. Μπορούσαν ανά πάσα στιγμή να ξέρουν τι κάνεις. Αυτό ήταν το χειρότερό τους. Το κακό επίσης ήταν ότι δεν σε άφηναν με τίποτε να ψηλώσεις. Το κλασικό λάθος του κομμουνιστικού συστήματος είναι αυτό. Οι άνθρωποι είναι σαν τα δάχτυλα. Ισοι αλλά όχι ίδιοι. Αυτοί έκοβαν τα δάχτυλα για να είναι και ίδια. Θεωρούν ισότητα την εξίσωση όλων προς τα κάτω. Το θέμα όμως είναι κάθε κοινωνία να μπορεί να αφήνει όλα τα μέλη της να αναπτυχθούν και να φροντίζει να μην ανοίγει πολύ η ψαλίδα.
Γιατί, όταν η ψαλίδα ανοίγει πολύ (αυτό δεν το έχουμε ζήσει στην Ελλάδα αλλά στο Μεξικό, για παράδειγμα, όπου το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών είναι χαώδες), οι πλούσιοι ζουν σαν φυλακισμένοι. Η γυναίκα του Ελληνα πρέσβη στο Μέξικο Σίτι μού είχε πει ότι δεν εμπιστευόταν ούτε τους οδηγούς της πρεσβείας για να πάνε τα παιδιά της στο σχολείο και τα πήγαινε εκείνη κάθε μέρα. Και αυτό γιατί οι απαγωγές εκεί είναι φαινόμενο καθημερινότατο. Ζουν σε συνοικίες με μπάρες και με αυστηρότατο έλεγχο στην είσοδο. Πρόκειται δηλαδή για ένα ανάποδο γκέτο.
Υπήρχε καλή πλευρά στην εμπειρία σας εκεί ή όχι;
Το ωραίο ήταν ότι στο οικοτροφείο όπου ζούσα, ένα κτίριο 16 ορόφων με 1.200 φοιτητές από κάθε χώρα του κόσμου, είχα συγκάτοικο από χώρα που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε: το Πράσινο Ακρωτήρι.
Πώς προέκυψε η δημοσιογραφία;
Στο Παρίσι, στη διάρκεια των σπουδών μου εκεί, άρχισα να στέλνω ανταποκρίσεις κι έτσι μπήκα στη δημοσιογραφία. Μεγάλη αγάπη. Στα 28 μου ήμουν ο νεότερος πολιτικός συντάκτης της «Καθημερινής».
Πέρασα για ένα φεγγάρι και από τη σχολή του Καρόλου Κουν. Είχα περιέργεια για την ηθοποιία, αλλά δεν είχα ταλέντο. Ημουν συμφοιτητής εκεί με τον Στράτο Τζώρτζογλου και τον Πασχάλη Τσαρούχα. Εγώ όμως κατάλαβα ότι δεν είχα ταλέντο κι έμεινα λίγο…
Υπήρξατε και παρουσιαστής για ένα διάστημα στο πλάι της Ρούλας Κορομηλά…
Κάποια εποχή που ήμουν «between jobs», που λένε, και μόλις είχα έρθει από το CNN, η Ρούλα μού έκανε μια πρόταση εντυπωσιακή. Με κάλεσε σε μια εκπομπή της για να παρουσιάσει τον πρώτο Ελληνα στο CNN κι έτσι γνωριστήκαμε. Ηθελε να κάνω τις συνεντεύξεις στο απογευματινό μαγκαζίνο της. Το έκανα για μια σεζόν, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία, αλλά δεν ήμουν για τέτοια εγώ. Μου έλειπαν οι πραγματικές ειδήσεις. Για την τηλεόραση πρέπει να σου πω ότι με διάλεξε ο Τάσος Μπιρσίμ.Με είχε δει στα γραφεία της «Καθημερινής», όταν σχεδιαζόταν το άνοιγμα του τηλεοπτικού σταθμού Σκάι. Εάν είχε βγει ο πρώτος Σκάι, τότε οι παρουσιαστές του κεντρικού δελτίου θα ήμασταν εγώ και η Ελλη Στάη. Μάλιστα η Ελλη μού έκανε μαθήματα. Μου έλεγε: «Μην αγχώνεσαι, μικρέ!»
