Ισως η μεγαλύτερη πολιτική παρακαταθήκη που αφήνει ο Κώστας Σημίτης είναι ότι δίδαξε τους πολίτες να ανέχονται τη διαφθορά, «εμβολιάζοντάς» τους συστηματικά με σκάνδαλα διαπλοκής, κερδοσκοπίας και ατιμωρησίας σε συνεχείς δόσεις. Με αποτέλεσμα πια ο κόσμος να αναισθητοποιείται ολοένα περισσότερο.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Στον ίδιο, αλλά και στους συνεχιστές του που μέχρι σήμερα «διαβρώνουν» το πολιτικό σύστημα άρεσε να παρουσιάζεται ως εκσυγχρονιστής, αντιλαϊκιστής, ευρωπαϊστής και μεταρρυθμιστής. Αλλά αποδείχθηκε έμπρακτα ότι η πολιτική περσόνα του Σημίτη ήταν μια φούσκα.
Αντίθετα με το πώς φιλοτεχνήθηκε από τον ίδιο και τη «φρουρά» του, η Ελλάδα επί πρωθυπουργίας του σημαδεύτηκε από τις φιλοδοξίες του χωρίς αρχές, το ηθικό κενό, την εγκατάλειψη της εθνικής κυριαρχίας και τις βάσεις της οικονομικής εξαθλίωσης της πλειοψηφίας, που μπήκαν από τότε. Ο Σημίτης δεν υπήρξε μόνο ο πολιτικός που θεσμοθέτησε τη διαφθορά στην Ελλάδα. Αφησε τη χώρα του οικονομικά απειλούμενη και καθ’ οδόν προς το «κραχ» μετά τα υπερκοστολογημένα δημόσια έργα για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, διεθνώς χλευασμένη και με απομειωμένα σύνορα μετά την εθνική τραγωδία των Ιμίων.
Υπέγραψε, καθ’ υπόδειξιν της Μάντλεν Ολμπράιτ, τότε υπουργού Εξωτερικών των ΗΠΑ, τη Συμφωνία της Μαδρίτης, όπου η Ελλάδα αποδέχτηκε μορατόριουμ άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Εκτοτε, εκεί και στα Ιμια πατά η Τουρκία για να αμφισβητεί την ελληνική κυριαρχία στα νησιά του Αιγαίου και να απαιτεί να μην κάνει η Ελλάδα «μονομερείς ενέργειες» που θίγουν τα «νόμιμα και ζωτικά δικαιώματά της». Ακόμη και η είσοδος στο ευρώ έγινε με όρους δικής του, προσωπικής ιδιοτέλειας, αφού η χώρα μπήκε στην ευρωζώνη με μαγειρεμένα στοιχεία, προτού είναι οικονομικά έτοιμη. Στόχος του Σημίτη ήταν να προλάβει να είναι αυτός ο πρωθυπουργός που θα φωτογραφηθεί στο ATM με τα καινούργια χαρτονομίσματα.
Ηταν αυτός που εξέθρεψε το πάρτι της ακρίβειας με τα όργια κερδοσκοπίας πάνω στην ισοτιμία ευρώ/δραχμή, ευνοώντας για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε τέτοιον βαθμό τις πολυεθνικές τροφίμων κι όχι μόνο. Λίγο νωρίτερα είχε πλιατσικολογήσει με το Χρηματιστήριο, χειραγωγώντας το όταν ανακοίνωνε πως θα φτάσει στις 6.000 μονάδες, σπρώχνοντας τον κόσμο προς την καταστροφή. Το σπιράλ οικονομικών παρενεργειών που πυροδοτήθηκε από τις πολιτικές Σημίτη είναι που έφτασε τους πολίτες από το 2010 να παλεύουν για τα τελευταία ψίχουλα μιας ολοένα συρρικνούμενης οικονομικής πίτας. Η πολιτική του έθεσε τις βάσεις για τη συνεχή υποβάθμιση της ελληνικής δημόσιας ζωής.
Ακόμη και μετά το τέλος της πρωθυπουργίας του, η «σχολή Σημίτη» συνέχισε να διαπερνά την ελληνική πολιτική ως μια γραμμή που τέμνει διάφορα κόμματα. Είναι οι ευνοούμενοί του που από προχθές προσπαθούν να πείσουν ότι επρόκειτο για έναν σπουδαίο πολιτικό κι όχι για έναν εκ των χειρότερων πρωθυπουργών, με σχεδόν αποκλειστικά «μαύρες» σελίδες. Επιχειρούν να τον παρουσιάσουν και ως σωτήρα της Κύπρου, με την είσοδο στην Ε.Ε. και την ευρωζώνη, όταν ο Σημίτης δεν μπορούσε να βάλει καν την Ελλάδα στο ευρώ δίχως πλαστά στοιχεία. Ο ίδιος έλεγε ότι ήταν άτεγκτος στην κριτική του, αλλά δεν βρήκε ποτέ τη σοβαρότητα και το κουράγιο να στρέψει αυτή την κριτική στον εαυτό του. Τα τελευταία χρόνια, σε κείμενα και παρεμβάσεις του, φρόντιζε να παρακάμπτει οτιδήποτε από τα πεπραγμένα του θα «λέρωνε» το κατασκευασμένο του πολιτικό προφίλ.
