❱❱ Η Ντίνα Νικολάου αποκαλύπτει στην «Espresso» πώς κατάφερε να κατακτήσει με τις γεύσεις της το Παρίσι
❱❱ Τα παιδικά χρόνια σ’ ένα χωριό της Φθιώτιδας, ο κεραυνοβόλος έρωτας με τον άντρα της και το success story με τις… πίτες Από τον
ΗΛΙΑ ΜΑΡΑΒΕΓΙΑ
Στη Γαλλία την αποκαλούν «Ντίνα Νικολάου de Grece». Πρόκειται για έναν τίτλο που κέρδισε επάξια, αφού κατάφερε να «ταξιδέψει» στην Ελλάδα μέσα από τις γεύσεις ως και την Κατρίν Ντενέβ. 
Βιβλία γαστρονομίας, τηλεοπτικές εκπομπές, βραβεία και μια ευτυχισμένη οικογένεια συνθέτουν το… hall of fame μιας Ελληνίδας με φαντασία και ταλέντο, η οποία ξεκίνησε από τη Φθιώτιδα και κατέκτησε το Παρίσι.
Πού μεγάλωσες;
Στην Κυρτώνη Φθιώτιδας, ένα χωριό κοντά στην Αταλάντη, στους πρόποδες του όρους Χλωμού. Παρόλο που ήμασταν μια μέση αγροτική οικογένεια, εγώ και οι δύο αδελφές μου δεν καταλάβαμε ποτέ οικονομικό πρόβλημα. Είχαμε αυτά που πρέπει: το αληθινό φαγητό, την αγάπη από τους δικούς μας και όνειρα.
Ποια είναι η πιο έντονη ανάμνηση από τα παιδικά σου χρόνια;
Αυτό που με συντροφεύει πάντα στη ζωή μου είναι το γεγονός ότι από μικρές εγώ και οι αδελφές μου μάθαμε την κατανομή εργασίας. Οι γονείς μου ήταν καπνοπαραγωγοί. Εμείς, όμως, ποτέ δεν το φέραμε βαρέως ότι δουλεύαμε. Απεναντίας, το ότι από 12 χρόνων η καθεμία μας είχε τον ρόλο της στην οικογενειακή εργατική αλυσίδα μάς έκανε από νωρίς πολύ υπεύθυνες.
Ο δικός σου ρόλος ποιος ήταν;
Δεν μου άρεσε να σηκώνομαι τα χαράματα και να πηγαίνω στους αγρούς να μαζεύω καπνά. Επειδή, λοιπόν, αγαπούσα πάντα τη μαγειρική κι είχα μάθει από πολύ μικρή να μαγειρεύω, βρήκα τον τρόπο να μένω στο σπίτι και να κάνω αυτό που μου άρεσε. Ημουν δεν ήμουν 12 ετών, όταν πρότεινα στη μητέρα μου να αναλάβω την κουζίνα. Η γυναίκα γέλασε, αλλά μου έδωσε την ευκαιρία.
Τα κατάφερες όμως…
Ε, βέβαια. Κυρία! (γέλια) Θυμάμαι, έκανα τυρόπιτες κι επειδή εμείς στο χωριό μου έχουμε κατσικίσιο τυρί, το οποίο είναι αψύ στη γεύση του, εγώ έβαζα μέλι μέσα και δεν τους το έλεγα. Κανείς δεν θα την έτρωγε αν τους το έλεγα.
Ετσι σκέφτηκες να γίνεις σεφ;
Αυτό δεν το σκεφτόμουν τότε. Στην εποχή μου οι καλοί μαθητές στις μεσοαστικές οικογένειες σπούδαζαν, πήγαιναν στο πανεπιστήμιο και παίρνανε πτυχία. Αν, πάλι, δεν έπαιρναν τα γράμματα, γίνονταν τεχνίτες. Εγώ σπούδασα διοίκηση επιχειρήσεων στη Θεσσαλονίκη.
