Δύσκολες ώρες περνάει η Σοφία Μουτίδου καθώς η απώλεια του σκηνοθέτη και πρώην συντρόφου της, Δημήτρη Γιαμλόγλου τη συγκλόνισε.
«Βλέπω το πρόσωπό σου σε εκατοντάδες φωτογραφίες αυτές τις μέρες & το ξέρω βαθιά. Ξέρω τις ρίζες των ματιών σου, την πιο βυθισμένη ματιά σου, τη μυρωδιά των μαλλιών σου, τα χέρια σου, τα ρούχα σου όλα. Ήσουν, είσαι κ θα είσαι η πρώτη μου αγάπη, ο πρώτος έρωτας, η πρώτη σχέση.
Εσύ, ένα σύννεφο τρυφερότητας κ απαλοσύνης. Ευγενής & ρομαντικός…έχω τα δώρα σου όλα κρατημένα σε κουτάκια κ μπαούλα, τις μπιλίτσες που μου δινες για κάθε μήνα που περνούσαμε μαζί, έχω κ ένα μικροσκοπικό ασημένιο σερβίτσιο που μου φερες από ένα ταξίδι σου…
Με ξήλωσες που πέθανες. Δεν ήσουν στο πρόγραμμα, δεν ήταν να ’σαι σε κανένα πρόγραμμα θανάτου…μια φορά, τότε που ήμασταν είκοσι χρονών παιδιά πολύ ερωτευμένα, σου είπα κοιτώντας σε στα μάτια «Δημήτρη, δε θέλω να πεθάνουμε…» & μου’πες «μα δε χρειάζεται, δεν πεθαίνουν όλοι, να, εγώ ξέρω έναν εδώ πιο κάτω..»& πεθάναμε στα γέλια…
Και τώρα εσύ πήγες και το παθες στα αλήθεια.
Κρίμα Μήτσο μου, Δημήτρη μου, Μιμίτη μου..
Μεγάλο κρίμα μανάρι μου γλυκό, παιδί μου καλό, ψυχή μου πεντάμορφη…
Χρόνια τώρα λέω ιστορίες σου στο παιδί μου, πριν μήνες της διάβαζα ένα γράμμα που μου ’χες γράψει τότε & μου ’πε «αχ τον αγαπώ! είναι υπέροχος!»… το ξέρω.. σε λάτρεψαν αναρίθμητες γυναίκες, σε σεβάστηκαν όλοι οι άνθρωποι που συναντήθηκες, γοήτευσες ό,τι σε τριγύριζε..
«Σοφούλα;» Η φωνή σου.
Μια ζωή ολόκληρη μητσοοο…
Με ξεθεμέλιωσες, με ρήμαξες…
Και το όνομά μου που είναι ακόμα στο κουδούνι σου, με γκρεμίζει σε τάρταρα λύπης κ λατρείας…
Δε θα ‘ρθω αύριο σπίτι μας.
Συγχώρεσέ με.
Είναι αδύνατο.
Λείπεις εσύ, ας λείπει κ τ’όνομα στο κουδούνι».
