Αν κάποιος «σερφάριζε» λίγο μετά τις δέκα το πρωί στο διαδίκτυο και έπεφτε πάνω σε web radio της Θεσσαλονίκης, θα άκουγε μια φωνή χαμηλή, καθαρή, στιβαρή. Μια φωνή που κουβαλάει ζωή, «παλιό άρωμα» από Studio 54 και σκληρό χαρμάνι δρόμου. Η φωνή αυτή ανήκει στον Ερρίκο Πετιλόν, που διαλέγει τραγούδια σαν να ξαναγράφει τη ζωή του σε playlist.
- Από τον Γιάννη Αρμουτίδη
Συγκεκριμένα, από Δευτέρα έως Παρασκευή, δέκα με έντεκα το πρωί, με την εκπομπή «Red Erik» ο Ερρίκος Πετιλόν υποδέχεται τους ακροατές του μέσα από τη συχνότητα του Elegant Radio, ενός πρωτοποριακού web radio, που φέρνει νέα πνοή στον ψηφιακό αέρα. Ηδη η ιδιοκτησία του ραδιοφωνικού σταθμού εργάζεται εντατικά πάνω στην υλοποίηση ενός καινοτόμου project: όλες οι εκπομπές του θα μεταδίδονται σύντομα και με εικόνα, ζωντανά, δημιουργώντας μια νέα εμπειρία για το κοινό. Η πλατφόρμα θα πλαισιώνεται από δυναμική παρουσία στα social media, με ειδικό περιεχόμενο για Instagram και YouTube, ενώ η πλήρης ενεργοποίησή της αναμένεται μέσα στους επόμενους δύο μήνες.
«Το ράδιο μού δίνει ανάσα»
«Το ραδιόφωνο είναι η ψυχή μου» λέει στην «Espresso» και συνεχίζει: «Μου δίνει ανάσα! Το αγαπώ όπως την ίδια μου την ύπαρξη». Πλέον, δεν είμαι απλώς παρουσιαστής. Εχει αναλάβει τη θέση του διευθυντή του εμπορικού τμήματος του σταθμού και ταυτόχρονα χτίζει το περιεχόμενο της εκπομπής του, γράφει τα κείμενα, προετοιμάζει παραγωγές, επιμελείται ήχους και μουσικές, σχολιάζει με μνήμη, γνώση και καρδιά. Αυτό δεν είναι εκπομπή, είναι μαρτυρία ζωής! Και δεν σταματά εκεί: Αυτό το καλοκαίρι επιστρέφει στη σκηνή. Οχι ως ηθοποιός, όχι ως μοντέλο, όχι ως τηλεοπτικός αστέρας, αλλά ως dj. Εχοντας στήσει τη δική του εταιρία παραγωγής, ετοιμάζει περιοδεία στα μεγαλύτερα κλαμπ της Ελλάδας, με σταθμούς στη Μύκονο, στη Ρόδο, στην Κρήτη, τη Σαντορίνη. Στη σκηνή δίπλα του δύο «σοκολατένιες καλλονές» -όπως τις αποκαλεί- θα χορεύουν στον ρυθμό του, ενώ εκείνος θα παίζει μουσική με πάθος: «Δεν με νοιάζουν τα φώτα πια. Με νοιάζει μόνο να παίζει η μουσική, να χορεύει ο κόσμος και να με κοιτάει με αγάπη, όχι με λαγνεία. Εζησα τη λάμψη, τώρα ζω την αλήθεια» λέει.
Και ποιος άλλος θα μπορούσε να μιλά έτσι; Ποιος άλλος έζησε τόσο ψηλά και έπεσε τόσο χαμηλά; Ηταν το απόλυτο αρσενικό της δεκαετίας του ’90. Το αγόρι που γεννήθηκε για να γίνει θρύλος. Εζησε στη Μύκονο, στο Παρίσι, στη Νέα Υόρκη, στο Λονδίνο. Πέρασε από το παλάτι του Μονακό, ήπιε τσάι από τα χέρια της Γκρέις Κέλι, είχε θυελλώδη σχέση με την πριγκίπισσα Στεφανί, αναστάτωσε τη μόδα, τη showbiz, τα εξώφυλλα της «Vogue» και όχι μόνο. Ομως η ομορφιά του όσο θεϊκή ήταν τόσο και καταραμένη: «Η ομορφιά ήταν η ευχή και η κατάρα μου», λέει. «Ολοι με κοιτούσαν. Κανείς δεν με “έβλεπε”. Με ήθελαν για την εικόνα. Οχι για την ψυχή μου». Από τρόπαιο, έγινε προϊόν. Από φαντασίωση, έγινε αντικείμενο εκμετάλλευσης. Οταν η νιότη άρχισε να ξεθωριάζει, οι πόρτες έκλεισαν. Οι άνθρωποι έφυγαν. Το τηλέφωνο σώπασε. Κι εκεί άρχισε το σκοτάδι. Διαγνώστηκε με διπολική διαταραχή. Μπήκε σε κύκλο φαρμάκων, καταχρήσεων, ψυχικής εξάντλησης.
