❱❱ Ο Γιώργος Κουμουτσάκος μιλά για μουσική και βινίλια
❱❱ Η εφηβεία και οι… αταξίες σε έναν κινηματογράφο Είναι γέννημα θρέμμα Βυρωνιώτης, που έφτιαξε γκρουπ κι έπαιζε ντραμς! Ηθελε να γίνει μουσικός παραγωγός και έβλεπε στα… κλεφτά με φίλους του «ακατάλληλες» ταινίες στην ταράτσα του Σινέ Αναστάζια! Αυτά κι άλλα πολλά είναι ο τομεάρχης Εξωτερικών και βουλευτής της Β’ Αθηνών της Ν.Δ. Γιώργος Κουμουτσάκος, όπως αποκαλύπτεται σήμερα στην «Espresso».
Ο ίδιος μπορεί να βρέθηκε ως ταμίας πίσω από ένα γκισέ τράπεζας, όμως τον κέρδισαν η διπλωματία και η εξωτερική πολιτική!
Το μότο του, άλλωστε, για τη ζωή φιγουράρει στο γραφείο του, το οποίο γράφει «Never, never, never give up», δηλαδή «Ποτέ μα ποτέ μην τα παρατάς»!
Ποιες είναι οι δικές σας παιδικές αναμνήσεις;
Γεννήθηκα στον Βύρωνα, σε μια γειτονιά της Αθήνας, με έντονο το προσφυγικό στοιχείο. Επαιξα στους δρόμους του, στις αλάνες που είχε τότε, όλα τα παιδικά παιχνίδια. Στα κοντινά νταμάρια παίζαμε ποδόσφαιρο.
Αξέχαστα, όμορφα χρόνια. Θυμάμαι ακόμα εκείνους τους παιδικούς φίλους. Με κάποιους διατηρώ ακόμη επαφή. Ηταν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου. Υπάρχουν μεγάλες περίοδοι που θυμάμαι την κάθε μέρα τους.
Αδέλφια; Το πατρικό σας σπίτι υπάρχει ακόμη;
Είμαι μοναχοπαίδι και καταλαβαίνετε το δέσιμο που είχα με τους φίλους μου.
Εκεί, λοιπόν, στον Βύρωνα, δίπλα στην εκκλησία της Μεταμόρφωσης, ήταν το πατρικό μου, μια γωνιακή απέριττη μονοκατοικία.
Το ότι είστε μοναχοπαίδι σάς κόστισε;
Δεν μπορώ να κρίνω πώς θα ήταν η ζωή μου εάν είχα αδέλφια. Νομίζω ότι δεν μου κόστισε ιδιαίτερα.
Επαιξα, βλέπετε, πολύ με τα παιδιά της γειτονιάς. Δεν μου έλειψε ποτέ η παρέα στο παιχνίδι. Είχα κολλητούς. Θυμάμαι ότι τα καλοκαίρια «κλέβαμε» τη… θέαση σε ένα θερινό σινεμά της γειτονιάς μας.Είτε γιατί δεν υπήρχαν πάντα χρήματα για το εισιτήριο είτε γιατί η ταινία ήταν «ακατάλληλη»! Ανεβαίναμε σε μια ταράτσα και βλέπαμε τη μισή οθόνη. Προσπαθούσαμε να καταλάβουμε την ιστορία και την πλοκή του έργου, βλέποντας το μισό!
Ο κινηματογράφος αυτός λεγόταν Σινέ Αναστάζια και δεν υπάρχει πια. Νομίζω ότι σήμερα στη θέση του βρίσκεται ένα σούπερ μάρκετ. Πάντως, εγώ έζησα όλες τις φάσεις του, μέχρι που είχε αντικατασταθεί από ένα βενζινάδικο. Το έχω ζήσει ως κλειστό, εγκαταλελειμμένο καλοκαιρινό κινηματογράφο. Τότε πηγαίναμε στα χαλίκια της πλατείας και παίζαμε μπάλα.
