Ο Μιχαήλ Ταμπακάκης καλεσμένος της εκπομπής «Super Κατερίνα» αναφέρθηκε στη σειρά «Να μ’αγαπάς» και στον ρόλο του.
«Εμένα αυτό που εξ’ αρχής μου άρεσε σε αυτό το χαρακτήρα είναι ότι είναι πολύ ανάγλυφος. Ίσως είναι και ο ρόλος με τη μεγαλύτερη συναισθηματική γκάμα, σε σχέση με την ανθρώπινη ψυχοσύνθεσή του. Αυτό συνήθως δεν το συναντάμε. Συνήθως είναι μαύρο-άσπρο, ο καλός ο κακός. Αυτός δεν μπορούμε να αποφασίσουμε τι είναι κάτι το οποίο είναι και το ωραίο, εννοώ στη ζωή έτσι είναι οι άνθρωποι.
Ο Ορφέας είναι ένα παιδί που μεγάλωσε σε οικοτροφείο, που και αυτό έχει παίξει τον ρόλο του στην εξέλιξη του χαρακτήρα του και σίγουρα το ότι έχει χάσει τη μητέρα του πολύ μικρός. Ήταν στο οικοτροφείο από τα 5 του χρόνια μέχρι και τα 17. Το γιατί τον άφησαν εκεί είναι κάτι που δεν μπορούμε να πούμε τώρα, αλλά σίγουρα έπαιξε ρόλο η Νικαίτη. Εκείνη το έσπρωξε να γίνει αυτό και να φύγει απ’ το σπίτι. Τους λόγους θα τους μάθουμε μελλοντικά.
Στα τελευταία επεισόδια, όπως έχουμε δει, δεν είμαι και πολύ καλά. Οπότε τώρα δεν ξέρω πώς θα το διαχειριστούν και σενάριακά, γιατί κι εμείς ξέρουμε μέχρι ένα σημείο. Εμείς δηλαδή είμαστε κοντά στο 60 τώρα. Θα δούμε πώς θα το διαχειριστούν. Εμένα γενικά δεν μου αρέσουν τα happy end στις ταινίες και τις σειρές, οπότε δεν ξέρω. Θα μου άρεσε πολύ να γίνει και ακριβώς το αντίστροφο κάπως. Δηλαδή να καταλήξει ίσως με την Άννα που ξεκίνησε από κάτι που δεν ήθελε ούτε ο ένας ούτε ο άλλος. Αυτό θα μου φαινόταν, στο δικό μου το μυαλό που παρακολουθώ εγώ τις σειρές, το πιο unexpected σενάριο. Το παιδί δεν ξέρουμε, θα γεννηθεί, δεν θα γεννηθεί;».
Όσο για τα κοινά που έχει με τον ήρωα που υποδύεται ανέφερε: «Η αγάπη του για την οικογένεια θα μπορούσα να πω ότι είναι ένα κοινό, εννοώ αγαπάω πολύ την οικογένειά μου και είναι στις πρωταρχικές αξίες στη ζωή μου μαζί με τους φίλους μου και κάποια άλλα πράγματα. Παρ’ όλα αυτά θεωρώ ότι εγώ ας πούμε δεν θα παρατούσα τη ζωή μου για να γυρίσω πίσω να σώσω τα σπασμένα του πατέρα μου.
Επίσης, δεν θα παντρευόμουν έναν άνθρωπο τον οποίο δεν έχω επιλέξει εγώ και μου τον έχουν επιβάλει. Αυτό δηλαδή ήταν και το κομμάτι του χαρακτήρα που και εγώ όταν κλήθηκα να το διαχειριστώ, κάπως δεν ήξερα πώς να το δικαιολογήσω μέσα μου, τι αναλογία να βρω με μένα. Καταλαβαίνω ότι ο πατέρας πεθαίνει και κάπως εκείνη τη στιγμή λες, οκ, θα το κάνω γιατί αυτή είναι η τελευταία του επιθυμία, αλλά εμένα σαν Μιχαήλ δεν με πείθει και πάρα πολύ, οπότε εκεί δυσκολεύτηκα λίγο».
