❱❱ Η Κορίνα Τσοπέη μιλάει για την παιδική «φυλακή» όπου ζούσε και τις τραγικές στιγμές της εγκατάλειψης από τον πρώην σύζυγό της
❱❱ H πορεία από τις φτωχικές αλάνες της Αθήνας στο Μις Υφήλιος το 1964 και από εκεί σε ταινίες και σειρές του ΧόλιγουντΑπό τον
ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
Η ζωή της θα ήταν το καλύτερο σενάριο για ταινία του Χόλιγουντ! Εκεί ζει άλλωστε από τη δεκαετία του ’60. Η Κορίνα Τσοπέη ευτύχησε να βιώσει όλες τις εκφάνσεις της ζωής μιας μεγάλης σταρ. Κατάφερε, αν και προερχόταν από τις φτωχικές μεταπολεμικές αλάνες της Αθήνας, να στεφθεί Μις Υφήλιος το 1964 και να παίξει σε ταινίες και τηλεοπτικές σειρές στη Μέκκα του κινηματογράφου.
Ο πρώτος σύζυγός της, γιατρός στο επάγγελμα, την εγκατέλειψε με τρία ανήλικα παιδιά, ενώ ο δεύτερος -ο Φρέντι Φιλντς-, ένας από τους πιο διάσημους ατζέντηδες της Αμερικής, έφυγε από τη ζωή πριν από 10 χρόνια, σε ηλικία 84 χρόνων.
Σε έναν σπάνιο απολογισμό ζωής, η Ελληνίδα σταρ μιλάει στην «Espresso» για την παιδική «φυλακή» όπου ζούσε λόγω της αυστηρότητας των γονιών της, για τις τραγικές στιγμές της εγκατάλειψης από τον πρώην σύζυγό της, αλλά και για το εγγονάκι της, το οποίο είναι ΑμεΑ και μας το δείχνει για πρώτη φορά.
Ο κόσμος γνωρίζει ελάχιστα για τα παιδικά σας χρόνια…
Τη ζωή μου πριν έρθω στην Αμερική τη θυμάμαι σαν ένα ασπρόμαυρο φιλμ. Τον ερχομό μου στην Αμερική τον θυμάμαι σαν έγχρωμο φιλμ! Μεγάλωσα και γεννήθηκα στην Αθήνα, κοντά στη Δάφνη. Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα αμέσως μετά τον πόλεμο. Ο μπαμπάς μου ήταν στρατιωτικός, παλαιών αρχών. Αυστηρός όσο και η μαμά. Υπήρχε μεγάλη φτώχεια και δυστυχία. Τότε, λοιπόν, όλη η οικογένεια μέναμε σε ένα δωμάτιο και ως μικρά παιδιά, εγώ και τα δύο αδέρφια μου, παίζαμε στις αλάνες. Τους γονείς μου τους θυμάμαι να τσακώνονται συνεχώς για τα χρήματα που δεν υπήρχαν. Και τις Κυριακές εμένα, ως παιδί, να πηγαίνω μαζί τους σινεμά και να βλέπω χολιγουντιανές ταινίες, παρακαλώντας τον Θεό να φύγω μακριά. Να ανοίξω τα φτερά μου για την Αμερική.
Πόσο δύσκολο ήταν να είστε κόρη στρατιωτικού παλαιών αρχών και να κάνετε κρυφά όνειρα για το Χόλιγουντ;
Ο μπαμπάς ήταν πολύ αυστηρός και αυτός ήταν ένας σημαντικός λόγος για να κάνω τα αδύνατα δυνατά ώστε να φύγω. Ηταν σαν να ζούσα σε μια φυλακή. Αγαπούσα τους γονείς μου, αλλά ήταν τρομερά αυστηροί.