Ο πατέρας σας είχε την εικόνα ενός στιβαρού, σκληρού ανθρώπου. Σας έχει επηρεάσει;
Δεν προσπάθησε ποτέ να παρέμβει στη ζωή μου. Δεν νομίζω ότι σήκωνα και πολλές παρεμβάσεις. Ούτως ή άλλως είχα φύγει νωρίς από το σπίτι. Σίγουρα όμως με έχει επηρεάσει στον κώδικα αξιών, στην ηθική προσέγγιση της ζωής. Αλλά εξίσου, και ίσως και πιο σημαντική, είναι η επιρροή της μάνας μου. Το χιούμορ που έχω ως χαρακτηριστικό είναι από εκείνη.Τη λένε Βενετσιάνα και είναι ένα ευρυμαθέστατο άτομο. Ακόμη και σήμερα, αν έχω απορία για κάποια αρχαία έκφραση, παίρνω τη μαμά. Πιο ισχυρή προσωπικότητα δηλαδή ο πατέρας, πιο ισχυρή η επιρροή της μητέρας.
Ψαχνόσασταν συνεχώς, όμως. Η πολιτική είναι η μόνη σταθερά σας;
Η δημοσιογραφία ακόμη έχει το πάνω χέρι. Φέτος βρίσκομαι στον δέκατο τέταρτο χρόνο της πολιτικής. Στη δημοσιογραφία ήμουν μια δεκαπενταετία. Η μεγαλύτερη ανταμοιβή που έχω πάρει στην πολιτική είναι η αγάπη των ανθρώπων. Θα σας φέρω παράδειγμα: Πίνω καφέ με τους φίλους μου στη Χαλκίδα και περνάει μια κυρία και μου δείχνει ένα αγγελούδι τεσσάρων ετών. Μου λέει: «Ζει χάρη σε εσάς». Στην αρχή δεν θυμήθηκα, αλλά μετά όντως μου ήρθε στο μυαλό μια γυναίκα που αναζητούσε ένα Σάββατο βράδυ νοσοκομείο για το άρρωστο παιδί της. Είχε πάει ήδη στο Νοσοκομείο Χαλκίδας και οι γιατροί τής είχαν πει ότι είχε μια απλή ίωση. «Εγώ όμως» μου λέει «είμαι μάνα και ξέρω ότι κάτι κακό έχει το παιδί μου».
Κανονίζω τότε με τον Θανάση Γιαννόπουλο, που ήταν υπουργός, να πάει στο Παίδων. Οντως το μωράκι είχε μια σπάνια ίωση και θα πέθαινε. Αυτό, όταν το θυμάμαι, με συγκινεί πολύ. Η μεγαλύτερη απογοήτευση που έχω πάρει ήταν που δεν καταφέραμε με τον Αντώνη Σαμαρά να τελειώσουμε ό,τι αρχίσαμε. Ο Σαμαράς βιώνει την πιο πικρή δικαίωση που μπορεί να βιώσει πολιτικός.
Εχετε κάνει έναν γάμο, αλλά και σχέσεις που κάποιες από αυτές είδαν τα φώτα της δημοσιότητας. Τώρα τι γίνεται;
Εάν με ρωτάς για ποιον λόγο δεν ευοδώθηκε κάποια σχέση, θα σου μιλήσω με όρους χημείας, ως χημικός που είμαι. Στη χημεία υπάρχουν δύο είδη ενώσεων. Ο ετεροπολικός δεσμός και ο ομοιοπολικός. Ο πρώτος δημιουργείται εύκολα, αλλά διαλύεται εξίσου εύκολα (π.χ. το αλάτι), ενώ ο ομοιοπολικός είναι δύσκολο να σχηματιστεί αλλά δεν διαλύεται (π.χ. το νερό). Κάπως έτσι βλέπω εγώ τις σχέσεις.