Το Παρίσι, όπου διατηρείς μάλιστα και το εστιατόριο Evie Evane μαζί με την αδελφή σου, πώς προέκυψε;
Ο αδελφός του πατέρα μου ζει στο Παρίσι 50 χρόνια. Μετά το τέλος των σπουδών μου στη Θεσσαλονίκη έφυγα εκεί για να κάνω μεταπτυχιακό στο μάρκετινγκ. Τότε ήρθα σε επαφή με πολλές εθνικές κουζίνες. Επαθα σοκ. Κατάλαβα ότι οι Γάλλοι δεν τσουβαλιάζουν την κουζίνα τους ως γαλλική, αλλά τη διαχωρίζουν ως τοπική. Είναι άλλη η κουζίνα της Αλσατίας, άλλη της Λιόν… Αυτό με μάγεψε. Πήρα, λοιπόν, το πτυχίο μου και άρχισα να δουλεύω στον θείο μου, ο οποίος είχε μια επιχείρηση prêt a porter και έφτιαχνε φασόν για τον Ιβ Σεν Λοράν και άλλους μοδίστρους, και με τα χρήματα που κέρδιζα αγόραζα βιβλία μαγειρικής.
Πώς και δεν ασχολήθηκες με τη μόδα;
Η αλήθεια είναι πως θα μπορούσα. Οταν ο θείος μου κατάλαβε πόσο καλή ήμουν στους χρωματισμούς και στα κουμπιά, με έστειλε να βγάλω μια σχολή stylist-modelist. Το έκανα με κέφι. Η μαγειρική, όμως, ήταν άλλο πάθος. Ετσι αποφάσισα να πάω στην καλύτερη σχολή γαστρονομίας, στο Παρίσι, την Gordon Blue. Ξέρεις, η μαγειρική λειτουργεί αρχικά ως ένστικτο, σαν μεγάλη επιθυμία φροντίδας, περιποίησης και αποδοχής. Οσο για την επαγγελματική μορφή της, χρειάζεται μεθόδευση, οργάνωση, πάρα πολλή δουλειά και γνώση.
Και πώς τα πήγες;
Περίφημα! Θα σου πω ένα περιστατικό για να καταλάβεις. Κάναμε μαθήματα για τις ζύμες και οι Γάλλοι, που είναι εκπληκτικοί σ’ αυτόν τον τομέα, χρησιμοποιούν κατά κόρον το βούτυρο. Γύρισα, λοιπόν, και είπα στους καθηγητές ότι εμείς στην Ελλάδα κάνουμε ζυμάρι για τις πίτες μας με ελαιόλαδο. Εκείνοι τότε με κοίταξαν με δυσπιστία, αλλά μου ζήτησαν να τους δείξω. Πήρα κι εγώ τον πλάστη μου και έφτιαξα κάτι φύλλα εκπληκτικά. Για να μη σ’ τα πολυλογώ, βρέθηκα να κάνω αυτή την επίδειξη σε όλες τις τάξεις της σχολής και να διδάσκω ελληνική μαγειρική σε Γάλλους, Κινέζους, Βραζιλιάνους…
Και μόλις έβγαλες τη σχολή;
Δούλεψα κοντά σε μεγάλους σεφ, άρχισα να στέλνω συνταγές μαγειρικής και άρθρα γαστρονομίας σε ελληνικά περιοδικά και κάποια στιγμή συνεργαστήκαμε με την αδελφή μου, τη Μαρία, στο εστιατόριο Evie Evane, το οποίο ανήκε για χρόνια στην οικογένεια του Κρητικού συζύγου της. Το αγόρασαν με τον άνδρα της πριν από 14 χρόνια και αποφασίσαμε με τη Μαρία να παρουσιάσουμε στους Γάλλους ένα άλλο στιλ ελληνικής κουζίνας. Δεν φαντάζονταν ποτέ ότι η μαγειρική ιστορία μας φτάνει ως την αρχαία Ελλάδα και ότι υπάρχει μια δομημένη τοπική κουζίνα, που είναι διαφορετική, της Κρήτης, της Μακεδονίας, των Κυκλάδων, της Πελοποννήσου…
Τους το μάθατε όμως. Απόδειξη, και το βραβείο που κέρδισε φέτος το εστιατόριο.
