Τις χειρότερες στιγμές περνάει η Σίσσυ Χρηστίδου και το αποκάλυψε η ίδια μέσα από βίντεο που πόσταρε στο κανάλι της στο youtube. Εδώ και δύο μήνες η μητέρα της παλεύει με τη λευχαιμία και όλη η οικογένεια είναι δίπλα της και τη στηρίζει.
«Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, να σας πω ότι αντιμετωπίζουμε ως οικογένεια ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας, που αφορά στη μητέρα μου. Από το προηγούμενο καλοκαίρι κάναμε κάποιες εξετάσεις και φάνηκε ότι κάτι δεν πηγαίνει καλά. Στην αρχή ήμασταν πιο χαλαροί γιατί θα μπορούσε να είναι και από μία ίωση. Τελικά, 1η Νοεμβρίου, στα γενέθλια του αδερφού μου, μάθαμε ότι η μαμά πάσχει από χρόνια μυελοδυσπλαστική λευχαιμία.
Έχω μάθει πλέον πολλά γι’ αυτή την ασθένεια, μίλησα με γιατρούς και ειδικούς. Από εκείνη την ημέρα ξεκίνησε μια μεγάλη και γενναία μάχη από τη μαμά μου. Είμαστε από την πρώτη στιγμή εδώ, στο νοσοκομείο στη Θεσσαλονίκη. Κάποιες ημέρες είναι καλύτερες, κάποιες λιγότερο καλές. Από τότε που το μάθαμε ήταν περίεργα τα πράγματα, γιατί είχαμε την πληροφορία αλλά η μαμά δεν είχε καθόλου συμπτώματα, ένιωθε μια χαρά. Το πιάσαμε από πολύ νωρίς και αυτό είναι ένα βασικό μήνυμα που θέλω να περάσω. Όταν ξεκινήσαμε να βλέπουμε διαφορετικά νούμερα στις εξετάσεις της, η ασθένεια εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μας. Οι πρώτες αντιδράσεις είναι σοκαριστικές, δεν μπορείς να το διαχειριστείς εύκολα, τα συναισθήματα είναι ανάμικτα και βαριά. Παρ’ όλα αυτά είμαστε μια δεμένη, δυνατή οικογένεια και αισιόδοξη από τη φύση μας. Οπότε, τα βάλαμε κάτω, σηκώσαμε μανίκια και είπαμε πάμε να παλέψουμε με αυτό το τέρας.
Πρόκειται για καρκίνο στο αίμα και στο μυελό. Η μόνη θεραπεία που υπάρχει είναι μεταμόσχευση μυελού των οστών. Ξεκίνησε ένας αγώνας για να προετοιμαστεί η μαμά γι’ αυτό και να αντιμετωπιστούν όλα τα προβλήματα που προέκυπταν σιγά σιγά. Τον Δεκέμβριο ξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα, με πολύ δυνατούς πόνους στο στήθος. Η μαμά μου μπήκε σε μια κλινική και βγαίνοντας κόλλησε κορονοϊό με αποτέλεσμα να το μεταφέρει και στον πατέρα μου.
Στην πορεία ο πατέρας μου άρχισε να το περνάει αρκετά βαριά και μπήκε στο ΑΧΕΠΑ. Ο μπαμπάς μου έμεινε αρκετά μέσα, νοσηλεύτηκε, χρειάστηκε υποστήριξη με οξυγόνο και τελικά τα κατάφερε, βγήκε νικητής και επέστρεψαν στο σπίτι. Μία μέρα, η μαμά μου έχασε τις αισθήσεις της – γιατί αυτή η ασθένεια έχει διάφορα συμπτώματα – έπεσε και έκανε αιμάτωμα στον εγκέφαλο, με αποτέλεσμα να νοσηλευτούμε ξανά. Μετά αντιμετωπίσαμε αυτό, που ήταν πολύ σοβαρό. Το ξεπεράσαμε και αυτό γιατί η μαμά μου είναι πολύ δυνατή και ξεκινήσαμε τη διαδικασία για την αλλογενή μεταμόσχευση.
Επειδή δεν βρέθηκε 100% συμβατός δότης από την Παγκόσμια Τράπεζα, εγώ και ο Γιάννης – Χρηστίδης – εξεταστήκαμε και οι γιατροί αποφάσισαν να γίνει δότης ο αδερφός μου. Όλο αυτό το διάστημα η μαμά έχει κάνει τρεις κύκλους θεραπειών, έχει χάσει πολύ βάρος, είναι αδύναμη παρ΄όλα αυτά είναι αισιόδοξη και δεν της αρέσει όταν είμαστε εδώ. Εγώ περνάω τις ημέρες μου μεταξύ Αθήνας και Θεσσαλονίκης (…). Θα μου επιτρέψετε, λοιπόν, για λίγο αυτή την απουσία γιατί είναι πάρα πολύ σημαντικό για εμένα να είμαι εδώ. Θα προσπαθήσω όμως να είμαι λίγο περισσότερο μαζί σας, ακόμα και αν δεν είμαι από τη ζωηρή, χαρούμενη, ανέμελη πλευρά μου. Είμαι όμως από την αισιόδοξη, γιατί μέσα από αυτό το πρίσμα επικοινωνώ μαζί σας. Στεκόμαστε όλοι πολύ δυνατοί σε αυτό και πάνω από όλα η μαμά, η οποία έχει ορθώσει το ανάστημά της σαν πραγματικό θηρίο και παλεύει πολύ γενναία και εμείς δίπλα της κάνουμε ό,τι μπορούμε για να τη στηρίξουμε και να τη βοηθήσουμε σε αυτόν τον αγώνα. Εμένα με βοηθάει πολύ η προσευχή και το εκκλησάκι που έχουμε εδώ».
