Η Κατερίνα Παπουτσάκη, με αφορμή την συμμετοχή της στην πετυχημένη σειρά «Τα Καλύτερά μας Χρόνια» έδωσε μια συνέντευξη – κατάθεση ψυχής στο περιοδικό «Hello».
Η γνωστή ηθοποιός μεταξύ άλλων μίλησε για τη λεκτική βία που έχει δεχθεί σε παλαιότερη συνεργασία της στο θέατρο.
Έχεις μιλήσει για λεκτική βία σε συνεργασία σου…
Αυτή η συνθήκη δεν είναι πια αποδεκτή. Οι άνθρωποι πλέον δεν μασούν τα λόγια τους και είναι πολύ θετικό που συμβαίνει. Έχει σπάσει ο κώδικας της σιωπής. Είμαι σίγουρη ότι αυτές οι συμπεριφορές θα αρχίσουν να εξαφανίζονται σιγά-σιγά.
Εσύ πώς το διαχειρίστηκες τότε;
Ζορίστηκα πολύ. Έβγαλα τα κλασικά, δικά μου ψυχοσωματικά. Σε κάποια φάση είπα: δεν θέλω να έχω καμία επαφή, θα συνεχίσω να παίζω, θα συνεχίσω να κάνω τη δουλειά μου, δεν θα φύγω από την παράσταση αλλά δεν επιθυμώ να ξαναμιλήσουμε.
Δύσκολο ακούγεται, αν λάβουμε υπόψη μας ότι μια παράσταση ανεβαίνει για μήνες…
Ήταν πολύ δύσκολο αλλά επρόκειτο για μία λύση ανάγκης. Επιπλέον, εγώ είμαι ένας άνθρωπος που δε μπορεί να μην έχει κοινωνική επαφή. Προσπαθώ το πλαίσιο στο οποίο συμμετέχω να είσαι όσο πιο ευχάριστο και οικογενειακό γίνεται. Δεν μου αρέσουν οι τυπικότητες και οι παγωμένες σχέσεις. Θέλω να είμαι σε δουλειές που χαρακτηρίζονται από συνεργασία, ομαδικότητα, αγάπη και επικοινωνία.
Σου έχει συμβεί να περάσεις δύσκολα και σε άλλη συνεργασία;
Μου έτυχε σε μια οντισιόν για ταινία στις αρχές της καριέρας μου, όπου κι εκεί μου φέρθηκαν άσχημα. Ήταν ένας άνθρωπος παρεμβατικός και παραβατικός κι εγώ σε μια ηλικία που αναρωτιόμουν: τι είναι αυτό που συμβαίνει;
Δέχθηκες πίεση από τα media, όταν έκανες τη σειρά «Έχω ένα μυστικό». Υπήρξε φωτογράφος που σε κυνηγούσε και μάλιστα σου είπε: έλα τώρα, δεν σου αρέσει;
Συνέβη νύχτα σε ένα δρομάκι στον Βύρωνα, όπου έμενα τότε. Είχα τρομάξει πολύ, είχα βάλει τα κλάματα και δε μπορούσα να συνέλθω. Τότε μου είπε ο συγκεκριμένος αυτή την ατάκα. Οι περαστικοί φώναζαν: τι πράγματα είναι αυτά; Δεν ξέρω τι συμβαίνει στην ψυχοσύνθεση αυτών των ανθρώπων αλλά νομίζω ότι δεν θέλω να μάθω κιόλας.
Βέβαια, τότε ήταν και η εποχή που ο κιτρινισμός και οι αντίστοιχες τεχνικές προσέγγισης ήταν στα κόκκινα. Ευτυχώς, δεν υπάρχει πλέον αυτό – και χαίρομαι γιατί είναι ένδειξη προόδου και πολιτισμού.