Ναι, βραβευτήκαμε ως το εστιατόριο με την καλύτερη ξένη κουζίνα στο Παρίσι. Αυτή ήταν η μεγαλύτερη επαγγελματική χαρά που θα μπορούσα να πάρω. Στόχος μας από την αρχή ήταν να έρχονται στο Evie Evane οι Γάλλοι πελάτες μας και να ταξιδεύουν στην Ελλάδα μέσα από τις γεύσεις. Τους εκπαιδεύσαμε να τρώνε και να πίνουν ελληνικά.
Στην ελληνική τηλεόραση πώς μπήκες;
Χάρη στην Ελεονώρα Μελέτη. Είχα πάει στον «Πρωινό καφέ» για να παρουσιάσω το πρώτο μου βιβλίο μαγειρικής. Βγήκα δέκα λεπτά on air και έπειτα από μια εβδομάδα με πήραν τηλέφωνο και μου πρότειναν να κάνω δοκιμαστικό. Τελικά η Ελεονώρα με διάλεξε και πήγα στον «Πρωινό καφέ», όπου έμεινα δύο χρόνια. Το πρώτο διάστημα πηγαινοερχόμουν κάθε Σαββατοκύριακο στο Παρίσι, γιατί τις καθημερινές έπρεπε να είμαι στην εκπομπή.
Με τον άντρα σου πώς γνωριστήκατε;
Σε ένα φιλικό σπίτι, στο Παρίσι. Είχε γενέθλια κάποιος κι εγώ πήγα να πω χρόνια πολλά και να φύγω. Το ίδιο και ο Κώστας, βρέθηκε εκεί για να ευχηθεί και θα έφευγε αμέσως. Ε, τελικά φύγαμε τελευταίοι, με πήγε στο σπίτι μου.
Κεραυνοβόλος έρωτας;
Αισθάνθηκα ότι ακόμη και να τον έχανα μέσα στο πλήθος σίγουρα θα τον ξανάβρισκα. Παντρευτήκαμε έπειτα από έναν χρόνο και αποκτήσαμε τον Γιώργο αμέσως. Μετά ήρθε ο Στέλιος μας.
Είναι αλήθεια ότι πάθαινες κρίσεις πανικού παλιότερα;
Ναι, περίπου για δύο χρόνια. Κρίσεις πανικού παθαίνουν κατά καιρούς όλοι οι άνθρωποι. Το ξεπέρασα όμως γιατί είχα και έχω ανθρώπους γύρω μου που μ’ αγαπάνε. Ολα περνάνε με την πολλή αγάπη.
Από τις τηλεοπτικές δουλειές σου ποια ξεχωρίζεις;
Θεωρώ ότι όλες μού έχουν δώσει από κάτι. Η εκπομπή που είχα για τεσσεράμισι χρόνια στο Star, η οποία ήταν καθημερινή, ήταν εκείνη που με έβαλε στα σπίτια όλων των ανθρώπων, οι «Νηστικοί πράκτορες», όπου συμμετείχε και ο Θανάσης Πάτρας. Μια εκπομπή που αγάπησα ιδιαίτερα ήταν το «Ενα τραπέζι Ελλάδα», στον Σκάι. Τώρα ετοιμάζω στον Alpha μια εκπομπή αληθινή και χρήσιμη, όπου η μαγειρική εκτός από τη χρηστική πλευρά της προσφέρει ώρες δημιουργίας και επικοινωνίας.
Το φετινό καλοκαίρι υπέγραψες το μενού σ’ ένα νέο εστιατόριο στην Πλάκα της Κρήτης.
Οι άνθρωποι που έχουν το Pont είναι Ρώσοι κοσμοπολίτες. Είχαν έρθει να φάνε ελληνικά στο Παρίσι. Τους άρεσε πολύ η μαγειρική μου και μου ζήτησαν ν’ αναλάβω τον συγκεκριμένο χώρο εστίασης.
