Ο ξενιτεμένος Μάρκος Κωστής, με καριέρα και στο τραγούδι, αναζητά τη δική του «Σαλονίκη».
Γιαννιτσά, Μόναχο, Θεσσαλονίκη και ξανά Μόναχο να τραγουδά (όταν δεν κάνει ντελίβερι) για το πικρό ψωμί της ξενιτιάς!
Ο λόγος για τον Μάρκο Κωστή, που το άλμπουμ της ζωής του θα μπορούσε να γίνει σενάριο ταινίας! Γεννημένος στα Γιαννιτσά και μεγαλωμένος στο Μόναχο της Γερμανίας, τελειώνοντας τις σπουδές του, και διαθέτοντας μία σπουδαία λαϊκή χροιά φωνής, επέστρεψε στη Θεσσαλονίκη για να κάνει πραγματικότητα τα όνειρά του στο πεντάγραμμο.
Τα καταφέρνει αλλά τον χτυπά το 2012 η οικονομική κρίση και αναγκάζεται να ξενιτευτεί ξανά, επιστρέφοντας στη Γερμανία. Εκεί κάνει δεκάδες δουλειές, φτιάχνει τη δική του επιχείρηση για αφισοκολλήσεις, όμως η πανδημία τού φρενάρει τα σχέδια και για να επιβιώσει εργάζεται ως διανομέας φαγητού!
Το μικρόβιο για το τραγούδι δεν έχει φύγει ποτέ, και έτσι εμφανίζεται στη ζωή του η «Σαλονίκη μου», ένα αυθεντικό λαϊκό ζεϊμπέκικο, που κυκλοφορεί από την JustDoIt Production, αγγίζοντας τις ψυχές των απανταχού ξενιτεμένων. Ο Μάρκος Κωστής σε μια δική του κατάθεση ψυχής μιλά στην «Espresso» για τη δική του οδύσσεια.
Πώς «γεννήθηκε» το «Σαλονίκη μου»; Είναι βιωματικό;
Παρόλο που δεν είμαι βέρος Σαλονικιός, καθώς η καταγωγή μου είναι από τα Γιαννιτσά, θεωρώ αυτή την πόλη σπίτι μου. Έχω πολλές αναμνήσεις. Το έναυσμα για να γράψω το τραγούδι «Σαλονίκη μου» ομολογώ πως μου δόθηκε από το τραγούδι του Λευτέρη Κιντάτου «Αθήνα μου». Προς Θεού, δεν είναι… απάντηση στο σπουδαίο τραγούδι του. Όπως καταλάβατε, είναι είναι βιωματικό τραγούδι, γιατί μου λείπει πολύ η Σαλονίκη.
Πόσο δύσκολο είναι να γίνεις οικονομικός μετανάστης; Τι είναι αυτό που άφησες πίσω σου στην Ελλάδα και σε πονάει περισσότερο;
Για μένα ίσως είναι πιο εύκολο, επειδή είχα ζήσει παλαιότερα στο Μόναχο. Εδώ τελείωσα γυμνάσιο και λύκειο. Ήξερα τη γλώσσα, πράγμα που είναι πολύ βασικό για να κάνει κάποιος ένα νέο ξεκίνημα σε μία άλλη χώρα. Βέβαια, πίσω μου άφησα δικούς μου ανθρώπους, φίλους και συγγενείς, την καθημερινότητά μου…
Ποια είναι η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισες το 2012, μεταναστεύοντας στη Γερμανία;
Να βρω εργασία! Εκείνη την περίοδο ήμασταν πάρα πολλοί οι Έλληνες που αφήσαμε, δυστυχώς, την πατρίδα μας πίσω για ένα καλύτερο αύριο. Στη Γερμανία δεν ήταν και πολλές οι θέσεις εργασίας. Μου πήρε δύο χρόνια για να βρω μια καλή δουλειά και να σταθώ στα πόδια μου με αξιοπρέπεια.
Από τα Γιαννιτσά… στο Μόναχο! Τι «κουβαλάς» στις αποσκευές σου σε αυτή τη διαδρομή;
Από πού να αρχίσω και πού να φτάσω; Αναμνήσεις με τους ανθρώπους μου, στιγμές από τη νύχτα, όπου με τον κόσμο σε όποια πίστα – μαγαζί και αν τραγουδούσα γινόμασταν ένα! Ενα τεράστιο άλμπουμ αναμνήσεων, με λίγα λόγια.
Υπήρξαν στιγμές που πέρασε από το μυαλό σου να εγκαταλείψεις οριστικά το τραγούδι;
Όχι, ποτέ. Δεν μπορώ καν να με φανταστώ χωρίς να τραγουδάω. Θα ήταν σαν να μου κόβανε τα χέρια.
Μετά τον Στέλιο Καζαντζίδη, είσαι ο πρώτος ερμηνευτής που υμνεί την ξενιτιά…
Αυτό δεν το είχα σκεφτεί, είναι η αλήθεια, και τώρα που το λέτε, ένα δίκιο το έχετε κατά κάποιο, τρόπο. Δεν ήταν και δεν είναι ο στόχος μου να γίνω ο τραγουδιστής της ξενιτιάς, όπως ο μεγάλος Στέλιος Καζαντζίδης ή και πολλοί άλλοι που τραγούδησαν για την ξενιτιά. Ο Μπιθικώτσης, π.χ., είπε το «τραγούδι της ξενιτιάς» του Μίκη Θεοδωράκη.
