❱❱ Ο Γιώργος Πολυχρονιάδης μιλά για το χθες και ρίχνει καρφιά κατά των νέων τραγουδιστών
❱❱ Τα πρώτα βήματά του, οι διακρίσεις στα φεστιβάλ και το λάθος, που έκανε κακό στην καριέρα του Από τον
ΑΛΚΙΝΟΟ ΜΠΟΥΝΙΑ
Φωτό: Βαγγέλης Μασιάς
Μετρά πάνω από 40 χρόνια στο τραγούδι και πάντοτε ακολουθεί τη δική του διακριτική πορεία, ερμηνεύοντας με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του αγαπημένα κομμάτια, κυρίως με κοινωνικό στίχο, αλλά και κάνοντας ραδιοφωνικές εκπομπές ως παραγωγός στο Κανάλι 1, όπου είναι σήμερα διευθυντής προγράμματος.
Ο Γιώργος Πολυχρονιάδης, που αυτό το καλοκαίρι περιοδεύει ανά την Ελλάδα με τη μουσική παράσταση του Μάκη Δελαπόρτα «Το πρώτο μας πάρτι», αποκαλύπτει στην «Espresso» άγνωστες στιγμές από τη ζωή και την καριέρα του.
Πού γεννήθηκες;
Στη Θεσσαλονίκη, το 1951. Μεγάλωσα σε ένα νεοκλασικό υπέροχο σπίτι, που έμοιαζε με πύργο, το οποίο ανήκε στον σπουδαίο Ιταλό αρχιτέκτονα και μηχανικό Πιέτρο Αριγκόνι. Στην πραγματικότητα, νοικιάζαμε ένα τμήμα από αυτό το σπίτι, αντί μικρού τιμήματος, γιατί το είχε κληρονομήσει συγγενής μας. Σήμερα, όσοι βλέπουν τη φωτογραφία του σπιτιού νομίζουν ότι κατάγομαι από μεγάλο τζάκι (γέλια).
Πότε αποφάσισες ότι θα ασχοληθείς με τη μουσική;
Από τριών, τεσσάρων χρονών έκανα μιμήσεις, τραγουδούσα και χόρευα. Επαιρνα το σκουπόξυλο της μάνας μου κι έκανα ότι έπαιζα κιθάρα. Στα επτά μου η γιαγιά μου έφερε από την Αμερική ένα πολύ μικρό ακορντεόν. Χωρίς να μου δείξει κάποιος πώς λειτουργεί, έμαθα να παίζω όλες τις επιτυχίες της εποχής. Από τότε είπα στους δικούς μου ότι θέλω να γίνω μουσικός και ζήτησα να με στείλουν στο ωδείο. Ο πατέρας μου ούτε που να ακούσει πως ο γιος του θα γινόταν καλλιτέχνης. «Α, πα, πα! Θα πηγαίνεις σε πανηγύρια και θα παίζεις» μου έλεγε, γιατί τότε έτσι τον είχα τον μουσικό στο μυαλό τους. Πάντως, η νονά μου, που ήταν πολύ προοδευτικό άτομο, μου αγόρασε ένα καλύτερο ακορντεόν. Τότε άρχισα να λύνομαι και να παίζω πολύ καλά.
Η καθοριστική στιγμή που ερωτεύτηκα τη δουλειά του μουσικού ήταν στα 13 μου, σε ένα σινεμά στη συμπρωτεύουσα, όπου παιζόταν ένα ντοκιμαντέρ με τους Beatles. Μόλις τους είδα στο πανί, είπα: «Αυτό το πράγμα θα κάνω κι εγώ στη ζωή μου».
