Η Μαρία Ελένη Λυκουρέζου φιλοξενήθηκε στην εκπομπή «Ποιος είναι πρωινιάτικα» και αναφέρθηκε μεταξύ άλλων στην εξάρτησή της από τα ναρκωτικά και στη ζωή της σήμερα.
«Περάσανε πολλά χρόνια από τότε που έκοψα τα ναρκωτικά. Δεν είναι μια ιστορία που έχουν περάσει 4-5 χρόνια που τελείωσε. Φέτος έκλεισα 20 χρόνια από τότε που σταμάτησα τα ναρκωτικά. Οπότε, τώρα αισθάνθηκα δυνατή ώστε να μπορέσω να αρχίσω να το επικοινωνώ. Δεν είμαι δηλαδή καινούργια σε αυτή την αλλαγή ζωής.
Έχω δει πολλά πράγματα σε αυτά τα 20 χρόνια και μπορώ να έχω μια άποψη. Ήθελα πάρα πολύ να το μοιραστώ με τον κόσμο και να πω ότι αυτό είναι κάτι που μπορεί να συμβεί σε όλα τα σπίτια και ότι χρειάζεται μια πιο σωστή αντιμετώπιση. Δεν υπάρχει παιδεία. Πολλοί γονείς φοβούνται, τσακώνονται με τα παιδιά τους, εναντιώνονται με αποτέλεσμα το παιδί να απομακρύνεται περισσότερο.
Εγώ, όταν το είπα στη μάνα μου και της είπα ότι θέλω να γίνω καλά, ήταν δίπλα μου. Δε με κόντραρε και αυτό με βοήθησε ψυχολογικά. Μου έδωσε δύναμη αυτό. Γεννήθηκα σε ένα σπίτι με δυο πολύ έντονες προσωπικότητες για γονείς. Δεν υπήρχε κοινή ροή ανάμεσά τους… Μεγάλωσα πολύ ανατρεπτικά. Η αγάπη της μάνας μου ήταν απλόχερη, με είχε παντού μαζί της. Βαριόμουν με τα παιδιά της ηλικίας μου.
Ήθελα να ξεφύγω, ήθελα να διαφέρω, ήθελα να κάνω παρέα με μεγαλύτερους, ήθελα να κάνω πράγματα που δεν κάνανε οι υπόλοιποι της ηλικίας μου για να διαφέρω. Ίσως έπαιξε ρόλο το ότι έκανα παρέα με μεγαλύτερους από πολύ μικρή. Ήθελα μονίμως κάτι άλλο… Εμείς, που πέφτουμε στα ναρκωτικά, το αλκοόλ, τα χάπια θέλουμε να μας προσέξουν. Έχουμε ανασφάλεια, θέλουμε την προσοχή. Αν είμαστε καλά στο μυαλό, στην ζωή και την καθημερινότητά μας δεν αναζητούμε να κάνουμε κάτι ή να ξεφύγουμε. Προφανώς είχα κι εγώ τα θέματά μου.
Έφυγα από το σπίτι μου στα 18 αλλά τα ναρκωτικά τα είχα ξεκινήσει από τα 15. Στα 18 πήγα να μείνω μόνη μου στο κέντρο. Όλοι είχαν φύγει να σπουδάσουν κι εγώ ήμουν η μόνη στην παρέα που είχα δικό μου σπίτι στο κέντρο. Γινόταν το έλα να δεις. Όλοι ερχόντουσαν σπίτι μου. Μπαινοβγαίνανε dealers… κανονικά, μια τρέλα. Κάποια στιγμή έπιασα πάτο. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι που τα είχα όλα. Αν δεν είχα βγει από αυτό και αν δεν έπιανα πάτο και δεν έβλεπα άλλα πράγματα, μπορεί να ήμουν τώρα ένα ψωνισμένο κοριτσάκι. Ευτυχώς είχα αυτή τη μάνα που ήταν και του λιμανιού και του σαλονιού. Δε ξέρω αν κάποιος μπορεί να το αποφύγει αυτά, πρέπει να δοκιμάσεις τη ζωή σου. Ένας έφηβος πρέπει να δοκιμάσει τη ζωή του, μπορεί όχι όσο εγώ αλλά δε ξέρω αν μπορεί να τα αποφύγει κάποιος τελείως. Όταν άρχισα να γυρνάω μόνη μου σπίτι και να πίνω κόκες, έφευγα από την παρέα και πήγαινα σπίτι για να πιώ κόκες, τότε ταρακουνήθηκα και αποφάσισε να σταματήσω».
