Η Δώρα Τσαμπάζη λίγο καιρό μετά τον χαμό του Αλέξανδρου Νικολαϊδη φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Πρωινό μας» και μίλησε για τον σύζυγό της που έδωσε γενναία μάχη και τη ζωή μετά την απώλειά του.
«Έχω πάρει πολλή αγάπη από τον κόσμο. Ο χρόνος στην απώλεια και το πένθος είναι πολλές φορές σύμμαχος, καμιά φορά και εχθρός. Αν δεν είχα τα παιδιά θα ήταν πολύ διαφορετικά ή αν ήταν κάτι ξαφνικό. Θεωρώ πως δεν θα μπορούσα να το διαχειριστώ. Θα ήμουν ένα τελείως διαφορετικό άτομο.
Ο χρόνος για τη διαχείριση της πιθανότητας απώλειας είναι πολύ σημαντικός, αρκεί να ζητήσεις και βοήθεια. Αυτό το βουνό δεν μπορείς να το ανέβεις μόνο. Εγώ και ο Αλέξανδρος είχαμε τη βοήθεια ψυχολόγου, ο καθένας τον δικό του. Όπως και η μεγάλη κόρη μας, που καταλάβαινε ότι ο πατέρας της χειροτερεύει και δεν μπορούσες να την κοροϊδέψεις.
Όταν βλέπεις το τρένο να έρχεται, έχεις την επιλογή να το αφήσεις να σε διαλύσει ή να είσαι προετοιμασμένη να το αντιμετωπίσεις. Από την πρώτη στιγμή που μας ανακοινώθηκε ότι ο Αλέξανδρος πάσχει από καρκίνο, ζήτησα βοήθεια. Είναι όλη η διαδικασία δύσκολη για να στηρίξεις έναν καρκινοπαθή. Έχει σημασία πώς θα μιλήσει σε κάποιον σε τέτοια κατάσταση. Αν του πεις ‘εσύ έχεις πάει σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες, θα το ξεπεράσεις’, μπορεί να έχεις αντίθετα αποτελέσματα. Έναν καρκινοπαθή δεν μπορούμε να τον καταλάβουμε, δεν θα τον καταλάβουμε ποτέ, ούτε τι περνά το σώμα του, ούτε το μυαλό του.
Μέχρι τελευταία στιγμή υπήρχε μια ελπίδα. Όταν μιλάς με τους γιατρούς συνέχεια, καταλαβαίνεις όταν χειροτερεύει η κατάσταση. Η πίστη στον εαυτό σου, στην επιστήμη, στην αλληλεγγύη, στις δυνάμεις σου, είναι πολύ σημαντική. Περιμέναμε ένα τελευταίο φάρμακο να εγκριθεί από τον ΕΟΦ, γιατί άργησε πάρα πολύ. Επειδή ο Αλέξανδρος έφυγε, δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να νικηθεί ο καρκίνος ακόμη και σε αυτό το στάδιο. Είδαμε ανθρώπους να γυρνούν από το σημείο μηδέν και να καθαρίζουν. Αυτό ήθελε και ο Αλέξανδρος, να στείλει το μήνυμα ότι ο καρκίνος μπορεί να νικηθεί, ακόμη και σε δύσκολο μεταστατικό στάδιο.
Ο Αλέξανδρος ήταν αποφασισμένος τον τελευταίο καιρό ότι δεν θα υπάρξει ένα αίσιο τέλος. Όμως ήταν αποφασισμένος το τέλος να το γράψει αυτός, όπως και έκανε. Λαμβάνω καθημερινά απίστευτες ιστορίες, από ανθρώπους που περνάνε ακόμη μεγαλύτερες δυσκολίες, όπως από μητέρα που έχασε σύζυγο και παιδί από COVID. Είναι σημαντικό να βγει ένα θετικό μήνυμα από όλο αυτό, όπως με τη δωρεά οργάνων που έκανε πρόσφατα η οικογένεια του μικρού παιδιού που πέθανε. Η ζωή αυτή του παιδιού έχει συνεχιστεί μέσα από διαφορετικούς ανθρώπους. Αισθάνομαι λίγη μπροστά σε αυτούς τους ανθρώπους. Ο Αλέξανδρος με το τελευταίο του μήνυμα κατάφερε να εστιάσει στο καλό.
Περάσαμε δέκα χρόνια μαζί, κάναμε τόσες συζητήσεις και στο τέλος καταλήξαμε να έχουμε μια κοινή στάση στο πώς αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα. Είναι επιλογή η ζωής από δω και πέρα. Θα επιλέγω να είμαι δυστυχισμένη γιατί έχασα τον πιο υπέροχο άνθρωπο; Ή θα επιλέξω να κρατήσω τις υπέροχες στιγμές που ζήσαμε και να συνεχίσω αυτές ως φυλαχτό; Προλάβαμε και τα είπαμε όλα και γι’ αυτό αισθάνομαι πολύ τυχερή.
Άλλοι άνθρωποι δεν είχαν αυτή την ευλογία και τύχη, να πουν τα τελευταία λόγια αγάπης. Επέλεξα να κοιτώ τα πράγματα με έναν θετικό τρόπο. Επέλεξα να κοιτάω τα πράγματα με έναν θετικό τρόπο. Θέλω αυτή τη μεταβατική χρονιά να εστιάσω στα παιδιά και να βρούμε τις ισορροπίες μας και την επόμενη να επιστρέψω στη δουλειά.
Η υγεία είναι το πιο σημαντικό και πρέπει να το εκτιμούμε. Όταν αρρωσταίνουν άνθρωποι που είναι τόσο υγιείς, όπως ο Αλέξανδρος, άθελά μας γίνεται για μας μια δικαιολογία για να πούμε ‘αν αρρώστησε αυτός, θα συνεχίσω να καπνίζω, να πίνω κλπ. Ένας υγιής άνθρωπος σαν τον Αλέξανδρο πήρε μια σημαντική παράταση ζωής».
