Ο Τάσος Κωστής έδωσε μεγάλη μάχη με τον καρκίνο και σε συνέντευξή του αναφέρθηκε στις δύσκολες ώρες που πέρασε.
Είχατε μιλήσει ανοιχτά και για τη μάχη που δώσατε και εσείς αλλά και η γυναίκα σας με τον καρκίνο…
Το έχουμε ακόμη στο σπίτι και το αντιμετωπίζουμε με υπομονή και αισιοδοξία. Από τη στιγμή που σου δίνει το δικαίωμα ο καρκίνος να παλέψεις, παρότι έχει πολλές δύσκολές, πολύ κλάμα, πολλή κούραση, πολύ πόνο, δεν σηκώνεις τα χέρια ψηλά και φεύγεις. Και εγώ δεν λέω ότι έχω νικήσει, λέω ότι είμαστε ισοπαλία. Με αφήνει λίγο ήσυχο, δεν πάει πουθενά και είμαστε μια χαρά.
Τώρα που το περνάει ξανά η σύζυγός σας και εσείς το έχετε ήδη βιώσει, τι της λέτε;
Μαζί το ζήσαμε και τα δυο από διαφορετικές πλευρές. Όταν κάνεις χειρουργείο, κάνεις έναν ύπνο και ξυπνάς μια χαρά, δεν πονάς. Ο άλλος όμως που μένει απέξω και περιμένει τις 6 – 8 ώρες του , εκεί πεθαίνει από την αγωνία. Έχουμε περάσει και οι δύο και από τις δυο πλευρές. Ο ένας λοιπόν έχει μάθει από τον άλλον.
Φοβηθήκατε όταν σας είπαν ότι έχετε καρκίνο;
Όταν πρωτομαθαίνεις ότι έχεις καρκίνο, φεύγει η γη κάτω από τα πόδια σου, γιατί δεν ξέρεις τίποτα. Σε άνθρωπο πολύ κοντά σε μένα, όταν το ανακάλυψε, ο γιατρός του έδωσε τρεις μέρες περιθώριο για να ζήσει αν δεν χειρουργηθεί. Τον χειρούργησε και τελικά έζησε έξι μήνες. Όταν όμως ο καρκίνος σου δίνει το δικαίωμα, πρέπει να παλεύεις. Έχει πόνο βέβαια, πέφτεις πολλές φορές κάτω, αλλά πρέπει να σηκώνεσαι.
Και εσείς κάνατε χημειοθεραπείες, τέσσερα χειρουργεία, χωρίς να σταματήσετε να δουλεύετε. Το κάνατε για να ξορκίσετε το κακό;
Ήμουν καταβεβλημένος. Έπαιζα με 32 αιματοκρίτη και δεν μπορούσα να ανέβω δυο σκαλοπατάκια στο θέατρο. Είχα όμως την στήριξη της Κάτιας Δανδουλάκη που παίζαμε μαζί και με περίμενε μετά τα δυο μεγάλα χειρουργεία και έκανα πρόβες με τα σωληνάκια. Έλεγα ο καρκίνος τη δουλειά του και εγώ τη δική μου. Δεν θα κάτσω να κλαίω δίπλα στα σωληνάκια μου. Έλεγα πως θα πεθάνω αισιοδοξώντας.
