❱❱ Η Νικολέττα Βλαβιανού αναπολεί το σπουδαίο παρελθόν της και αποκαλύπτει στιγμές τρέλας από θαυμαστές
❱❱ Ο Νορβηγός σύζυγος, ο Κραουνάκης που άλλαξε την κοσμοθεωρία της, και το καρτέρι στο Σαν Φρανσίσκο για να πετύχει τον Αλ ΠατσίνοΑπό τη
ΔΗΜΗΤΡΑ ΔΑΡΔΑ
Σε ηλικία μόλις 5 χρόνων η Νικολέττα Βλαβιανού δήλωσε στην οικογένειά της πως θα γίνει γραμματέας στο Γιοχάνεσμπουργκ, αφήνοντας άπαντες εμβρόντητους!
Με τα χέρια στη μέση και τα πανέξυπνα μάτια της διάπλατα ανοιχτά, περίμενε αντιδράσεις, ωστόσο κανείς δεν είπε κουβέντα! Ολοι χαμογελούσαν… Μεγαλώνοντας επίσης δεν πέρασε από το μυαλό της η πιθανότητα να γίνει αστέρι του θεάματος, μια και ως αριστούχα μαθήτρια σπούδασε πολιτικές επιστήμες στο Πάντειο Πανεπιστήμιο.
Ομως, το κάρμα της, το τεράστιο ταλέντο και η αποφασιστικότητά της την οδήγησαν στον μαγικό κόσμο της τέχνης. Με βαρύ βιογραφικό, γεμάτο παραστάσεις και πρωταγωνιστικούς ρόλους από το «Χάι Ροκ» μέχρι τον φετινό «Αντρα των ονείρων μου», η ίδια ισχυρίστηκε στην «Espresso» πως η υποκριτική υπήρχε στο DNA της, γι’ αυτό και η αγάπη για το θέατρο ξεπερνά κάθε έρωτα, όνειρο και επιθυμίες. Ηταν φυσικό, λοιπόν, αυτό το ταλέντο να το κληρονομήσει η μοναχοκόρη της Μαρία.
Μα… γραμματέας στο μακρινό Γιοχάνεσμπουργκ;
(Γέλια) Γραμματέας ήταν το επάγγελμα της μητέρας μου, η οποία εργαζόταν στο εργοστάσιο της Ιζόλα. Το Γιοχάνεσμπουργκ απορώ κι εγώ πού το βρήκα!
Αρα ο πατέρας σας ήταν ο καλλιτέχνης της οικογένειας.
Σίγουρα. Αν κι «έφυγε» από κοντά μας όταν ήμουν μόλις λίγων μηνών, είχε υπέροχη φωνή. Ηταν έμπορος στο επάγγελμα, αλλά τραγουδούσε σε χορωδίες.
Πώς βιώσατε την απώλειά του;
Δύσκολα, ωστόσο μεγάλωσα με την αγάπη και την τεράστια αγκαλιά της μαμάς μου. Σε ηλικία 8 χρόνων με ρώτησε αν θα είχα αντίρρηση να ξαναπαντρευτεί, εγώ απάντησα αρνητικά, οπότε απέκτησα πατριό. Την έχασα δυστυχώς το 2003 και το κενό μέσα μου είναι ακόμα μεγάλο. Μεγάλωσε και την κόρη μου με διπλή αγάπη και τρυφερότητα.
Μοναχοκόρη αστικής οικογένειας με γαλλικά και πιάνο;
Και μπαλέτο που δεν μου άρεσε καθόλου.
Η αρχική φιλοδοξία σας για διπλωματικές αποστολές πώς κατέληξε ρόλοι στο σανίδι;
Ο ταλαντούχος Σταμάτης Κραουνάκης με το ταλέντο και τα τραγούδια του άλλαξαν την κοσμοθεωρία μου!
