Ηταν δυσάρεστη έκπληξη, και για τον ίδιο αλλά και για όλους όσοι γνωρίζουν το πολιτικό του κεφάλαιο μέσα στη Ν.Δ., το γεγονός ότι ο Νικήτας Κακλαμάνης δεν προτάθηκε για πρόεδρος ή αντιπρόεδρος εκ νέου της Βουλής.
- Από τη Βίβιαν Μπενέκου
Η διαδρομή του, με άπειρα χιλιόμετρα στο πολιτικό κοντέρ, άξιζε τουλάχιστον ένα τηλεφώνημα του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη προς τον πρώην υπουργό και βουλευτή της Α’ Αθηνών της Ν.Δ., που θα το αιτιολογούσε όλο αυτό. Ομως, όπως αποκαλύπτει σήμερα στην «Espresso» ο Νικήτας Κακλαμάνης, αυτό δεν έγινε ποτέ. «Γι’ αυτό εξάλλου ξαφνιάστηκα τόσο εγώ όσο και ο κόσμος» μας λέει ο Νικήτας Κακλαμάνης, που υπενθυμίζει ταυτοχρόνως ότι: «ο σεβασμός ή η έλλειψή του, είναι σαν το μπούμερανγκ. Αργά ή γρήγορα, θα τα βρεις πάλι μπροστά σου».
Μιλώντας για τη νέα σύνθεση της Βουλής, μετά τις εκλογές του Ιουνίου, ο Νικήτας Κακλαμάνης πιστεύει ότι αυτή είναι ευκαιριακή και δεν σηματοδοτεί τη συντηρητικοποίηση της κοινωνίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουν την εμφάνισή τους τέτοιοι διάττοντες αστέρες. Δεν είναι βιώσιμοι, όπως ακριβώς και οι θέσεις που πρεσβεύουν, παρατηρεί ο πρώην αντιπρόεδρος της Βουλής.
Θεωρεί ότι η κυβέρνηση μπορεί να κινδυνεύσει μόνον από την έπαρση και την αλαζονεία, γι’ αυτό και θέλει προσοχή. Επειτα από οκτώ χρόνια στην αντιπροεδρία του Κοινοβουλίου, του λείπει ο «γονεϊκός» ρόλος. Ετσι έβλεπε τον ρόλο του απέναντι στους νέους βουλευτές.
«Αισθάνομαι σαν μπαμπάς που του λείπουν τα παιδιά του» μας λέει ο Νικήτας Κακλαμάνης. Ομως, δεν του λείπουν μόνο τα παιδιά της Βουλής, αλλά και τα δικά του παιδιά, που θα ήθελε να είχε. «Θα προτιμούσα να έχω σήμερα κάποια ή κάποιον να με φωνάζει μπαμπά» αποκαλύπτει ο Νικήτας Κακλαμάνης, ανοίγοντάς μας την καρδιά του.
Είστε σεβαστός και αποδεκτός από όλες τις πτέρυγες της Βουλής. Υπηρετήσατε πιστά κάθε αρχηγό, ακόμα κι εκείνους για τους οποίους διατηρούσατε επιφυλάξεις. Επιπλέον, σε όλο αυτόν τον εκλογικό μαραθώνιο βάλατε πλάτη! Η παράταξη, όμως, αυτό δεν το μέτρησε. Τι νιώσατε;
Δεν θα σου κρύψω ότι εξεπλάγην και, μάλιστα, δυσάρεστα. Η πίστη στα ιδανικά της παράταξης, αλλά και η πολιτική μου διαδρομή έχει γράψει στο «κοντέρ» άπειρα χιλιόμετρα. Και το λέω και κυριολεκτικά, αν σκεφτείς ότι σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, όπως και στην πιο πρόσφατη, «όργωνα» τη χώρα για να στηρίξω τη μάχη μας… Σαφώς και δεν το έκανα ποτέ ανταποδοτικά. Οταν όμως επί τόσα χρόνια έχεις κατακτήσει την αγάπη και τον σεβασμό τόσο εσωκομματικά όσο και στο σύνολο του κοινοβουλευτικού κόσμου, ανεξαρτήτως χρώματος, με αποτέλεσμα να εκλέγεσαι από όλους στο 100%, τότε αυτό κάτι λέει για σένα και για τη θέση που αξίζεις. Δεν λέω, είναι πραγματικά περίεργο το ότι δεν προτάθηκα για το προεδρείο της Βουλής, αλλά σε διαβεβαιώ ότι κανένα αξίωμα στον κόσμο δεν ανταλλάσσεται με τη σχέση που έχω χτίσει τόσα χρόνια με τους ανθρώπους της Νέας Δημοκρατίας, αλλά και με ολόκληρο το φάσμα της πολιτικής. Γι’ αυτό και περισσότερο σοκαρισμένοι από μένα είναι οι άνθρωποι εντός κι εκτός Βουλής, που ακόμα προσπαθούν να καταλάβουν το «γιατί»…