Πώς ξεφύγατε από αυτή τη «φυλακή»;
Χάρη στην Αντουανέτα Ροντοπούλου. Κλαίω κάθε φορά που τη θυμάμαι, γιατί εκείνη μου έδωσε φτερά να πετάξω και είμαι σήμερα αυτή που είμαι. Κάποια στιγμή λοιπόν, σε ηλικία 16 ετών, αποφάσισα να χτυπήσω την πόρτα της Αντουανέτας, που είχε πρακτορείο μοντέλων. Δεν ήμουν καλή μαθήτρια και αυτός ήταν ένας σημαντικός λόγος για τη μαμά μου ώστε να πειστεί. Στην αρχή είχα φοβερές αντιδράσεις και από τους δύο γονείς μου. Ομως η Αντουανέτα κάλεσε μια μέρα τον μπαμπά στο σπίτι και του είπε: «Το παιδί σου πρέπει να γίνει μοντέλο. Θα πετάξει πολύ ψηλά». Το όνομά μου ήταν Κούλα. Μέχρι που η Αντουανέτα μού το άλλαξε και μου το έκανε Κορίνα. Κορίνα Τσοπέη!
Ποιος ήταν ο πρώτος μεγάλος σας έρωτας;
Ηταν ένα πανέμορφο παιδί, όταν πλέον είχα εγκατασταθεί στη Νέα Υόρκη. Ως κοριτσάκι, ερωτευόμουν κάθε εβδομάδα. Παιδικοί έρωτες. Ενα φιλάκι και τίποτε άλλο.
Είχατε ερωτικές απογοητεύσεις;
Μην πας μακριά: Ο άντρας που ερωτεύτηκα και έκανα τρία παιδιά μαζί του με εγκατέλειψε.
Είναι ακόμα αγκάθι στην καρδιά σας αυτή η εγκατάλειψη;
Οχι. Γιατί τον άντρα μου τον «έθαψα» μέσα στο μυαλό μου την ίδια μέρα. Δεν υπήρχε για εμένα μετά. Αυτός πίστευε ότι θα με ξαναβρεί κοντά του. Εγώ όμως είχα δώσει το τέλος σε αυτή την ιστορία. Μετά γνώρισα τον δεύτερο σύζυγό μου, που έκανε τη ζωή μου τόσο όμορφη όσο δεν θα μπορούσα να φανταστώ ούτε σε όνειρο. Στην πραγματικότητα, ο πρώτος μου σύζυγος μου έδωσε την ευκαιρία να γνωρίσω έναν δεύτερο υπέροχο άντρα!
Εκείνες τις τραγικές στιγμές σκεφτήκατε να δώσετε τέλος στη ζωή σας, δεδομένου ότι ήσασταν μόνη σε μια ξένη χώρα με τρία ανήλικα παιδιά;
Οταν έχεις παιδιά, δεν το σκέφτεσαι αυτό. Να τον σκοτώσω, ναι, το είχα σκεφτεί. Ουου, πολλές φορές. Μου ερχόταν να πάρω το αυτοκίνητο και να μπω μέσα στο δικαστήριο και να τον τελειώσω. Εκείνες τις τραγικές ώρες ήθελα εκδίκηση, όμως μετά, που ήμουν νηφάλια, έλεγα «Οχι, δεν θα καταστραφώ». Ευτυχώς, όλες τις πράξεις της ζωής μου τις περνάω από κόσκινο.
Πώς ήταν η μετάβαση στη νέα ζωή;
Δύσκολη, σχεδόν ακατόρθωτη. Ο πρώην σύζυγός μου παντρεύτηκε έπειτα από τρεις μήνες. Για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα, λοιπόν, ερχόταν η σύζυγός του κάθε Σαββατοκύριακο για να πάρει τα παιδιά μου και να τα πάει στο σπίτι τους. Ηταν σαν να μου ξερίζωναν την καρδιά.
Τα παιδιά σας συγχώρεσαν τον μπαμπά τους;
Ποτέ δεν είχα πει κάτι κακό για τον μπαμπά τους. Μεγάλωσαν με αγάπη για εκείνον. Πέθανε πέρυσι τον Ιανουάριο…
Πήγατε στην κηδεία;
Δεν ήθελε κηδεία. Ηταν περίεργος άνθρωπος. Πήραν το πτώμα του, το έκαναν στάχτη και την πέταξαν στη θάλασσα. Για τα παιδιά μου, όμως, αυτό δεν ήταν καλό. Ηθελαν να τον κλάψουν.