Πώς ήταν τα σχολικά σας χρόνια;
Πήγα στη Λεόντειο, ένα ελληνογαλλικό σχολείο της μεσαίας τάξης, που έδινε έμφαση σε αρχές και αξίες και στις ανθρωπιστικές σπουδές που με ενδιέφεραν. Σπούδασα πολιτικές επιστήμες και Νομική. Το σχολείο μου με σημάδεψε θετικά, καθώς ήταν ένα σχολείο που επένδυε στην κοινωνική αλληλεγγύη. Είχε και έχει δράσεις στήριξης των αδυνάτων. Δεν ήταν σχολείο των σταρ, αλλά ήταν και παραμένει ένα πολύ καλό και σοβαρό σχολείο. Προσγειωμένο, που ζει μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα. Από τους γνωστούς αποφοίτους του είναι ο Μίμης Πλέσσας και ο Γιάννης Παπαθανασίου.
Κι ύστερα έρχονται οι σπουδές και η πρώτη δουλειά σας;
Παράλληλα με τις σπουδές μου δούλευα. Από 19 χρόνων είχα αποφασίσει να έχω οικονομική αυτονομία.
Πέρασα σε έναν διαγωνισμό για την ένταξη στην Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος (τότε γίνονταν διαγωνισμοί των παιδιών των υπαλλήλων της τράπεζας). Η μητέρα μου ήταν υπάλληλος της Εθνικής. Εδωσα και πέτυχα.
Ετσι ξεκίνησα να δουλεύω, ταυτόχρονα με τις σπουδές μου. Εκανα όλες τις τραπεζικές εργασίες από την αρχή της ιεραρχίας, το πρωτόκολλο, μέχρι και ταμίας. Θυμάμαι πλήρωνα συντάξεις και εμβάσματα και εισέπραττα λογαριασμούς νερού και ΔΕΗ, γραμμάτια και άλλα. Ξεκίνησα στο κατάστημα Παλαιού Φαλήρου και μετά πήγα στης Γλυφάδας. Τότε πέρασα κι από το γκισέ της υπηρεσίας συναλλάγματος, από όπου περνούσε πλήθος κόσμου. Πολλές ώρες δουλειάς.
Παρακολουθούσα τα απογευματινά μαθήματα του πανεπιστημίου, για να τα καταφέρω. Οταν μεσοβδόμαδα έβγαινα με τους φίλους μου, επέστρεφα πάντα πριν από τις 12, γιατί είχα πολύ πρωινό ξύπνημα.
Σημαντικό κεφάλαιο της διαδρομής, φαντάζομαι, ήταν το υπουργείο Εξωτερικών και η διπλωματία. Είναι έτσι;
Ναι. Συνειδητή επιλογή και αποστολή αφοσίωσης στο εθνικό συμφέρον. Ευτύχησα να έχω μέντορά μου στη διπλωματία και μετέπειτα στην πολιτική μια μεγάλη προσωπικότητα, τον Πέτρο Μολυβιάτη.
Η μουσική ξέρω ότι αποτελεί μεγάλο μέρος της ζωής σας. Θα μου μιλήσετε για αυτόν τον έρωτα;
Η αγάπη για τη μουσική άρχισε από νωρίς, από τα εφηβικά μου χρόνια. Είχα ακούσει κάποιους δίσκους που με ενθουσίασαν. Το πρώτο ήταν το «Time in a bottle».
Ο τραγουδιστής είναι ο Τζιμ Κρος και ήταν και το πρώτο βινίλιο που αγόρασα. Μετά ακολούθησαν άλλοι, όπως ο Ελτον Τζον, στην πορεία πέρασα στο πιο σκληρό ροκ με τους Deep Purple και τους Black Sabbath.
Ημουν φανατικός της εκπομπής του Γιάννη Πετρίδη τότε. Οι Beatles και οι Rolling Stones ήρθαν αργότερα. Μόνο από το πανκ είχα μια απόσταση, γιατί το βρήκα πολύ σκληρό και επαναλαμβανόμενο για τα γούστα μου.
Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν άκουγα Led Zeppelin ή Stranglers την ίδια εποχή. Τελικά, όλα αυτά οδήγησαν στην πιο σοβαρή μουσική, στην έντεχνη και στην τζαζ, που ακούω και λατρεύω τώρα.
Μάθατε και κάποιο μουσικό όργανο;
Επιχειρήσαμε κάποια στιγμή με τους φίλους μου από τη γειτονιά να κάνουμε ένα μικρό γκρουπ, το οποίο ονομάσαμε Rock Sense, αλλά δεν ευτύχησε να μακροημερεύσει. Eπαιζα και τραμς, αλλά, όπως σας είπα, δυστυχώς, το γκρουπ της γειτονιάς δεν γνώρισε μεγάλες δόξες.