Για να γίνει μεγάλη η Ν.Δ. και να μπορούν σήμερα να αλωνίζουν εντός της διάφοροι, κεντρώοι, πασόκοι και άλλοι, κάποιοι έδωσαν ψυχή. Σε αυτούς ανήκετε. Η σημερινή Ν.Δ., που δεν δείχνει σεβασμό, είναι ένα άλλο κόμμα από αυτό που εσείς υπηρετήσατε;
Πιστεύω πως η Νέα Δημοκρατία ήταν ανέκαθεν μια μεγάλη πολιτική αγκαλιά για ανθρώπους με κοινά οράματα και αξίες. Η παράταξη δεν άλλαξε στον πυρήνα της, απλώς καλωσόρισε κάποιους που απαγκιστρώθηκαν από παλαιοκομματικά δίπολα και ιδεοληψίες. Τώρα, αν μερικοί μέσα στην παράταξη δείχνουν αλαζονικές συμπεριφορές, θέλω να πιστεύω πως εν καιρώ είτε θα απομονωθούν είτε θα αποβληθούν. Γιατί ο σεβασμός (ή η έλλειψή του) είναι σαν το μπούμερανγκ: Αργά ή γρήγορα, θα τα βρεις πάλι μπροστά σου.
Ο πρωθυπουργός επικοινώνησε μαζί σας όταν αποφάσισε να μην είστε υποψήφιος πρόεδρος; Αιτιολόγησε την απόφασή του;
Δυστυχώς, όχι. Γι’ αυτό εξάλλου ξαφνιάστηκα τόσο εγώ όσο και ο κόσμος.
Βουλή με αρκετά κόμματα ακροδεξιάς απόχρωσης: Πώς βλέπετε να προχωρά όλο αυτό;
Καταρχάς, να σου επισημάνω ότι με την είσοδο των τριών αυτών συγγενικών κομμάτων «κατακτήσαμε» μια πανευρωπαϊκή πρωτιά: Ποτέ άλλοτε δεν έχει υπάρξει ξανά εκπροσώπηση της ίδιας ακραίας πτέρυγας από τρία ξεχωριστά κόμματα. Εκτιμώ πως το τρίπτυχο Ελληνική Λύση – ΝΙΚΗ – «Σπαρτιάτες» δεν θα επηρεάσει ουσιαστικά την κοινοβουλευτική λειτουργία, αλλά κυρίως την αισθητική του κοινοβουλευτισμού. Είμαι βέβαιος πως, με δεδομένη την απουσία ρεαλιστικών προγραμμάτων και σε συνδυασμό με την ακραία ρητορική που σιγά σιγά ξεδιπλώνεται, θα έρθουμε αντιμέτωποι με πολλά επεισόδια, πολλά ευτράπελα και πολλά πυροτεχνήματα…
Γιατί οι πολίτες ψήφισαν τόσο συντηρητικά;
Εχε υπόψη σου ότι όσοι επένδυσαν σε αυτά τα κόμματα δεν συνήθιζαν να προσέρχονται στις κάλπες κατά το παρελθόν. Δεν ήταν, π.χ., δυσαρεστημένοι ψηφοφόροι που μεταπήδησαν αναγκαστικά εκεί. Σε ό,τι αφορά τη Νέα Δημοκρατία, αυτό αποδεικνύεται ξεκάθαρα, αφού εμείς αυξήσαμε τα ποσοστά μας και μάλιστα έπειτα από μια δύσκολη τετραετία. Οι σημερινοί ψηφοφόροι των κομμάτων αυτών είναι κατά κανόνα ένας αδρανής εκλογικός πληθυσμός, που αποφάσισε τώρα να συμμετάσχει, ίσως με απώτερο σκοπό την εκτόνωση. Με αυτή τη λογική, θεωρώ πως η μερίδα αυτή δεν ψήφισε συντηρητικά, όπως είπες, αλλά μάλλον ευκαιριακά. Και όπως ξέρεις καλά, δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουν την εμφάνισή τους τέτοιοι διάττοντες αστέρες. Η μέχρι σήμερα εμπειρία έχει αποδείξει ότι δεν είναι βιώσιμοι, όπως ακριβώς και οι θέσεις που πρεσβεύουν.
