Το όνομά μου ακούστηκε όταν έπαιξα τον πρώτο μονόλογό μου, «I Am My Own Wife», του Doug Wright
■ Γεννήθηκα και μεγάλωσα στον Πειραιά.
■ Σπούδασα στο Λονδίνο παραστατικές τέχνες και κινηματογράφο, και στην Αθήνα υποκριτική – σπουδές με αρκετό χορό και τραγούδι, που αγαπούσα από παιδί.
■ Η πρώτη επαφή με τον χώρο έγινε από την εποχή του σχολείου, ήδη σε πολλές παραστάσεις. Στη Γ’ Γυμνασίου έπαιξα τον πρώτο ρόλο μου στις «Εκκλησιάζουσες» του Αριστοφάνη, στο Κατράκειο Θέατρο. Επαγγελματικά, όμως, ασχολήθηκα στην Αθήνα, στο πρώτο έτος της σχολής, στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κιμούλη. Ηταν και η πρώτη φορά μου στην Επίδαυρο.
■ Ο άνθρωπος που με ενέπνευσε να ασχοληθώ με το θέατρο δεν ξέρω αν ήταν ένας και συγκεκριμένος. Περισσότερο ξεκίνησε από μια ανάγκη μου να «ταξιδέψω», να εκφραστώ, να ξεφύγω από έναν κόσμο που με καταπίεζε, να δημιουργήσω. Ετσι, έφυγα για το Λονδίνο, όπου η επαφή μου εκεί με τους καθηγητές μου, αλλά και με τα ερεθίσματα που έπαιρνα διαρκώς, με έφερναν όλο και πιο συνειδητά στον δρόμο του θεάτρου. 
Το τραγούδι ήταν η πρώτη αγάπη μου, μετά το μιούζικαλ και, τέλος, πίσω στην Αθήνα, το θέατρο. Πάντα, όμως, η μουσική και ο χορός ήταν αναπόσπαστα κομμάτια της δουλειάς μου. Και, συνολικά, αποτελούν το δικό μου θεατρικό σύμπαν.
■ Το όνομά μου ακούστηκε όταν έπαιξα τον πρώτο μονόλογό μου, το «I Am My Own Wife», του Doug Wright. Μια παράσταση που αγαπήθηκε από τον κόσμο, με συγκίνησε όσο καμία, παίχτηκε για δύο χρόνια και ακόμα συζητείται. Κέρδισα βραβείο ερμηνείας και μάλλον ταυτίστηκα αρκετά με αυτόν τον ρόλο που ερμήνευσα. Ισως λίγο περισσότερο «ακούστηκα» από τη συμμετοχή μου στις «Ηρωίδες» της Αλεξάνδρας Κ* στην τηλεόραση.
■ Η πιο πρόσφατη δουλειά μου είναι «Ο Πίθηκος του Κάφκα», του Κόλιν Τίβαν, στο Από Μηχανής Θέατρο, και το «Απ’ τα ψηλά στα χαμηλά – Ενας δολοφόνος στο Τόκιο» του Σύλλα Τζουμέρκα και της Γιούλας Μπούνταλη, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση.
■ Τρόμαξα όταν είδα τη ζωή μου να αλλάζει μέσα σε λίγο καιρό, να ανακατευθύνεται μέσα από όχι πολύ ευχάριστες καταστάσεις. Επρεπε, όμως, να φανώ ψύχραιμος και να συνεχίσω να κοιτάζω μπροστά. Πάντα με την ίδια αγάπη, με την ίδια πίστη στα πράγματα και στους ανθρώπους.
■ Συγκινήθηκα από όλη την αγάπη που εισέπραξα από τον κόσμο στα social media, από γνωστούς και αγνώστους, όταν έχασα τον πατέρα μου πριν από λίγο καιρό.
■ Το χειρότερο σχόλιο σε κριτική που άκουσα μάλλον ήταν από τη μητέρα μου, όταν πριν από χρόνια, προσπαθώντας να με «ταρακουνήσει» να είμαι πιο «εμπορικός» στις επιλογές μου, μου είπε: «Ελα, βρε, τι το προσπαθείς; Αφού δεν το ‘χεις. Αλλιώς, θα είχες γίνει γνωστός σαν τον Σεφερλή και τον Ρώμα! Βρες κάτι άλλο, που θα σου δίνει και να τρως».
■ Στη δουλειά μου με «φτιάχνουν» η αφοσίωση των ανθρώπων, το ταλέντο, το κοινό όραμα, η ευγένεια, η συνεργασία, που είναι τα κίνητρά μου για να συνεχίσω να δουλεύω. Οσα με χαλάνε προσπαθώ ολοένα περισσότερο να τα αγνοώ, να μην τους δίνω υπόσταση, για να μη με «ρίχνουν».
■ Το επόμενο project που δουλεύω είναι τα «Λαμπρά Παράσιτα» του Philip Ridley, που θα ανέβει από τον Νοέμβριο στο Tempus Verum – Εν Αθήναις, σε δική μου μετάφραση και σκηνοθεσία.
■ Χαλαρώνω κάνοντας γυμναστική, μαγειρεύοντας, τρώγοντας με φίλους, χορεύοντας μόνος, μιλώντας στα φυτά μου.
■ Η θέση του έρωτα στη ζωή μου είναι μάλλον δορυφορική. Και μπορεί να σκάσει σαν κομήτης, να τα σαρώσει όλα και να ψάχνουμε πάλι για δεινοσαύρους!
■ Το μεγάλο όνειρό μου είναι να μην πάψω να ονειρεύομαι.
