Για τη σχέση του με τον Θεό μίλησε ο Νίκος Παπαδάκης σε συνέντευξή του. Τα τελευταία χρόνια το γνωστό μοντέλο ασχολείται με την αγιογραφία και έχει έρθει ακόμα πιο κοντά στην εκκλησία.
«Μου αρέσει η θρησκεία, η εκκλησία και τα μοναστήρια, είναι μέσα στο DNA μου, χωρίς όμως να είμαι με παρωπίδες πάνω στην εκκλησία. Ο πνευματικός μου είναι στο Άγιο Όρος και πηγαίνω πολύ συχνά. Είμαι πάντα εκεί της Παναγίας, δεν είναι στις 15 Αυγούστου εκεί, είναι 13 μέρες μετά, οπότε 28 Αυγούστου είμαι μέσα στο Όρος.
Η πρώτη μου επαφή με το Άγιο Όρος ήταν στα 23 μου όταν πήγα με δύο φίλους που στη συνέχεια έγιναν ιερομόναχοι. Γνωριστήκαμε όταν κάναμε αγιογραφία και επειδή ήξεραν πολύ κόσμο, κανονίσαμε ένα ταξίδι και άργησα να πάω, γιατί εμένα από την πλευρά του πατέρα μου είχαμε έναν θείο, ο οποίος ήταν μοναχός στο Άγιο Όρος, είχε το κελί του. Είχαμε πάρα πολλούς ιερείς στην οικογένεια. Ο τελευταίος ιερέας ήταν ο προπάππους μου και εκεί πάμε προς τα πίσω που είχαμε και έναν Δεσπότη τον προπροπάππου μου που ήταν φίλος με τον Άγιο Νεκτάριο».
Όσο για το πώς προέκυψε το επίθετό του είπε στην εκπομπή «Happy Day»: «Επειδή είχαμε πολλούς ιερείς το κάναμε Παπαδάκης. Είναι και από την πλευρά του πατέρα μου αλλά και της μητέρας μου. Όταν πήγα στον στρατό με ρώταγαν το γένος, έλεγα Παπαδάκη και μου έλεγαν ότι δεν καταλαβαίνω. Μικρός θυμάμαι ότι όλα τα παιδιά τρέχαμε να βοηθήσουμε τον ιερέα του χωριού και θυμάμαι ότι περιμέναμε να μας ρίξει ένα βλέμμα για να τρέξουμε να προλάβουμε να τον βοηθήσουμε πρώτοι. Ξεκίνησα και έκανα γελοιογραφίες, όμως λόγω της αγάπης μου για την εκκλησία άρχισα δειλά να ζωγραφίζω και αγίους. Ο μέντορας μου στην αγιογραφία είναι ο Βασίλης Φωτόπουλος, με τον οποίο κάθε μεσημέρι τρώγαμε μαζί με τον Γιάννη Μόραλη. Η πρώτη μου αγιογραφία ήταν η Παναγία σε δέηση. Θυμάμαι ένα παιδί που μου έλεγε πόσο πολύ τον βοήθησε ο Άγιος Νεκτάριος να προλάβει ένα πρόβλημα υγείας, οπότε έκανα μια εικόνα του και του την πήγα. Μιλάω με τους Αγίους έχω μια οικειότητα μαζί τους. Δεν μπορώ χωρίς να προσεύχομαι. Είναι μέρος της ζωής μου και το να λιβανίζω και να αγιάζω».
