Από θαύμα σώθηκε τελευταία στιγμή ο αδελφός της Χριστίνας Χειλά Φαμέλη, Κωνσταντίνος καθώς ετοιμαζόταν να ταξιδέψει με το μοιραίο τρένο για τη Θεσσαλονίκη.
Τελευταία στιγμή ο κολλητός του τον ενημέρωσε πως θα ανέβαινε κι εκείνος οδικώς και πήγε μαζί του. Συγκλονισμένος με την είδηση της σύγκρουσης έγραψε ένα ποστ στο instastory:
«Την Τρίτη θα ανέβαινα Θεσσαλονίκη, με πιθανότερο όλων το συγκεκριμένο τρένο. Μια μέρα πριν ο κολλητός μου, μου λέει πως τελικά θα φύγει και αυτός Τρίτη και έτσι ανέβηκα μαζί του με αυτοκίνητο. Το επόμενο πρωί, ξύπνησα και είδα πολλές κλήσεις και μηνύματα από κοντινά μου άτομα. Το πρώτο μήνυμα που άνοιξα έγραφε: “καταλαβαίνεις από τι γλύτωσες;”
Διαβάστε επίσης: Απασφάλισε ο Λιάγκας: «Του έκαναν σκονάκι για να βγει το λιγότερο τσαλακωμένος, η ξεφτίλα της ελληνικής πολιτικής»
Κατάλαβα μόλις διάβασα τα νέα. Μέλη της οικογένειας μου, για κάποια ώρα δεν γνωρίζανε με σιγουριά αν έφυγα τελικά με το τρένο ή με αμάξι. Δεν ξέρανε δηλαδή με κάποια σχετική σιγουριά αν ζω ή όχι. Τι φρικιαστικό συναίσθημα για έναν αδερφό, μια αδερφή, έναν γονιό.
Το φρικιαστικότερο όλων βέβαια, είναι να ξέρεις με σιγουριά πως το κοντινό σου άτομο είναι νεκρό. Πως ό,τι και να γίνει τελείωσε, παρασέρνοντας μαζί με τον θάνατο του και τη δική σου ζωή, αλλάζοντας την για πάντα. Και γιατί αυτό;
Από αμέλεια, από απροσεξία, από μια νοοτροπία ενός ολόκληρου τόπου που ενδόμυχα ελπίζει να μην βρεθεί στην άτυχη θέση. Είτε αυτή είναι στο Μάτι, είτε σε μια Ρικομέξ, μια Μαρφιν ή σε ένα τρένο, που αν θέλαμε θα μπορούσαμε να γνωρίζουμε με σιγουριά αν ταξιδεύει με ασφάλεια ή όχι. Αν υπάρχει ένα άλλο τρένο που ταξιδεύει για 12 ολόκληρα λεπτά κατα πάνω του. Θα μπορούσαμε να το γνωρίζουμε, αν υπήρχε ο ελάχιστος σεβασμός προς την ανθρώπινη ζωή.
Ένας λαός που ελπίζει να τον βοηθήσει και να τον προφυλάξει “η Παναγία”, εναποθέτοντας τα πάντα σε μια ελπίδα πως ίσως τα πράγματα δεν θα φτάσουν σε κάποια τραγωδία, αγνοώντας βέβαια πως είναι βουτηγμένος εξ ολοκλήρου στην απόλυτη τραγωδία και παίρνει μέρος σε αυτήν. Για κάθε ένα από τα θύματα θα άξιζε να καεί ολόκληρη η Ελλάδα και μέσα από τις στάχτες της να υπάρξει έστω και η παραμικρή ελπίδα για αυτόν τον μολυσμένο από αδιαφορία και ατιμωρησία τόπο.
Δεν νιώθω τυχερός που δεν ήμουν κι εγώ μέσα σε αυτό το τρένο. Νιώθω, όπως πολλοί συνάνθρωποι μου, πως όχι, ήμουν και εγώ εκεί, πως μαζί με τα θύματα αυτού δυστυχήματος πέθανε και ένα δικό μας κομμάτι, ο αδερφός μας, η αδερφή μας, ο πατέρας μας, ή μητέρα μας, ο κολλητός μας, η κοπέλα μας, το αγόρι μας, το σκυλί μας και τα όνειρα των νεκρών που πια γίνονται οι δικοί μας εφιάλτες, όπου φωνάζουνε να μην ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Και αυτό είναι ευθύνη του λαού. Δική μας ευθύνη, του διπλανού μας.
Αν δεν κάνουμε το μέγιστο για αυτό που συνέβη, τότε οι πραγματικοί δολοφόνοι και ηθικοί αυτουργοί είμαστε εμείς, που ανεχόμαστε να δολοφονούν τον διπλανό μας και να λέμε, “ευτυχώς δεν ήμασταν εμείς”.Ως λαός χάνουμε σταδιακά κάθε ίχνος αξιοπρέπειας εδώ και πολλά χρόνια και πλέον, γεγονότα σαν αυτά μοιάζουν να σηματοδοτούν την απόλυτη υποδούλωση μας, σε ένα μηχανισμό ενός ανύπαρκτου κράτους δικαίου και μιας ανύπαρκτης πολιτείας».