Δεν σας έτυχε ο ομοιοπολικός ή τον χάσατε;
Εάν δεν έχεις βρει το ταίρι σου προτού μπεις στην πολιτική, μετά είναι άδικη η πολιτική στο ταίρι σου. Θυσιάζεις τον χρόνο σου για κάτι άλλο. Αν τα βάλεις όλα αυτά, δηλαδή τον ομοιοπολικό δεσμό αλλά και το να μπορεί να περιμένει κιόλας, καταλαβαίνεις ότι δεν βγαίνει εύκολα η εξίσωση. Αν δεν βλέπω ότι έχουμε κάπου να πάμε με την κοπέλα που θα γνωρίσω, δεν ασχολούμαι περαιτέρω. Με ενδιαφέρει πολύ η ολοκλήρωση της οικογένειας, θέλω να κάνω παιδιά, αλλά πάνω απ’ όλα είναι η συντροφικότητα. Το να σε περιμένει κάποιος στο σπίτι.
Για παράδειγμα, τη μέρα που σημείωσα, ας πούμε, την πιο μεγάλη μου επιτυχία, που ορκίστηκα υπουργός δηλαδή, γιόρτασα με τους συνεργάτες μου, αλλά μετά γύρισα μόνος μου στο σπίτι. Εχει μια γλυκόπικρη γεύση αυτό. Ημουν μόνος μου.
Πώς περνάτε στο σπίτι μόνος λοιπόν;
Εσχάτως έβαλα τη γυμναστική στη ζωή μου. Λατρεύω να βλέπω τα ντοκιμαντέρ με ζώα. Για κάποιον λόγο το ζωικό βασίλειο σου δίνει πολλά μαθήματα. Είδα προχθές την πιο σατανική αρκούδα της Αλάσκας…
Τι θέλετε για εσάς στο μέλλον;
Να κοιταχτώ στον καθρέφτη και να πω: «Δεν τα κατάφερες κι άσχημα».
Διαβάστε παρακάτω τη συνέχεια:
Η διόρθωση φύλου στην ηλικία των 15 ετών
Κατά τη διάρκεια της ενδιαφέρουσας συζήτησής μας δεν θα μπορούσαμε να μη μιλήσουμε και για το θέμα της εβδομάδας!
Κοινοβουλευτικώς, ήταν η εβδομάδα της «διόρθωσης φύλου». Ποια η γνώμη σας;
Δεν ξέρω εάν έχεις διαβάσει το «Τρίτο στεφάνι» του Κώστα Ταχτσή ή εάν έχεις δει την ταινία «Αγγελος», που είναι πραγματική τραγική ιστορία. Αναφέρονται ακριβώς σε αυτό το θέμα.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα με αυτούς είναι να τους καταλάβουν οι άλλοι και να καταλάβουν και οι ίδιοι ότι πρέπει να ενσωματωθούν στην κοινωνία. Ο κίνδυνος είναι η αποξένωση και η περιθωριοποίησή τους. Κλειδί γι’ αυτό είναι η εκπαίδευση της κοινωνίας.
Είναι εξωφρενικό να βάζεις όριο ηλικίας τα 15 για μια τέτοια απόφαση. Σκεφτείτε ότι ορισμένοι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν κι από τα 10 ή τα 8!
Αυτά δεν είναι σοβαρά πράγματα. Κατέληξαν να γελοιοποιήσουν ένα υπαρκτό πρόβλημα, που γι’ αυτούς τους ανθρώπους είναι ζήτημα ζωής.
Ο Κοντονής μάλιστα είπε πως κάνει «Οκτωβριανή Επανάσταση» με αυτές τις αλλαγές. Θα τρίζουν τα κόκαλα του Λένιν.