Τη Ζωή Κωνσταντοπούλου τη ζήσατε και ως πρόεδρο Βουλής. Τι λέτε για την επάνοδό της στη Βουλή; Καλό, κακό ή αδιάφορο;
Τη Ζωή την έζησα σε μια ταραγμένη περίοδο, επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, γεγονός που θα πρέπει να την επιβάρυνε σημαντικά. Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τα πρώτα δείγματα της Πλεύσης Ελευθερίας, μπορώ να σου πω ότι κινείται συνετά, ασκώντας επί της ουσίας αντιπολίτευση. Ξέρεις πόσο σημαντικό είναι να μπορούμε να διαφωνούμε με επιχειρήματα μέσα στη Βουλή; Και ακόμα πιο σημαντικό να βρίσκουμε κοινά σημεία αναφοράς και να τα δουλεύουμε από κοινού χωρίς ιδεοληψίες; Αυτό λέγεται πολιτικός πολιτισμός. Γι’ αυτό και εύχομαι πραγματικά στην Πλεύση να συνεχίσει να πλέει στην κατεύθυνση που ξεκίνησε.
Μια κυβέρνηση που έχει ευρεία κοινωνική αποδοχή από τι κινδυνεύει;
Από την έπαρση και την αλαζονεία. Οταν η Ελλάδα εμπιστεύεται τη ζωή της στα χέρια σου, οφείλεις να πορεύεσαι σεμνά και ταπεινά. Η εκλογική εμπιστοσύνη είναι ένα γραμμάτιο που πληρώνεται, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, κάθε τέσσερα χρόνια. Γι’ αυτό τώρα, με την έναρξη της δεύτερης τετραετίας, οφείλουμε να είμαστε διπλά προσεκτικοί.
Ολη αυτή η στροφή προς το κεντροδεξιό στιλ, που μπλέκεται και λίγο με τα «ορφανά» του ΠΑΣΟΚ και του Σταύρου Θεοδωράκη, σας βρίσκει σύμφωνο;
Το κεντροδεξιό στιλ που λες είναι η ταυτότητα της Νέας Δημοκρατίας από τη γέννησή της, το 1974. Οπως ακριβώς όρισε ο εθνάρχης Καραμανλής στην ιδρυτική μας διακήρυξη, είμαστε η πολιτική παράταξη που «αγνοεί τις διενέξεις και τους διχασμούς του παρελθόντος και προσανατολίζεται στα ευρύτερα δυνατά σχήματα εθνικής ενότητας», ενώ «συγκροτείται από έμπειρες και υγιείς, αλλά και από νέες προοδευτικές και ριζοσπαστικές πολιτικές δυνάμεις». Το γεγονός ότι κάποιοι όψιμα προσχώρησαν σε αυτή, είτε αυθόρμητα είτε ωφελιμιστικά, είναι ένα ζήτημα που πρέπει να απασχολήσει σοβαρά την ηγεσία της παράταξης. Την ερώτησή σου, πάντως, τη θεωρώ προβοκατόρικη! Ειδικά αν θυμηθείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκείνος που στέγασε τη συντριπτική πλειονότητα των «ορφανών του ΠΑΣΟΚ» και έτσι από το 3% τον βοήθησαν να κυβερνήσει επί 4,5 χρόνια.
Αυτό το τελευταίο αλισβερίσι με τον Ερντογάν πώς το βλέπετε; Ο πρωθυπουργός μίλησε για υποχωρήσεις, χωρίς όμως να μας πει τι σημαίνει αυτό;
Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε στον Ερντογάν ότι κάνει τα πάντα για να προωθήσει τη δική του εθνική ατζέντα. Με κάθε τρόπο, με θεαματικές κωλοτούμπες, με παράλογες διεκδικήσεις. Αυτό αποδεικνύεται από το πρόσφατο παζάρι για την εισδοχή της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ, με ανταλλάγματα την προώθηση των ευρωπαϊκών ενταξιακών διαπραγματεύσεων και τα F-16 από τις ΗΠΑ. Το ζήτημα για τη δική μας ηγεσία και για τη δική μας πατρίδα είναι να μην κάνουμε βήμα πίσω. Εχουμε το Δίκαιο και τις διεθνείς συμβάσεις με το μέρος μας. Οποιαδήποτε υποχώρηση θα ήταν ατιμωτική για την εξωτερική μας πολιτική και θα διέψευδε τις προσδοκίες του ελληνικού λαού, που μας εμπιστεύτηκε.
