Με τη νεκρώσιμη ακολουθία που θα τελεστεί την Παρασκευή στις 2 το μεσημέρι στην εκκλησία Παναγία Ρόδο Αμάραντο στον Πειραιά, ο Νίκος Φλωρινιώτης θα ξεκινήσει το ταξίδι για να συναντήσει τον λατρεμένο του πατέρα Γιάννη, με τον ίδιο να θάβεται στο Κοιμητήριο του Σχιστού δίπλα στον σταρ της πίστας.
Ο τραγουδιστής με το αγγελικό πρόσωπο και τη χρυσή καρδιά, όπως είπε και η αδελφή του η Αννούλα, στα χέρια της οποίας ξεψύχησε, «κουράστηκε και πάει να κοιμηθεί».
- Από τον Γιάννη Αρμουτίδη
Το βράδυ της Τρίτης στην εξώπορτα της πολυκατοικίας όπου διαμένει η Αννούλα μόνο το κηδειόχαρτο που ήταν θυροκολλημένο θύμιζε σε όσους περνούσαν το φευγιό του Νίκου, ο οποίος στα 39 του νικήθηκε από τον καρκίνο. Στο διαμέρισμα της Αννούλας στον δεύτερο όροφο, ανάμεσα στον πόνο και στο κλάμα, οι αναμνήσεις από εκείνον ξεπηδούσαν από παντού, σε έναν αποχαιρετισμό που θα ήθελε κι εκείνος… Σαν να ήταν το τελευταίο του show…
Η Αννούλα Φλωρινιώτη ξενύχτησε τον αδελφούλη της στο σπίτι της στον Πειραιά -και όχι στο πατρικό τους- παρέα με στενούς της φίλους. Το τηλέφωνό της δεν σταμάτησε να χτυπά, λαμβάνοντας συλλυπητήρια, ακόμα και από αγνώστους.
Βουβός πόνος
Με βουβό πόνο κοιτούσε συνεχώς τη φωτογραφία του αδελφού της, δίπλα στη φωτογραφία του πατέρα της Γιάννη Φλωρινιώτη -σε έναν τρυφερό «βωμό» αποχαιρετισμού με φωτογραφίες των δυο τους– και μονολογούσε: «Μέσα σε έξι μήνες ξεκληρίστηκαν όλοι. Το παιδί (σ.σ.: Νίκος Φλωρινιώτης) δεν θέλησε να με στενοχωρήσει. Την Τρίτη το πρωί στο νοσοκομείο τού χάιδευα το χέρι και του μιλούσα για ώρες. Δεν ήθελα να φύγω ούτε δευτερόλεπτο από κοντά του. Δεν ήθελα να αισθανθώ ό,τι αισθάνθηκα με τον πατέρα μου, που εργαζόμουν ενώ ήθελα να είμαι συνεχώς κοντά του. Ετσι στον Νίκο μας, στο παιδί, δεν έφυγα ούτε δευτερόλεπτο.
Και αυτό με κάνει να αισθάνομαι ευτυχισμένη. Καθόμουν δίπλα στο κρεβάτι του, τον χάιδευα και του μιλούσα. Κάποια στιγμή παρατήρησα ότι μελάνιασαν τα αυτιά του, άσπρισε το πρόσωπό του και πρήστηκαν τα χέρια του. Ο Νίκος είχε φύγει. Τόσο σιωπηλά και τόσο αθόρυβα. Θέλοντας να μη μας στενοχωρήσει. Εγώ του έκλεισα τα μάτια… Οταν προχθές μπήκαμε στο νοσοκομείο, η γιατρός που τον παρακολουθούσε -κορυφαία στα μελανώματα- μας είπε ότι αυτή τη φορά ο Νίκος δεν θα πάρει εξιτήριο. Εγώ και η μητέρα μου πιστεύαμε στο θαύμα και παρακαλούσαμε τον Θεό!».
Μιλά μπροστά από τις δύο φωτογραφίες, του Γιάννη και Νίκου Φλωρινιώτη, με ένα καντήλι να καεί διαρκώς… Η ίδια κατά το έθιμο τοποθέτησε εκεί και ένα ποτήρι νερό, για να ξεδιψάει η ψυχή του αδερφού της που ταξιδεύει. Παρότι η ατμόσφαιρα ήταν βαριά, η Αννούλα θυμόταν τις πιο όμορφες και ζωντανές στιγμές με τον Νίκο και τον πατέρα τους. Αυτό που θα μείνει για πάντα στη σκέψη τους είναι ότι «έφυγε» πανέμορφος και ήσυχος, παρότι τις τελευταίες δύο μέρες οι πόνοι ήταν αφόρητοι.
Ανάμεσα στους φίλους της που είχε δίπλα της ήταν και η πρώην σύζυγος του Σταμάτη Γονίδη, Αντζελα Βάγια, αγαπημένη φίλη όλης της οικογένειας, αλλά και του αείμνηστου Γιάννη Φλωρινιώτη. Είναι εκείνη που στις δυόμισι τη νύχτα πήρε το γαμπριάτικο ρούχο που θα φορέσει ο Νίκος στο τελευταίο του ταξίδι: ένα ολομέταξο, μαύρο κοστούμι του Νίκου Αποστολόπουλου. «Ετσι θα αποχαιρετήσουμε το αγόρι μου. Ντυμένο γαμπρό. Οπως του αξίζει» λέει στην «Espresso» και τα δάκρυά της κυλούν…
Η μητέρα της Αννούλας και του Νίκου Φλωρινιώτη έμεινε στο εξοχικό τους σπίτι στη Λούτσα, εκεί όπου έδινε και τη μάχη του ο γιόκας της. Ηθελε να μείνει μόνη της και επικοινωνούσε με την Αννούλα. Η ίδια με τον πόνο χαραγμένο στην ψυχή της θα αποχαιρετήσει τον Νικολάκη της στο Κοιμητήριο του Σχιστού, εκεί όπου «του Νίκου και του Γιάννη Φλωρινιώτη, που ο τελευταίος είναι μία ιστορία από μόνος του για το ελληνικό τραγούδι, τους άξιζε τουλάχιστον η παραχώρηση ενός οικογενειακού τάφου», όπως λέει στην «Espresso» στενή φίλη της οικογένειας.
