H κρίση της ελληνικής τηλεόρασης δεν είναι μόνο το 20% στην τηλεθέαση, νούμερο που θεωρείται πλέον «ταβάνι» σε εκπομπές και σειρές, αλλά τα ίδια και τα ίδια πρόσωπα!
Τα τελευταία χρόνια βρίσκεται αντιμέτωπη με μια κρίση που δεν περιορίζεται στη χαμηλή τηλεθέαση. Τα ποσοστά που καταγράφουν οι περισσότερες εκπομπές είναι σχεδόν μονοψήφια -σπάνια φτάνουν το 15%-, ενώ κυρίως φιγουράρουν στο 10%.
Στην πραγματικότητα, τα νούμερα αυτά ανακλούν ένα βαθύτερο πρόβλημα: την έλλειψη φαντασίας και ουσιαστικής διαφοροποίησης. Το μόνο στοιχείο που διαφοροποιείται είναι τα πρόσωπα: άλλος παρουσιαστής, διαφορετική ομάδα, αλλά ίδια θεματολογία. Από το πρωί μέχρι το απόγευμα ο τηλεθεατής έρχεται αντιμέτωπος με μια αδιάκοπη επανάληψη. Πάνελ που σχολιάζουν τα ίδια πρόσωπα και τα ίδια θέματα, lifestyle, συνεντεύξεις που μοιάζουν περισσότερο με φιλικές κουβέντες παρά με δημοσιογραφικές συζητήσεις. Αυτό το μοντέλο, που κάποτε ίσως είχε απήχηση, σήμερα δείχνει ξεπερασμένο.
Ο τηλεθεατής δεν αντέχει άλλο να βλέπει την ίδια «συνταγή» να αναπαράγεται μηχανικά. Το αποτέλεσμα είναι η κόπωση, η απαξίωση και τελικά η απομάκρυνση του κοινού από την τηλεοπτική συχνότητα. Σε διεθνές επίπεδο, η τηλεόραση εξελίσσεται, πειραματίζεται με νέες φόρμες, δοκιμάζει διαφορετικά είδη και απευθύνεται σε κοινά με διαφορετικά ενδιαφέροντα. Στην Ελλάδα, όμως, η ποικιλία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η τηλεόραση, αντί να καλλιεργεί και να ψυχαγωγεί σε βάθος, μοιάζει να περιορίζεται στο εύκολο, στο γρήγορο, στο ανακυκλώσιμο. Κι όμως, ο θεατής τού σήμερα έχει περισσότερες απαιτήσεις από ποτέ, καθώς ζει στην εποχή του Netflix, του YouTube και των streaming υπηρεσιών, όπου η επιλογή είναι πλούσια και η ποιότητα συχνά ανώτερη.
Δεν είναι τυχαίο ότι οι νέες γενιές απομακρύνονται σταθερά από το γυαλί. Αν για τους μεγαλύτερους η τηλεόραση παραμένει συνήθεια, για τους νεότερους έχει πάψει να αποτελεί επιλογή. Αυτό δείχνει και τη σοβαρότητα του προβλήματος – μιλάμε για απώλεια επαφής με το κοινό του μέλλοντος.
Η λύση δεν βρίσκεται απλώς στην αλλαγή προσώπων ή στη μεταφορά μιας εκπομπής από κανάλι σε κανάλι. Αυτή είναι η εύκολη -και λανθασμένη- συνταγή που ακολουθείται χρόνια τώρα. Η πραγματική αλλαγή θα έρθει μόνο με τόλμη και με νέα είδη εκπομπών. Oι ψυχαγωγικές εκπομπές δεν είναι πλέον ψυχαγωγικές εκπομπές! Οι εκπομπές που σήμερα βαφτίζονται «ψυχαγωγικές» δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματική ψυχαγωγία. Αντί για χαρά, πρωτοτυπία και ελαφρότητα, σερβίρουν αναμάσημα ενημερωτικών θεμάτων, κοινωνικών υποθέσεων και αστυνομικών ειδήσεων.
Αλλά η ψυχαγωγία είναι κάτι διαφορετικό – είναι γέλιο, δημιουργικότητα, ανάλαφρη διάθεση και εναλλακτικές ιδέες, που δεν ανακυκλώνουν όσα έχει ήδη δει ο τηλεθεατής από το πρωί ως το βράδυ.
Ποιος θα μας το έλεγε ότι οι παλιές πρωινές εκπομπές της Ελένης Μενεγάκη, της Ρούλας Κορομηλά, του Γρηγόρη Αρναούτογλου και της Φαίης Σκορδά θα μας έλειπαν… Αυτές τουλάχιστον ήταν ψυχαγωγικές με τραγούδι και χορό, ανέβαζαν τη διάθεση και στη σκοτεινή μας εποχή ταιριάζουν «γάντι».
