Ο Μιχάλης Λεβεντογιάννης σε συνέντευξή του αναφέρθηκε στο κομμάτι της δημοσιότητας αλλά και στη συνεχή προσπάθειά του να αποδεικνύει το ταλέντο του.
Μολονότι είστε ένας άνθρωπος που δουλεύει σε αυτό που λέμε «βιομηχανία του θεάματος», έχω την αίσθηση ότι βρίσκεστε με το ένα πόδι μέσα στην έντονη συνάφεια του κόσμου — κυρίως μέσω της δουλειάς — και με το άλλο σε έναν δικό σας, περίκλειστο, εσωτερικό κόσμο. Πώς και δεν έχετε συναρπαστεί από τις σειρήνες της διασημότητας, της προβολής και της ματαιοδοξίας;
«Ίσως γιατί ποτέ δεν τις εμπιστεύτηκα πραγματικά. Δεν λέω ότι είμαι “πάνω” από αυτά. Κανείς, πιστεύω, δεν μένει ανεπηρέαστος. Αλλά η αναγνώριση, η προβολή, η ματαιοδοξία είναι πράγματα που έρχονται και φεύγουν. Δεν κρατάνε. Αν μπεις σε αυτό το τριπάκι, κινδυνεύεις να κυνηγάς συνεχώς κάτι το οποίο δεν είσαι εσύ, χάνοντας στο τέλος την ουσία.
Εγώ νιώθω πιο ασφαλής όταν έχω ένα κομμάτι του εαυτού μου “εκτός”. Έναν εσωτερικό κόσμο που με προστατεύει, που με γειώνει», δήλωσε στο ΒΗΜΑgazino.
Αν κοιτάξει κανείς τη ζωή σας από έξω, πιθανότατα θα θεωρήσει ότι τα έχετε όλα. Είστε ευειδής, λογικά περιζήτητος στη δουλειά σας, σας ζητούν να δίνετε συνεντεύξεις και να φωτογραφίζεστε — πιθανότατα αρέσετε. Αναρωτιέμαι, υπάρχει κάτι που σας έχει λείψει ή σας λείπει από τη ζωή;
«Όλοι μας κουβαλάμε κάτι που μας λείπει, είτε φαίνεται είτε όχι. Το να φαίνονται όλα “καλά” από έξω είναι συχνά μια ψευδαίσθηση — και η δουλειά μας ενισχύει αυτή την ψευδαίσθηση. Δεν μπορώ να πω ότι μου λείπει κάτι συγκεκριμένο, αλλά υπάρχουν στιγμές που μου λείπει η απλότητα. Η απόλυτη ησυχία. Η ελευθερία να υπάρχω χωρίς να με κοιτάνε ή να με περιμένουν. Καμιά φορά ζηλεύω τους ανθρώπους που δεν χρειάζεται να εκτεθούν. Από την άλλη, έχω μάθει να εκτιμώ βαθιά αυτά που έχω: τους ανθρώπους που αγαπάω, τη δουλειά που αγαπάω και την επιλογή να λέω “όχι” όταν κάτι δεν με εκφράζει. Αυτό, για εμένα, είναι πληρότητα».
Αλήθεια, έχετε βαρεθεί ή κουραστεί να σας κατατάσσουν στην κατηγορία του «ωραίου γκόμενου»;
«Δεν θα το πω με παράπονο, γιατί υπάρχουν πολύ χειρότερες κατηγορίες να σε κατατάξουν. Αλλά, ναι, το έχω βαρεθεί λίγο. Όχι γιατί με ενοχλεί η αισθητική αναγνώριση, αλλά γιατί πολλές φορές νιώθεις ότι ακυρώνεται ό,τι άλλο μπορεί να κουβαλάς. Και όταν αυτό γίνεται το πρώτο ή το μόνο πράγμα που σχολιάζεται, νιώθω ότι πρέπει συνέχεια να αποδεικνύω ότι δεν είμαι διακοσμητικός».
