Μια εκ βαθέων εξομολόγηση έκανε η Αντιγόνη Κουλουκάκου στα social media αναφερόμενη στη γέννηση του γιου της.
«Στη ζωή μου έχουν αλλάξει τόσα πολλά από την ημέρα που γεννήθηκε ο γιος μου, συνειδητά αλλά κ υποσυνείδητα , αβίαστα κ σαφώς αναμενόμενα.
Αυτό που όμως συνειδητοποίησα ένα βράδυ που ότι είχε κοιμηθεί κ τον κοιτούσα.. ξαφνικά είδα τον εαυτό μου παιδί στην ηλικία του πάνω κάτω. Δεν έχω σαφή εικονα κ ανάμνηση γιατί κοιτάω με δύο θλιμμένα ματάκια, γενικά η μνήμη της παιδικής μου ηλικίας είναι πολύ χαρούμενη κ ξέγνοιαστη.
Από την άλλη όμως η έφηβη ζωη μου κ έπειτα, θυμάμαι διαρκώς τον εαυτό μου να προσπαθεί να αποδείξει ότι μπορεί να τα καταφέρει κ ότι αξίζει! Θυμάμαι αυτή τη νοητή ολόσωμη μάσκα της super woman να προσπαθεί να τα συνδυάσει όλα, να τους ευχαριστήσει όλους κ να τους πείσει κ ταυτόχρονα, ότι μπορεί κ αξίζει και τα καταφέρνει.
Στο κομμάτι οικογένεια/κόρη/αδερφή.. σπουδάζω κ δουλεύω ως μοντέλο παράλληλα γιατί «μπορούν» να συνδυαστούν. Έχω σχέση, ταξιδεύω συχνά κ λείπω αλλά όταν είμαι εκεί να γίνω χίλια κομμάτια για να «επανορθώσω» για την απουσία μου χωρίς καν να μου ζητηθεί. Φίλοι παντού κ για όλους εκεί γιατί οι φίλοι έχουν παιδιά εσύ δεν έχεις κ «πρέπει» να είσαι εκεί όταν εκείνοι μόνο μπορούν. Στα επαγγελματικά μετά, «μπορείς πρέπει, θέλεις» να τα κάνεις όλα κ διαρκώς να έχεις το χαμόγελο του τζόκερ , οτιδήποτε λιγότερο θα θεωρηθεί αδυναμία αχαριστία όχι αρκετά καλή!
+ σε όλα τα παραπάνω, μη δώσεις δικαίωμα να πουν ότι είσαι κακό παιδί η δεν είσαι καλό παιδί.
Κι επιστρέφω στο παιδί μου κι αγκαλιάζοντας το με αγκαλιάζω και μου ζητάω συγγνώμη κ ψιθυρίζω στο αυτί του σ’ αγαπώ αλλά το λέω κ δυνατά σε εμένα. Με βλέπω ως μικρή Αντιγόνη να χαμογελώ εκεί αγκαλιά με τα αρκουδάκια του. Και μένω για λίγο εκεί σε αυτό το συναίσθημα ηρεμίας, γαλήνης κ ειρήνης με το μέσα μου κ νιώθω βαθιά ευγνωμοσύνη.
Όλοι στις ζωές μας έχουμε ένα δικό μας προσωπικό ταξίδι, άλλοι μόνοι μας άλλοι με την βοήθεια κάποιου, έρχεται η στιγμή να αγαπήσουμε πάλι το μικρό παιδάκι μέσα μας.
Που, κάπως κάπου το ξεχάσαμε είτε γιατί βιαστήκαμε να μεγαλώσουμε είτε γιατί κάνεις δεν μας έμαθε το πως να αγαπάμε κ να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Για να μπορέσουμε έπειτα στη ζωή μας να μάθουμε και να διαχειριζόμαστε και όλα τα υπόλοιπα με βάση την αγάπη κ την εμπιστοσύνη σε εμάς πρωτίστως.
Αυτές οι σκέψεις μου, δεν έχουν σημείο στίξης είναι ατέρμονες μέσα μου αλλά κάπου εδώ θα σταματήσω μέχρι την επόμενη φορά που θα νιώσω την ανάγκη να το μοιραστώ μαζί σας.
Σας ευχαριστώ που μου το επιτρέπετε.
Με αγάπη ΑΚ».