Τα πρώτα χρόνια της καριέρας σας;
Ευτυχώς, από την πρώτη χρονιά μέχρι σήμερα δεν έμεινα ποτέ από δουλειά. Και λέω ευτυχώς, γιατί ήταν θέμα επιβίωσης. Δεν εργαζόμουν από χόμπι.
Ο πρώτος σας ρόλος;
(Χαμόγελα) Ηταν στο θέατρο Παρκ, στο πλευρό του Κώστα Βουτσά. Υπήρχαν στιγμές που τον κοιτούσα και απορούσα, καθώς τον θαύμαζα από μικρή. Θυμάμαι πως ύστερα από κάθε παράσταση μάζευε όλο τον θίασο και μας πήγαινε για σουβλάκια στον Αϊ-Γιώργη, στην Κυψέλη. «Πάμε για χαλαματζό» μας έλεγε και γελούσαμε όλοι με τα αστεία του.
Ηταν όλες οι συνεργασίες τόσο άψογες;
Υπήρξαν και συνάδελφοι με τους οποίους δεν ταίριαξα, δημιουργούνταν τριβές, αλλά ποτέ δεν επέτρεψα τα προσωπικά θέματα να επηρεάσουν τα επαγγελματικά. Δεν ήταν εύκολο, αλλά δεν γινόταν κι αλλιώς.
Πώς κρίνετε σήμερα την επιλογή να γίνετε ηθοποιός;
Ως την καλύτερη! Η υποκριτική ήταν στο DNA μου! Αυτό το επάγγελμα μπορεί να μη μου χάρισε οικονομική ασφάλεια, όμως μου δώρισε σημαντικές εμπειρίες, μοναδικές στιγμές και φίλους. Παρότι ως δουλειά απαιτεί αφοσίωση, τρελά ωράρια και κρύβει μεγάλη μοναξιά, κάθε ρόλος είναι ένα λιμάνι και κάθε σεζόν το ταξίδι που ξεκινά είναι μοναδικό.
Ο έρωτας είχε χώρο στη ζωή σας με τόση εργασιομανία;
(Γέλια) Δεν είναι ωραίο να λέμε τα προσωπικά μας, όμως ναι, υπήρξε ένας σημαντικός άντρας στη ζωή μου για τέσσερα χρόνια που τον άφησα να φύγει λόγω ματαιοδοξίας. Δεν τον παντρεύτηκα γιατί θεωρούσα πως η καλή μου τύχη θα με πήγαινε παρακάτω και θα έβρισκα τον καλύτερο. Και ποιος είναι αυτός; Ο εχθρός του καλού!
Τι θυμάστε από τη ζωή σας στη Σκανδιναβία με τον Νορβηγό σύζυγο και πατέρα της κόρης σας;
Τη λαχτάρα με την οποία περίμενα τον ταχυδρόμο να φέρει τα ελληνικά βιβλία που έστελναν από την πατρίδα! Δεν αγαπούσα τίποτα στον τρόπο ζωής εκεί, με εξαίρεση την οργάνωση. Αντεξα έξι μήνες και γύρισα.
Γιατί;
Παιδί μου, όταν κατεβαίνουν οι Βορεινοί στα μέρη μας για διακοπές, επηρεάζονται από τον δικό μας τρόπο ζωής και τα γλέντια. Χαλαρώνουν από την πολλή βιταμίνη D, αλλά όταν επιστρέφουν στη χώρα τους, γίνονται διαφορετικοί.
Σήμερα είστε ερωτευμένη;
Σήμερα είμαι καλά και με λένε Νικολέττα!
Είστε ανοιχτή στα φλερτ;
Το αντίθετο. Δεν εμπιστεύομαι εύκολα, γιατί πλέον τα προβεβλημένα άτομα έχουμε ένα σοβαρό πρόβλημα: Δεν γνωρίζουμε γιατί μας πλησιάζει κάποιος.
Θα κάνατε σχέση με ηθοποιό;
Δεν θα ήταν το καλύτερό μου. Υπάρχει ανταγωνισμός και, κακά τα ψέματα, οι άντρες ηθοποιοί δέχονται βομβαρδισμό πειρασμών και δεν μπορώ να περνάω τέτοια… λούκια.
