Οι αποχωρήσεις από τον ΑΝΤ1 καλά κρατούν τις τελευταίες ώρες.
Μετά την αποχώρηση της Κατερίνας Παπαμερή και της Αγλαΐας Λάτσιου σειρά είχε ο Κωστής Τσιακανίκας. Ο ίδιος ανακοίνωσε τη λήξη συνεργασίας του με το κανάλι με ένα ποστ του στο facebook.
«Δεκαεπτά χρόνια στον ΑΝΤ1.Σε δύο “δόσεις”. Σε όλα τα πόστα. Από “κάλφας” διευθυντής. Η μισή επαγγελματική μου ζωή εδώ…Χάρη στην οικογένεια του αλησμόνητου καπετάνιου Μίνωα και την στήριξη του άξιου διαδόχου στην ηγεσία του Ομίλου, Θοδωρή Κυριακού. Ευγνώμων για πάντα.
Αγαπημένοι συνεργάτες, ήρθε η ώρα να σας αποχωριστώ για νέους δρόμους και νέες προκλήσεις…
Ευχαριστώ θερμά την Διοίκηση του Ομίλου και τα στελέχη του για την συνεργασία μας, τον Άγγελο Πετρόπουλο, τον Πρόδρομο Παπαηλιόπουλο και την Νάνσυ Τάση για τις εξαιρετικές στιγμές που μοιραστήκαμε, τον Νίκο Χατζηνικολάου, τον Γιώργο Παπαδάκη, τη Ρίτσα ,την Μαρία, τη Φαίη, την Αναστασώ, τον Νικόλα, τον Γιώργο ,τον Αντώνη, την Άννυ,-και για να μην χάσω τις λίγες μέρες που έχω για διακοπές γράφοντας ονόματα-,ευχαριστώ με αγάπη όλες και όλους για τις μάχες που δώσαμε με ένταση και εντιμότητα. Δεν μπορώ φυσικά να μην αναφερθώ και στον “βράχο” αδερφό μου Στρατή Λιαρέλλη, που βοήθησε με όλες του τις δυνάμεις το έργο της Διεύθυνσης Ειδήσεων και Ενημέρωσης.
Με τους περισσότερους από σας ανταμώσαμε παιδιά. Ζήσαμε μαζί τον χρόνο να κυλά και να μας χαρακώνει, με επιτυχίες και αποτυχίες, χαρές και λύπες, γάμους, γεννητούρια και χωρισμούς, γλέντια και πίκρες, αγωνίες και ελπίδες...Δεν θα ξεχάσω ποτέ με πόση ζεστασιά με υποδεχθήκατε στον ΑΝΤ1. Δεν θα ξεχάσω ποτέ με πόση εργατικότητα και επαγγελματισμό αγωνιστήκατε ,συχνά σε δύσκολες συνθήκες, για την ενίσχυση του ενημερωτικού προφίλ του καναλιού. Σας ευχαριστώ από καρδιάς. Δημοσιογράφους, τεχνικούς και διοικητικούς.
Για μένα ήσασταν και θα είστε, πριν και πάνω απ’ όλα ΦΙΛΟΙ…
Αφήνω τον…Μπόρχες να πει τα υπόλοιπα!
“Δεν μπορώ να σου δώσω λύσεις για όλα τα προβλήματα της ζωής σου, ούτε έχω απαντήσεις για τις αμφιβολίες και τους φόβους σου, όμως μπορώ να σ’ ακούσω και να τα μοιραστώ μαζί σου. Δεν μπορώ ν’ αλλάξω το παρελθόν ή το μέλλον σου.
Όμως όταν με χρειάζεσαι θα είμαι εκεί μαζί σου. Δεν μπορώ να αποτρέψω τα παραπατήματά σου. Μόνο μπορώ να σου προσφέρω το χέρι μου να κρατηθείς και να μην πέσεις. Οι χαρές σου, οι θρίαμβοι και οι επιτυχίες σου δεν είναι δικές μου, όμως ειλικρινά απολαμβάνω να σε βλέπω ευτυχισμένο. Δεν μπορώ να περιορίσω μέσα σε όρια αυτά που πρέπει να πραγματοποιήσεις, όμως θα σου προσφέρω τον ελεύθερο χώρο που χρειάζεσαι για να μεγαλουργήσεις. Δεν μπορώ να αποτρέψω τις οδύνες σου όταν κάποιες θλίψεις σου σκίζουν την καρδιά, όμως μπορώ να κλάψω μαζί σου και να μαζέψω τα κομμάτια της για να την φτιάξουμε ξανά πιο δυνατή.
Δεν μπορώ να σου πω ποιος είσαι ούτε ποιος πρέπει να γίνεις. Μόνο μπορώ να σ’ αγαπώ όπως είσαι και να είμαι φίλος σου. Αυτές τις μέρες σκεφτόμουν τους φίλους μου και τις φίλες μου, δεν ήσουν πάνω ή κάτω ή στη μέση.
Δεν ήσουν πρώτος ούτε τελευταίος στη λίστα. Δεν ήσουν το νούμερο ένα ούτε το τελευταίο. Να κοιμάσαι ευτυχισμένος. Να εκπέμπεις αγάπη. Να ξέρεις ότι είμαστε εδώ περαστικοί. Ας βελτιώσουμε τις σχέσεις με τους άλλους. Να ακούμε την καρδιά μας. Να εκτιμούμε τη ζωή. Δεν έχω την αξίωση να είμαι ο πρώτος, ο δεύτερος ή ο τρίτος στη λίστα σου. Μου αρκεί που με θέλεις για φίλο. Ευχαριστώ που είμαι.”
Στο επανιδείν παίδες! Οι δρόμοι τρέχουν χιαστί…
Ομαδάρα, χαρές και επιτυχίες εύχομαι!».