Από το ακορντεόν πώς πέρασες στην κιθάρα;
Τα καλοκαίρια που πήγαινα στο χωριό ήταν κάποιος νεαρός που έπαιζε κιθάρα. Τον παρακάλεσα να με αφήσει να παίξω κι εγώ λίγο. Με άφησε, αφού πρώτα μου έδειξε μερικά πράγματα. Ετσι ξεκίνησα. Πάλι αυτοδίδακτος. Στην αρχή αγόρασα μια σκεβρωμένη κιθάρα, αλλά λίγα χρόνια μετά, γύρω στα μέσα της δεκαετίας του ’60, που είχα αρχίσει να ασχολούμαι με διάφορα ερασιτεχνικά συγκροτήματα, όπως οι Drops και οι Snowballs, με τα οποία κάναμε εμφανίσεις σε κλαμπ της Θεσσαλονίκης, έπρεπε να αγοράσω ηλεκτρική κιθάρα. Πούλησα, λοιπόν, κρυφά το ποδήλατό μου και τα λεφτά που πήρα τα έδωσα προκαταβολή γι’ αυτό τον σκοπό. Μάλιστα για καιρό έκρυβα την κιθάρα μου στο υπόγειο ενός φίλου, γιατί δεν ήθελα να το πάρουν είδηση οι δικοί μου.
Πότε έγινες μέλος του συγκροτήματος Βόρειοι;
Σε μια από τις εμφανίσεις μου με τα ερασιτεχνικά συγκροτήματα με είδαν και με άκουσαν οι Βόρειοι, που τότε είχαν κάνει το μεγάλο σουξέ τους «Με φωνάζουνε Τζίνι» και μου πρότειναν συνεργασία. Το θεώρησα μεγάλη τιμή.
Στο συγκρότημα συμμετείχε και ο Στέλιος Φωτιάδης, που έπαιζε μπάσο, ενώ εγώ έπαιζα κιθάρα και τραγουδούσα. Μετά τους Βόρειους, που η έδρα τους ήταν η Θεσσαλονίκη, ασχολήθηκα, με την προτροπή του Αλέξη Παπαδημητρίου, με τους Artomix και το 1970 κάναμε εμφανίσεις σε γνωστά ελιτίστικα κλαμπ της Αθήνας.
Τη μεγάλη επιτυχία γνώρισες από το Φεστιβάλ Τραγουδιού της Θεσσαλονίκης.
Το 1974 συμμετείχα για πρώτη φορά με το κομμάτι «Ο τυφλός», σε δική μου μουσική και στίχους του Κώστα Πεΐδη. Αν και τότε ήμουν σε μια πιο ροκ φάση και πήγα μάλλον με το ζόρι -το φεστιβάλ το έβλεπα λίγο καθωσπρέπει-, πήρα την τέταρτη θέση αλλά και το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου καλλιτέχνη.
Το 1979 ξαναπήγα με το διαχρονικό τραγούδι «Αν ξανακατέβεις Χριστέ στη γη μας», σε στίχους Σάσας Μανέτα, που πήρε τα πρώτα πέντε βραβεία, σύνθεσης, στίχου, ερμηνείας, ενορχήστρωσης και δημοφιλέστερου τραγουδιστή.
Ποια είναι η διαφορά των νέων τραγουδιστών με τη δική σας;
Εμείς ήμασταν ρομαντικοί, αυθόρμητοι, γι’ αυτό κάναμε και λάθη. Δεν ξέραμε τίποτα γι’ αυτή τη δουλειά, ενώ οι σημερινοί, επίδοξοι τραγουδιστές γνωρίζουν τα πάντα. Σήμερα τα νέα παιδιά ξεκινούν εκ του πονηρού και κάνουν στοχευμένες κινήσεις.
Σε αυτό συμβάλλουν και οι λεγόμενοι μάνατζερ και δημοσιοσχεσίτες, που εμείς δεν τους είχαμε, οι οποίοι τους συμβουλεύουν τι χρειάζεται να κάνουν για να έχουν επιτυχία. Δηλαδή, με ποιους πρέπει να κάνουν παρέα, σε ποια εκπομπή να πάνε, πώς να φωτογραφίζονται και πώς να φτιάχνουν το λεγόμενο image τους. Το χειρότερο από όλα είναι ότι οι νέοι τραγουδιστές έχουν κακά πρότυπα, γιατί και οι προηγούμενοι ήταν σαν κι αυτούς: δηλαδή με εμφάνιση στο 50 και φωνή στο 10. Γι’ αυτό πλέον είναι δακτυλοδεικτούμενοι οι πολύ καλοί τραγουδιστές, ενώ είναι τόσο πολλή η σαβούρα.