«Βάφ’ τα μαύρα» δηλαδή;
(Γέλια) Ναι, στο θέατρο «Λαμπέτη» για δεύτερη χρονιά! Είμαι πολύ ευχαριστημένη από τη συνεργασία μου με το αχτύπητο δίδυμο Θανάση Παπαθανασίου και Μιχάλη Ρέππα. Ηθελα χρόνια να συνεργαστώ μαζί τους και είμαι ευτυχής που με επέλεξαν. Τους ευχαριστώ πολύ!
Υποδύεστε ένα αδίστακτο θηλυκό!
Για κάποιο μυστήριο λόγο μού εμπιστεύονται συχνά τον ρόλο της μοιραίας, της δαιμόνιας γυναίκας, του… αρπακτικού, αλλά στην κωμική του version! Γελάω πολύ στη σκηνή, αλλά και στα καμαρίνια, γιατί είμαστε λίγο σαν οικογένεια, αφού με αρκετούς συναδέλφους έχουμε συνεργαστεί στο παρελθόν.
Στιγμές τρέλας από θαυμαστές θυμάστε;
Θυμάμαι ένα απίθανο σκηνικό στην Αμερική με τον καλό ηθοποιό Ιωσήφ Ιωσηφίδη. Τρώγαμε σ’ ένα βραζιλιάνικο εστιατόριο, στην 5η Λεωφόρο της Νέας Υόρκης, όταν ένας μαύρος πλησίασε τον Ιωσήφ και σε άπταιστα ελληνικά τον ρώτησε αν είναι Πόντιος. Μείναμε άλαλοι κι εκείνος συνέχισε με ύφος: «Είμαι ο Μπάμπης ο Πόντιος με το όνομα. Αμα πας Πτολεμαΐδα, δώσε τους χαιρετισμούς μου στην πόλη».
Είμαι σίγουρη ότι θα υπάρχει και καλύτερο…
(Γέλια) Περιοδεία στο Σαν Φρανσίσκο με τη «Λυσιστράτη» του Εθνικού Θεάτρου. Ξεροσταλιάζω κάθε μεσημέρι με μια συνάδελφο σ’ ένα πάρκο περιμένοντας να βγει από το απέναντι ξενοδοχείο ο Αλ Πατσίνο! Είχα μάθει πως διέμενε στο «Plaza» και ήθελα, σώνει και ντε, να δω τον κοντό από… κοντά! Τελικά δεν τον είδα, αλλά η παράσταση σημείωσε μεγάλη επιτυχία.
Χαίρεστε που η κόρη σας ακολουθεί τα βήματά σας;
Καθόλου! Θα προτιμούσα να ασχοληθεί με τα ναυτιλιακά που σπούδασε ή ακόμα καλύτερα να έφευγε στη Νορβηγία, μια κι εκεί έκανε μαθήματα υποκριτικής. Ομως, θέλει να δοκιμάσει την τύχη της στο ελληνικό θέατρο κι έτσι δεν έχω παρά να της ευχηθώ «καλή επιτυχία»!
La vita è bella;
Κάνοντας έναν γρήγορο απολογισμό μέσα από την πορεία της ζωής μου και την απόκτηση ενός παιδιού, κατέληξα πως η ζωή είναι πραγματικά πολύ ωραία, αλλά δεν την ευχαριστιόμαστε και δεν την τιμάμε όπως πρέπει.
Μια ευχή για το 2018;
Θα ήθελα να κερδίσω τον πρώτο λαχνό, να γίνω μια πλούσια ψηλομύτα, να πηγαίνω θέατρο σε όλο τον κόσμο και να έχω σοφέρ! Προς το παρόν έχω διπλές παραστάσεις, γυρίσματα και ετοιμάζω για τον Απρίλιο στο θέατρο «Αλκμήνη» ένα έργο με περιορισμένο αριθμό παραστάσεων.
