Μέσα σε κλίμα οδύνης και βαθιάς συγκίνησης αλλά με ελάχιστους φίλους και συνεργάτες οδηγήθηκε στην τελευταία της κατοικία η εθνική μας «παπαδιά» από το «Καφέ της Χαράς» Ράνια Ιωαννίδου.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Η σπουδαία ηθοποιός, που έφυγε από τη ζωή την Παρασκευή το μεσημέρι σε ηλικία 89 ετών, αν και έγραψε χιλιόμετρα στο θεατρικό σανίδι και στις μεταγλωτίσσεις, δανείζοντας τη φωνή της σε πλήθος παιδικών σειρών και κινούμενα σχέδια, έγινε γνωστή στο ευρύ κοινό μέσα από τις σειρές «Δυο ξένοι» και «Το καφέ της Χαράς», δίνοντας απλόχερα γέλιο μέσα από τους ρόλους της.
Το τελευταίο «αντίο» στην αξιοσέβαστη ηθοποιό, που ποιούσε ήθος για πάνω από μισό αιώνα, είπαν χθες από το Κοιμητήριο του Ζωγράφου ο Χάρης Ρώμας, για τον οποίο έτρεφε απίστευτη αγάπη, ο Περικλής Λιανός, ο Στέλιος Γούτης, η Αννα Χατζησοφιά και ο βουλευτής και ηθοποιός Σπύρος Μπιμπίλας. Συγκλονισμένος ήταν ο λατρεμένος της γιος, Παναγιώτης, καθώς και η ανιψιά της Τζίνη Γεννηματά, η οποία έμεινε στο πλευρό της μέχρι την τελευταία της στιγμή. Αλλωστε, για εκείνη η θεία της ήταν και ο μέντοράς της, καθώς ακολουθεί εδώ και χρόνια τα χνάρια της.
Η σπουδαία ηθοποιός, η οποία είχε αποσυρθεί εδώ και πολλά χρόνια από το επάγγελμα αλλά και τα φώτα της δημοσιότητας, έδωσε μία και μοναδική συνέντευξη τον Ιούνιο του 2022 στον υπογράφοντα και στην εφημερίδα «Espresso», κάνοντας έναν ολοκληρωμένο απολογισμό για τη ζωή της: «Αγαπητέ μου, γεννήθηκα στις 22 Αυγούστου 1935 στην Αθήνα, στους Αμπελοκήπους, στα Προσφυγικά. Σε μια υπέροχη γειτονιά, που νομίζω ότι δεν μοιάζει σε τίποτα με σήμερα. Ο πατέρας μου, Γιάννης Καλατζής Ιωαννίδης, ήταν τσαγκάρης.
Ηταν Πόντιος και ήταν από τους σπουδαιότερους εκείνης της εποχής. Ηταν εξειδικευμένος με το αυθεντικό δέρμα, γι’ αυτό και έφτιαχνε τα παπούτσια της ΑΕΚ και έπειτα του Παναθηναϊκού. Ηταν σπουδαίος μάστορας στα δερμάτινα είδη εκείνη την εποχή» είχε πει σε εκείνη τη συνέντευξη, θυμίζοντάς μας τη μοναδική ιστορία ζωής. «Δουλέψαμε σκληρά για να ορθοποδήσουμε. Ξεκίνησα από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Αυτή είναι η αλήθεια. Ούτε θυμάμαι πόσων ετών. Εκανα διάφορα σκετς και ρόλους. Κάποια στιγμή, λοιπόν, οι γονείς μου βγήκαν σε έξοδο και με πήραν να πάμε στο Ραντάρ.
Ηταν ένα θέατρο της εποχής εκείνης, που σήμερα είναι κινηματογράφος. Εκεί είπα κάνα δυο τραγουδάκια, τους άρεσα και κάπως έτσι πάτησα στο θεατρικό σανίδι. Τυχαία, νομίζω, έγιναν όλα» είχε αναφέρει τότε ανάμεσα στις πολλές αφηγήσεις της, ενώ για την αναγνώρισή της από το ευρύ κοινό μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές της δεκαετίας του ’90 είχε αναφέρει χαρακτηριστικά: «Ημουν πάντα άνθρωπος της οικογένειας. Οχι μόνο για τα δύο παιδιά μου, αλλά για όλους τους συγγενείς. Ηταν προτεραιότητά μου να είμαι δίπλα στα οικεία πρόσωπα. Επίσης, έκανα πάρα πολλές μεταγλωττίσεις. Δεν μου άρεσε, θα έλεγα, ο κινηματογράφος τόσο πολύ. Ξεκίνησα τις μεταγλωττίσεις από τα “Οικογένεια Γουόλτον”, “Το μικρό σπίτι στο λιβάδι”, “Χάιντι”, “Μάγια η μέλισσα” και δεκάδες άλλα παιδικά. Αυτό, λοιπόν, μου έδινε ένα καλό ωράριο, ώστε να είμαι το πρωί στις μεταγλωττίσεις, το μεσημέρι να παίρνω τα παιδιά από το σχολείο, να μαγειρεύω για όλους και σε ό,τι απέμενε έκανα και θέατρο.
Και μετά μπήκε θεατρικά στη ζωή μου ο αγαπημένος μου Χάρης Ρώμας. Γενικά έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από όλη την πορεία μου. Απλά έχω μεγαλώσει πλέον και δεν θυμάμαι όλα όσα έπαιξα» είχε αναφέρει, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στον Χάρη Ρώμα: «Ο,τι και να πω για τον αγαπημένο μου Χάρη είναι λίγο. Τον μνημονεύω κάθε μέρα. Αν θυμάμαι καλά, με βρήκε εκείνος για το “Καφέ της Χαράς”. Είχα παίξει σε κάνα δυο επεισόδια άλλων σειρών και γενικά, όπως έλεγαν τότε, με θεωρούσαν γουρλού (σ.σ.: γέλια). Θυμάμαι, πάντως, όταν ήρθε ο Ρώμας στο σπίτι και μου πρότεινε τον ρόλο της κουτσομπόλας παπαδιάς, τα παιδιά μου δεν ήθελαν να παίξω. Ηταν πολύ κόντρα ρόλος σε σχέση με τον δικό μου χαρακτήρα. Μάλιστα, όταν αποφάσισα να παίξω, τους είπα “εγώ θα παίξω τον ρόλο αυτόν και θα την κάνω την κουτσομπόλα παπαδιά να την αγαπήσει όλη η Ελλάδα” (σ.σ.: γέλια)».
