Ο Γιώργος Τσαλίκης σε συνέντευξη που παραχώρησε στην εκπομπή «Πάμε Δανάη» αναφέρθηκε στις δύσκολες στιγμές που πέρασε στην τηλεόραση.
«Η ζωή μας έχει και το φως και το σκοτάδι. Έχω επιλέξει στη ζωή μου να ταΐζω τον Άη Γιώργη και όχι τον δράκο. Γι’ αυτό αγαπώ και το «Πάμε Δανάη» γιατί έχει μεγάλη ευθύνη στην τηλεόραση γιατί εκπαιδεύετε στον κόσμο στο τι του αρέσει να βλέπει. Δεν σας λέει ο κόσμος τι θέλει να βλέπει. Είστε μία εκπομπή με επίπεδο και γι΄αυτό σας θαυμάζω. Είμαι 25 χρόνια στη δουλειά και επιλέγω πια πού θέλω να είμαι και το ακολουθώ και στη ζωή μου.
Επιλέγω να έρχομαι σε επαφή με ανθρώπους που έχουν φως μέσα τους, επιλέγω να είμαι σε καταστάσεις που υπάρχει η προοπτική, τα κακώς κείμενα να αλλάξουν. Γιατί αλλιώς το περιβάλλον γίνεται τοξικό και δεν μου αξίζει και δεν αξίζει σε κανέναν άνθρωπο. Όπου υπάρχει δυνατότητες να αλλάξει το λίγο «στραβό», «είμαι» εκεί πια».
Και συνέχισε: «Αντιμετώπισα δυσκολίες στην τηλεόραση που δεν είναι ο τομέας μου. την πίστα την ορίζω πια, είναι η προέκταση του καναπέ μου. Την τηλεόραση δεν την θεωρούσα ποτέ σπίτι μου. Δεν μπορώ να ανατρέχω την τοξικότητα σε κάτι που δεν είναι ο τομέας μου. στο τραγούδι είμαι 25 χρόνια και με τους συνεργάτες μου είμαστε μία παρέα με ευδιάκριτους ρόλους που υπάρχει αγάπη και σεβασμός. Καλό είναι να μην περνάμε τα όρια του άλλου και να τον κάνουμε να νιώσει άβολα.
Και με χτύπησαν πισώπλατα και με πλήγωσαν αλλά ποτέ δεν είπα θα τα παρατήσω. Και αυτό είναι και το μήνυμα που περνάω στους γιους μου. Έχουμε υπομονή, πίστη και στόχο. Στον στόχο μας, που είναι ένας, μπορεί κάποιος άθελά του ή ηθελημένα να σε αποσπάσει. Όταν έχει ξεκάθαρο στόχο δεν «βλέπεις» τίποτα άλλο. Όλα μπορούμε να τα προσπεράσουμε σε αυτή τη ζωή, να μην ξεφεύγουμε από τον άξονά μας. να μην χάνουμε την πίστη μας και να έχουμε στο μυαλό μας ότι τη ζωή μας την ορίζουμε εμείς και υπεύθυνοι για τη ζωή μας είμαστε μόνο εμείς.
Είναι πολύ εύκολο να ρίχνεις τις ευθύνες στους άλλους, στις συνθήκες, στις συγκυρίες. Την μοναδική ευθύνη την έχεις εσύ για εσένα. Δεν μπορείς να αλλάξεις κανέναν άλλον παρά μόνο εσένα τον ίδιο. Είμαστε καθαροί, δεν πειράζουμε κανέναν, δεν είμαστε αρεστοί σε όλους, όταν δεν μας αγαπάνε το αποδεχόμαστε, όλοι είναι έτοιμοι να δεχθούν αγάπη. Όταν δίνεις αγάπη, αφοπλίζεις το «όπλο» της μιζέριας, του προσωπικού θέματος που έχει και του το κάνεις πιο δύσκολο να σου επιτεθεί».
