Ο Ανδρέας Γεωργίου με αφορμή τη σειρά «Famagusta» σε συνέντευξή του αναφέρθηκε στη σχέση του με τους Τούρκους όταν ήταν παιδί.
«Όταν ήμουν στο σχολείο, έτσι όπως μας παρουσιάζονταν τα γεγονότα, έλεγα ότι “ο εχθρός είναι ο Τούρκος!”. Όταν πια πήγα στην Αγγλία, στα 15 μου, ήμουν προκατειλημμένος: όταν κάποιος μου έλεγε “είμαι Τούρκος”, τον απέφευγα», δήλωσε στο περιοδικό Down Town Κύπρου.
Και συνέχισε: «Όμως, πώς τα φέρνει η ζωή καμιά φορά… Σε μία πολύ δύσκολη στιγμή της ζωής μου, ο πιο κοντινός μου άνθρωπος, την δεδομένη περίοδο, ήταν μια Τουρκοκύπρια, η Pinar από την Κερύνεια. Η οποία παραμένει κολλητή μου φίλη, «οικογένειά» μου, όπως και ολόκληρη η οικογένειά της μετέπειτα. Επειδή και εκείνη είχε ασχοληθεί με το δικό μου αντικείμενο σπουδών, κάναμε μαζί μία μικρού μήκους ταινία, η οποία ήταν και η πτυχιακή μου, που είχε ως θέμα της τον πόλεμο του ’74: Δύο κολλητοί φίλοι από τις «απέναντι» πλευρές, βρέθηκαν στον πόλεμο, και ο ένας έσωσε τον άλλον.
Αυτό που είχα στο μυαλό μου ως παιδί, είχε πια ανατραπεί – ο απλός κόσμος δεν φταίει σε κάτι. Γιατί να μην μπορούμε να συνυπάρξουμε Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι; Αν ζήσει κάποιος και με Τουρκοκύπριους, όπως συνέβη με εμένα, θα διαπιστώσει πως έχουμε και πολλά κοινά, ως ιδιοσυγκρασίες.
Έχω, επίσης, φίλους Τούρκους πια που ζουν στην Κωνσταντινούπολη, που έχω βγει μαζί τους, που έχω διασκεδάσει μαζί τους, που έχουμε πει τα μυστικά μας μεταξύ μας, ενώ στις Κάννες, όπου πηγαίνω κάθε χρόνο, έχω άριστες σχέσεις με τους Τούρκους συναδέλφους μου – γιατί να μην μπορώ να συνυπάρξω μαζί τους;».