Ποιο ήταν το μεγαλύτερο επαγγελματικό λάθος σου;
Το ότι εμφανιζόμουν σε μεγάλες πίστες, στο πρώτο, το λεγόμενο «μοντέρνο πρόγραμμα», την ώρα που ο κόσμος έτρωγε την μπριζόλα του. Θα έπρεπε να ήμουν σε πιο ακουστικούς χώρους. Κι αυτό ξεκίνησε από τη δισκογραφική εταιρία μου, που με κατέταξε στους μοντέρνους τραγουδιστές.
Ομως, εγώ τραγουδούσα πάντα κομμάτια με σοβαρό στίχο που περνούσαν μηνύματα. Δεν ήμουν ο ποπ τραγουδιστής με τον ανάλαφρο στίχο.
Με ποιον συνάδελφό σου έχεις έρθει πιο κοντά;
Επειδή είμαι συνεργάσιμος και χαμηλών τόνων, πάντα τα είχα καλά με όλους. Ομως, με τον Στράτο Διονυσίου υπήρχε μια ιδιαίτερη σχέση. Με έλεγε μαγκίτη και ήθελε πάντα να με έχει μαζί του στο μοντέρνο πρόγραμμα. Και τη χρονιά που «έφυγε» μαζί τραγουδούσαμε στο κέντρο Στράτος.
Εβγαλες πολλά λεφτά από το τραγούδι;
Οχι πολλά! Τα πολλά τα έπαιρναν τότε οι λαϊκοί τραγουδιστές και όχι εμείς που ανήκαμε στο μοντέρνο. Τα χρήματα των λαϊκών ήταν τρεις φορές πιο πάνω από τα δικά μας. Πάντως, στη δεκαετία του ’90 αυτό άλλαξε και οι μοντέρνοι άρχισαν να πληρώνονται πολύ καλά. Για παράδειγμα, ο Σάκης Ρουβάς.
Με την ευκαιρία, πώς σχολιάζεις ότι ο νιόπαντρος Σάκης Ρουβάς επισκέφτηκε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας;
Το βρήκα αστείο! Δεν μου έκανε καλή εντύπωση. Ολη αυτή η κίνηση της επίσκεψής του στον Πρόεδρο ήταν κάτι που εγώ προσωπικά δεν χρειαζόμουν να το δω, νομίζω ούτε κι εσύ και νομίζω ούτε και ο κόσμος. Προφανώς, όμως, θα χρειαζόταν για κάποιον λόγο σε εκείνον.
Ακούγεται ότι σκέφτεται σοβαρά να ασχοληθεί με την πολιτική. Θα τον ψηφίσεις;
Ε, όχι, βέβαια! Μα είναι δυνατόν; Τι δουλειά έχει η τέχνη με την πολιτική; Αυτά όλα είναι για ψηφοθηρία. Εγώ, πάντως, δεν θα έκανα ποτέ κάτι τέτοιο. Μακριά!
Ο Σάκης παντρεύτηκε μέσα στη χλιδή. Ο δικός σου γάμος πώς ήταν;
Παντρεύτηκα το 1977 σε ένα εκκλησάκι στη Νέα Σμύρνη, που ήταν δύο τετράγωνα από το σπίτι μας και στο οποίο πήγαμε μαζί με τη γυναίκα μου με τα πόδια.
Εγώ φορούσα ένα ριγέ κοστούμι, που είχα, και η Μαίρη ένα καλό φόρεμα, που επίσης είχε. Παρόντες στον γάμο ήταν μόνο οι γονείς μας και η κουμπάρα, ενώ το βράδυ πήγα και τραγούδησα στο Ζουμ, όπου τότε εμφανιζόμουν με τη Μαρινέλλα και τον Δάκη.
Εχεις παιδιά;
Ναι, έναν γιο, τον Νικόλα, και μια κόρη, την Ερατώ. Από τον γιο μου έχω κι έναν εγγονό, που είναι συνονόματος και μας έχει ξετρελάνει.