Πώς είναι η ζωή σήμερα, χωρίς τις τεράστιες κοινοβουλευτικές υποχρεώσεις που ήταν συνέπεια της αντιπροεδρίας; Νιώθετε ότι το σακίδιο στον ώμο είναι ελαφρύτερο;
Θα σου πω ότι αισθάνομαι λίγο σαν μπαμπάς που του λείπουν τα παιδιά του! Οκτώ χρόνια στο προεδρείο της Βουλής, εκτός από τα βαριά κοινοβουλευτικά μου καθήκοντα, είχα αναλάβει να βοηθάω τις νέες και τους νέους βουλευτές από όλα τα κόμματα, ώστε να εγκλιματιστούν και να λειτουργήσουν καλύτερα στα πρώτα τους βήματα. Αυτός ο «γονεϊκός» ρόλος μού λείπει πολύ, γιατί αγαπάω πολύ τα νιάτα. Ωστόσο, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, έχω σήμερα περισσότερο χρόνο να αφιερώσω στη γειτονιά μου και στους ανθρώπους της Α’ Αθηνών.
Η ζωή στα 40, 50, 60 και βάλε: Σε τι αλλάζουμε οι άνθρωποι;
Στα 40, Βίβιαν, είμαστε άτρωτοι! Είμαστε υπέροχοι, ανεξάρτητοι, ανέμελοι. Μετά τα 50 ξεκινάμε να κάνουμε «ταμείο». Ανατρέχουμε στη ζωή μας, αναθεωρούμε, αναλογιζόμαστε τα λάθη και τα σωστά μας. Από τα 60 και μετά συνειδητοποιούμε επί της ουσίας ποιοι είμαστε και με αυτή την ωριμότητα διεκδικούμε τη ζωή στη συνέχεια.
Στη διαδρομή σας, πολιτική και προσωπική, θα αλλάζατε ή θα είχατε αναδείξει περισσότερο κάτι, εάν μπορούσατε να πάτε πίσω;
Αν γύριζα πίσω, σύμφωνα με την εμπειρία που έχω τώρα, θα γινόμουν ακόμα πιο «αναρχικός» από όσο με χαρακτηρίζουν σήμερα. Θα έχτιζα περισσότερες γέφυρες, αλλά θα γκρέμιζα πιο εύκολα όσα στραβά και ανάποδα συναντούσα. Σε προσωπικό επίπεδο, ως Νικήτας, αυτό που θα άλλαζα θα ήταν η προσφώνησή μου: Θα προτιμούσα δηλαδή να έχω σήμερα κάποια ή κάποιον να με φωνάζει «μπαμπά»…
Ο νέος είναι ωραίος, αλλά ο παλιός είναι αλλιώς. Σας λέει κάτι; Ισχύει;
Για μένα ο παλιός είναι εξ ορισμού σε πλεονεκτική θέση. Κι αυτό γιατί έχει ήδη την «προίκα» του νέου. Με αυτή τη λογική, σίγουρα είναι «αλλιώς». Το θέμα είναι να μην κολλήσεις στο «παλιός», αλλά να ανανεώνεσαι μέρα με τη μέρα, μέσα από την επαφή με τον εαυτό σου και τους ανθρώπους γύρω σου.
Διακοπές θα γίνουν και πού;
Α, αυτό είναι ένα πονεμένο κεφάλαιο στην ιστορία μου! Ούτε παλαιότερα ως γιατρός ούτε σήμερα ως πολιτικός μπορώ να σου πω ότι έχω χαρεί διακοπές. Φέτος, όπως και πολλά χρόνια τώρα, θα ξεκλέψω λίγες μέρες ηρεμίας στην Εύβοια ή στο νησί μου, την Ανδρο. Δεν νομίζω πως θα καταφέρω κάτι παραπάνω. Ομως, για μένα είναι αρκετό. Εξάλλου, όταν εγώ ξεπεράσω τη μία εβδομάδα διακοπών, δεν αισθάνομαι καλά. Κάτι με τρώει! Οπότε καλύτερα στην Αθήνα, στο σπίτι και στο γραφείο με τις υποχρεώσεις μου. Αυτός είναι ο φυσικός μου χώρος.