«Μπαινόβγαινα σε κλινικές. Δεν ήξερα πια ποιος ήμουν» λέει. Σε μια στιγμή πλήρους παραίσθησης, πήδηξε από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Δεν ήθελε να πεθάνει. Ηθελε να σταματήσει να πονάει. «Δεν κατάλαβα τι έκανα. Μόνο ότι ήθελα να σωπάσω. Να παγώσω τον χρόνο» εξομολογείται! Και σαν να μην έφτανε αυτό, βρέθηκε να ζει σε παγκάκια στη Θεσσαλονίκη. Ξεχασμένος. Μόνος. Πεινασμένος. Οι φίλοι του παρελθόντος, εκείνοι που χτυπούσαν την πόρτα του με σαμπάνιες στο χέρι, είχαν εξαφανιστεί. Η απόλυτη στιγμή ταπείνωσης; Οταν έθαψε τη μητέρα του μόνος του, με τα ίδια του τα χέρια, γιατί δεν είχε χρήματα ούτε για την κηδεία. «Εσκαψα με τα χέρια μου τον λάκκο της. Αυτή είναι η Ελλάδα που δεν βλέπει κανείς. Αυτή είναι η πτώση. Αλλά εκεί μέσα βρήκα τον εαυτό μου» λέει. Κι όμως, μέσα από αυτόν τον απόλυτο εξευτελισμό αναγεννήθηκε. Ξανά από την αρχή.
«Νιώθω δυνατός»
«Τώρα, έπειτα από χρόνια σωστής θεραπείας, είμαι σε απόλυτη ισορροπία. Η διπολική μου διαταραχή είναι ελεγχόμενη. Νιώθω καλά. Νιώθω δυνατός. Νιώθω ότι μπορώ να αγαπήσω και να αγαπηθώ» λέει με θέληση για ζωή! Και δεν είναι μόνος. Εχει τον γιο του, μια σχέση που περιγράφει ο ίδιος ως «ιερή». Εχει και το κοινό του, αυτό που κάθε βράδυ τον ακούει στο ραδιόφωνο και του στέλνει μηνύματα αγάπης, σεβασμού, αποδοχής: «Στη Θεσσαλονίκη με σταματάνε στον δρόμο και με αγκαλιάζουν. Μου λένε “Σε αγαπάμε”. Και εγώ τους απαντώ: “Δεν θα σας απογοητεύσω ποτέ”». Δεν μιλά για ερωτικές σχέσεις. Δεν χρειάζεται. Δεν καίγεται πια για επιβεβαίωση. Δεν κυνηγά την εξουσία του σεξουαλικού ειδώλου. Κυνηγά τη χαρά του να είσαι ζωντανός.
«Θέλω να παίξω μουσική. Να φτιάξω ατμόσφαιρες. Να δώσω χαρά. Και να πω στον κόσμο την αλήθεια μου, χωρίς να με λυπηθεί κανείς. Δεν θέλω λύπηση. Θέλω σεβασμό». Ο Ερρίκος Πετιλόν δεν είναι πια το αγόρι που περπατούσε στο Studio 54 με βλέμμα φωτιάς. Είναι ο άντρας που έσκαψε με τα χέρια τον πάτο της ζωής και ξαναβγήκε στην επιφάνεια, όχι πιο λαμπερός, αλλά πιο ζωντανός από ποτέ. «Δεν θα γυρίσω πίσω στην Αθήνα» λέει και συνεχίζει: «Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη μου. Το ραδιόφωνο είναι η φωνή μου. Και ο κόσμος που με αγαπά είναι η οικογένειά μου. Πιστεύω σ’ αυτούς. Και ξέρεις κάτι; Τώρα, για πρώτη φορά, πιστεύω και στον εαυτό μου». Και αυτό είναι το μεγαλύτερο θαύμα στη ζωή του.