Πονέσατε με τον θάνατό του;
Οχι. Πόνεσα που έβλεπα τα παιδιά μου να κλαίνε συνεχώς. Ο άνθρωπος που είχα αγαπήσει, που είχα ερωτευτεί και έκανα παιδιά μαζί του, σταμάτησε να υπάρχει για μένα το ’78.
Αληθεύει ότι τα παιδιά σας δεν γνωρίζουν ελληνικά;
Τα καταλαβαίνουν, αλλά δεν τα μιλούν. Λατρεύουν την Ελλάδα, όπως και τα εγγόνια μου. Τη μία εγγονή μου τη λένε Πέτρα. Τους έβαλαν στο σχολείο να παρουσιάσουν μια χώρα, όποια ήθελαν εκείνα, και η εγγονή μου σε έκθεση έγραψε τα πάντα για την Ελλάδα, για τα φαγητά της, για τα έθιμά της. Και με έκανε να κλάψω!
Μιλήσατε ανοιχτά για το εγγονάκι σας, το οποίο είναι ΑμεΑ. Πόσο δύσκολη είναι η συμβίωση μαζί του;
Οπως γνωρίζεις, συμμετέχω στον οργανισμό Share, όπου βοηθάμε παιδιά ΑμεΑ από ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό με έκανε να μάθω τι γίνεται με τα παιδιά ΑμεΑ, όπως είναι και το εγγονάκι μου. Κάποια στιγμή η σύζυγος του γιου μου εισήχθη επειγόντως στην κλινική, όταν ήταν έγκυος, επειδή το μωρό σταμάτησε να μεγαλώνει. Από τις εξετάσεις που έγιναν, διαπιστώθηκε ότι έπασχε από το σύνδρομο Williams.
Οταν γεννήθηκε, με πήρε ο γιος μου τηλέφωνο κλαίγοντας. Το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει. Δεν ήξερα πώς θα αντιδράσει σε όλο αυτό. Τελικά ο γιος μου το λάτρεψε αυτό το μωρό. Το εγγονάκι μου είναι τρεισήμισι χρόνων, δεν μιλάει ακόμα, δεν περπατάει. Ομως ο γιος μου κάθε μέρα μού τηλεφωνεί και μου λέει: «Μαμά, ευχαριστώ τον Θεό που μου έδωσε τον Λούκα». Και εγώ έχω λατρέψει αυτό το παιδί.
Τι συναισθήματα είχατε όταν ανακηρυχθήκατε Μις Υφήλιος το 1964;
Παρακαλούσα μέρα νύχτα τον Θεό να νικήσω, για να μείνω για πάντα στην Αμερική. Ηθελα επίσης να νικήσω για να χαρούν οι γονείς μου, για τους Ελληνες, για τους φίλους μου. Ομως δεν έχω καλές αναμνήσεις από όλο αυτό. Δεν είχα ούτε έναν δικό μου άνθρωπο κοντά μου για να μοιραστώ τη χαρά μου. Εκείνη την Πρωτοχρονιά ήμουν στο Μαϊάμι. Με έβαλαν, λοιπόν, πάνω σε ένα πελώριο άρμα, από όπου έβλεπα τους χιλιάδες συγκεντρωμένους να με αποθεώνουν. Κι εγώ τους κοιτούσα και έκλαιγα, γιατί ήμουν μόνη. Περίμενα πώς και πώς να τελειώσει η χρονιά μετά τη στέψη, για να ζήσω σαν κανονικός άνθρωπος.
Νοσταλγείτε εκείνες τις στιγμές;
Οχι, δεν μου λείπουν. Δεν τις σκέφτομαι καν, ούτε συγκινούμαι. Σκέψου ότι όλα τα πράγματα που κέρδισα λόγω της στέψης τα έχω χαρίσει.
