Η Ειρήνη Φαναριώτη έκανε μια συγκλονιστική εξομολόγηση στο facebook μιλώντας για το χαμό του αδελφού της.
Η ηθοποιός που έγινε γνωστή στο ευρύτερο κοινό μέσα από τη σειρά «Έλα στη θέση μου», καθώς παίζει χρόνια στο θέατρο «ράγισε καρδιές» με το ποστ της.
«Αυτός είναι ο Τάσος, ο αδερφός μου. Όταν γεννήθηκα, εκείνος ξεκινούσε να γράφει τις πρώτες του λέξεις.
Κι όταν εγώ άρχισα να γράφω, εκείνος έδινε Πανελλαδικές. Όταν εγώ πέρασα στο πανεπιστήμιο κι ήρθα στην Αθήνα, εκείνος τελείωνε και γύριζε στο Αγρίνιο. Κι όταν εγώ τελείωνα τη Δραματική Σχολή εκείνος έφυγε απ’τη ζωή.
Στα 24 έτη που συνυπήρξαμε στον κόσμο αυτό, δεν καταφέραμε ποτέ να συναντηθούμε χρονικά σε μια κοινή πορεία.
Πάντα σκεφτόμουν (πολύ πιθανό κι εκεινος) πως έχουμε όλη τη ζωή μπροστά μας να ζήσουμε κοινές εμπειρίες, να γίνουμε φίλοι.
Ό,τι έχω από εκείνον είναι θολές αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων-γιατί τα αγόρια αργούν να ωριμάσουν όπως λένε- και του άρεσε να παίζει μαζί μου το αγαπημένο του παιχνίδι “να πειράξουμε την Αγγελικούλα(την αδερφή μας)”,κάποιες φωτογραφίες από οικογενειακές διακοπές ή συναθροίσεις, λίγα ταξίδια Αθήνα-Αγρίνιο με το seicento του, που μου χάρισε όταν ήρθα στην Αθήνα κι ένα βίντεο που μου παίρνει συνέντευξη για το πως αισθάνομαι που είμαι μια διάσημη star σε μια εποχή που δεν είχα καν ιδέα ότι θα γίνω ηθοποιός (ενώ εκείνος ήξερε μάλλον ήδη ότι έχω σοβαρό ψώνιο).
Είχαμε όμως μια βαθιά, ουσιαστική αγάπη που αποτυπωνόταν στις μεγάλες σιωπές μας στα ταξίδια και στα χαζά αστεία μας που μας έκαναν να ξεκαρδιζόμαστε, στις μουσικές που ανταλλάσσαμε και στα λόγια που διάβαζα στα χείλη του για μήνες όσο ήταν διασωληνωμένος στη ΜΕΘ.
Ο πόνος που μου προκάλεσε όταν τελικά έφυγε αλλά κι η παραμικρή στιγμή που τον φέρνω στη σκέψη μου έκτοτε είναι η ρωγμή που νιώθω στο ηλιακό μου πλέγμα κάθε μέρα.
Δεν με είδε ποτέ να παίζω στο θέατρο.
Δεν γνώρισε ποτέ τον Κωνσταντίνο ή τη Δόμνα,τη Τζίνη και την Πολυξένη κι ούτε τα παιδιά μου, αν αποκτήσω κάποτε. Έγινε όμως ένας φάρος, ένα φωτεινό αστέρι που μου έδειξε το δρόμο για το σεβασμό στη ζωή, τη κάθε ζωή, τη παραμικρή ύπαρξη.
Τον βλέπω στα μάτια όλων των ζώων, των παιδιών, των ανήμπορων ανθρώπων.
Πολλές φορές δεν έχω τη δύναμη να σηκώσω το βάρος όλου αυτού του κόσμου αλλά κι αυτό μου το έμαθε αυτός ο πόνος. Να αγκαλιάζω την αδυναμία μου ,να λέω ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ, να δέχομαι πως δεν περνάνε όλα από το χέρι μου και να πορεύομαι με την αδυναμία μου αυτή.
Να πέφτω, να κλαίω με λυγμούς και να σηκώνομαι με γέλια. Αυτό όμως που τελικά μου έμαθε είναι πως ο χρόνος, ο χρόνος για το καθετί και τον καθένα, ο χρόνος μας είναι τώρα.
Μη χάνετε χρόνο, ζήστε τώρα, πείτε τώρα σ’αγαπώ, συγγνώμη κι αντίο (αν χρειαστεί).
Μην μένετε σε τοξικές καταστάσεις ,μην αναβάλλετε για αργότερα να ζήσετε όμορφες στιγμές με τους ανθρώπους που αγαπάτε. Ο χρόνος μας είναι τώρα πιο πολύ παρά ποτέ.
Σήμερα θα στολίσουμε το δέντρο κι εγώ κλασικά θα το κοιτάξω και θα κλάψω γιατί η έλλειψη θα είναι ακόμη εκεί αλλά μετά θα χαμογελάσω γιατί τα κατάφερα και βρήκα τη δύναμη να το κάνω έστω και μετά από 10 χρόνια (πέρυσι ήταν η πρώτη φορά ).
Ο Τάσος έφυγε σαν σήμερα, Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010,στις 4.00 μ.μ. Κι ενώ ήταν χειμώνας είχε έναν ήλιο ζεστό κι εκτυφλωτικό. Στο όνομα της αγάπης. Αδερφέ μου είσαι το κρακ που ακούω ανάμεσα στο στήθος μου».