«Ρίξαμε», όμως, κάποια κορίτσια. Βοήθησαν, βέβαια, και ο Neal Sedaka με το «You mean everything to me» και ο Roy Orbison με το «Pretty Woman»…
Από τότε, λοιπόν, μου έμεινε η συλλογή από τους δίσκους, που είναι πολλοί εκατοντάδες πια. Μετράω έναν μεγάλο αριθμό δίσκων βινιλίου.
Σας πέρασε από το νεανικό μυαλό η καριέρα του μουσικού;
Το δέσιμό μου με τη μουσική, που άρχισε από απλή ποπ κι έγινε σκληρή ροκ, πήγε μετά σε τζαζ, έγινε για μια περίοδο λατρεία στον Μάνο Χατζιδάκι, που μετά εγκαταλείφθηκε για λίγο, γιατί ήταν πολύ πιο έντονος και ενθουσιαστικός ο Μίκης Θεοδωράκης, έμεινε σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Δεν είχα ποτέ φανταστεί τον εαυτό μου μουσικό. Αυτό που με απασχόλησε κάποια στιγμή στα πρώτα φοιτητικά χρόνια ήταν μήπως γίνω μουσικός παραγωγός.
Πώς συνδυάσατε στην πορεία την αγάπη για τη μουσική που υπήρχε με την ψυχρή διπλωματία; Πώς έδεσε αυτό;
Εάν δεχτούμε αυτόν τον διαχωρισμό, εάν είναι αυτό σωστό, πρέπει να το δει κανείς ως συμπληρωματική ανάγκη. Διότι από τη μία είσαι σε έναν χώρο που απαιτεί γνώση, διάβασμα και σημασία στη λεπτομέρεια και από την άλλη είναι το συναίσθημα, η ευαισθησία. Αν κάποιος μείνει μόνο στο ένα, νομίζω ότι είναι μισός ως προσωπικότητα.
Θα είχα μόνο τον ορθολογισμό που απαιτούν η διπλωματία και η εξωτερική πολιτική, χωρίς το συναίσθημα της μουσικής, και έτσι θα ήμουν λειψός άνθρωπος.
Η οικογένεια έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή σας;
Στη ζωή είναι δύσκολες και επίπονες οι μοναχικές πορείες. Ερχεται η στιγμή να γνωρίσεις τον άνθρωπό σου και να πορευτείς μαζί του. Αυτός για μένα είναι η γυναίκα μου, η Ρεγγίνα.
Υστερα γεννήθηκαν δύο παιδιά. Ο Σπύρος και ο Αργύρης, που σήμερα πια είναι 12 ετών. Τα λατρεύω.
Τι κάνετε όταν έχετε χρόνο στο σπίτι;
Διαβάζω πολύ! Περιμένω πολύ το καλοκαίρι για να διαβάσω, γιατί αυτό με γεμίζει. Μου αρέσει να κολυμπώ. Αλλωστε, η δεύτερη μεγάλη μου αγάπη, μετά τη μουσική, ήταν οι καταδύσεις. Και λέω ήταν, γιατί τώρα έχω σταματήσει να κάνω.
Βλέπω ότι στο γραφείο σας έχετε μια επιγραφή που γράφει «Never, never, never give up».
Είναι μια μικρή πλακέτα που αγοράστηκε στην Ουάσινγκτον και υπάρχει επάνω στο γραφείο μου εδώ και μία δεκαπενταετία. Μπήκα σε ένα βιβλιοπωλείο αρκετά αργά το βράδυ κι έπεσα πάνω της.
Ηταν μια εποχή που είχα ζόρια για τα επόμενα βήματά μου, για τους στόχους που είχα βάλει. Και επειδή υπάρχουν πάντα αντιξοότητες, το να θυμάσαι ότι ποτέ δεν πρέπει να εγκαταλείπεις είναι μια μεγάλη δύναμη για μένα. Αυτό, λοιπόν, είναι το μότο που με ακολουθεί.
Οταν μπει ένας στόχος, δεν πρέπει ποτέ να τον εγκαταλείπεις.
