Η νόσος της σχιζοφρένειας «ξεδιπλώνεται» στο θεατρικό σανίδι μέσα από μια παράσταση που «χτίστηκε» πάνω σε βιωματική εμπειρία της δημιουργού της.
- Από τον Ηλία Μαραβέγια
Η ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας Αρετή Χαρτοφύλακα εργάστηκε εθελοντικά επί σειρά μηνών στον Ξενώνα Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης «Αριάδνη» της Εταιρείας Περιφερειακής Ανάπτυξης και Ψυχικής Υγείας. Εκεί ήρθε σε επαφή με ασθενείς, γράφοντας στη συνέχεια το εν λόγω έργο, το οποίο έχει αρχίσει κιόλας να συζητιέται στους καλλιτεχνικούς κύκλους της πρωτεύουσας.
Αποτύπωμα
«Η εθελοντική απασχόλησή μου στον ξενώνα δεν ήταν απλώς μια επαγγελματική εμπειρία για μένα. Αφησε ένα βαθύτερο αποτύπωμα στον ψυχισμό μου, σε ανθρώπινο και πιο προσωπικό επίπεδο, γιατί συνδέθηκα με τους ανθρώπους εκεί. Οταν ολοκληρώθηκε το πρόγραμμα, αυτό που είχε ήδη “ξυπνήσει” μέσα μου αλληλεπιδρώντας με τους ασθενείς ένιωσα την ανάγκη να το διοχετεύσω κάπου. Ευτυχώς λοιπόν που υπάρχει η τέχνη και με βοηθάει, καθώς είναι για μένα ένας βασικός τρόπος έκφρασης βαθιών συναισθημάτων» εξηγεί στην «Espresso» η δημιουργός της παράστασης «Αριάδνη – Ζώντας με σχιζοφρένεια», που ανεβαίνει στο Θέατρο 104, σε σκηνοθεσία του Αυγουστίνου Ρεμούνδου, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.15.
Το έργο επικεντρώνεται στην καθημερινότητα της Αριάδνης, μιας γυναίκας που έχει διαγνωστεί με σχιζοφρένεια από τα 23 της και φιλοξενείται σε ξενώνα ψυχοκοινωνικής αποκατάστασης. Βλέποντας σκιές να την ακολουθούν παντού, η ηρωίδα δίνει την προσωπική της μάχη με την ασθένεια, προσπαθώντας να κατανοήσει τη θέση της στην κοινωνία και να ξεχωρίσει την πραγματικότητα από τη φαντασία. Κοντά της, αρωγός και στήριγμα, βρίσκεται η Φωτεινή, η ψυχολόγος της, που βοηθά την Αριάδνη να διαχειριστεί τις κρίσεις της και να βρει μικρές στιγμές βελτίωσης και ισχυρής προσωπικής ανάπτυξης, παρά την ασθένεια.
«Ζώντας από κοντά τους ανθρώπους που πάσχουν από σχιζοφρένεια, ένιωσα πως δεν διαφέρουν από εμάς. Αυτό που θέλουν είναι να ζήσουν καλά και να συνδεθούν, ό,τι χρειαζόμαστε όλοι μας δηλαδή. Ετυχε απλώς να νοσήσουν, δεν το διάλεξαν. Αυτό είναι κάτι που –υπό συνθήκες και προϋποθέσεις– μπορεί να συμβεί στον καθέναν μας. Ολοι μας μπορεί να νοσήσουμε ψυχικά από τη μία μέρα στην άλλη, αυτό συνέβη και στην ηρωίδα του έργου» αναφέρει η Αρετή Χαρτοφύλακα, τονίζοντας πως οι ψυχικές ασθένειες, ανάμεσά τους και η σχιζοφρένεια, μας αφορούν όλους.
Δυστυχώς, ακόμη και σήμερα υπάρχει το στίγμα και κάποιοι αντιμετωπίζουν τους σχιζοφρενείς με φόβο και αδιαφορία. «Δεν φτάνει η επιβάρυνση που έχουν από την ίδια τη νόσο, έχουν και επιβάρυνση κοινωνική. Τους βάζει στο περιθώριο η κοινωνία τούς σχιζοφρενείς, σαν να μην αξίζει καν να ασχοληθούμε με αυτούς. Ακόμη και οι οικογένειές τους πολλές φορές τούς απορρίπτουν ως “χαμένες υποθέσεις”. Πολλοί τους θεωρούν επικίνδυνους λόγω άγνοιας. Και στον κύκλο μου, όταν έλεγα πως δουλεύω με ανθρώπους με σχιζοφρένεια, με ρωτούσαν “Δεν φοβάσαι;” ή μου έλεγαν “Να προσέχεις”» περιγράφει η ψυχολόγος και συγγραφέας, η οποία συνεργάστηκε άριστα με τους ηθοποιούς της παράστασης Λίζυ Ξανθοπούλου, Ευγενία Αποστόλου, Ανδριάνα Μαθιουδάκη και Νίκο Γονίδη, τον σκηνοθέτη Αυγουστίνο Ρεμούνδο και τους λοιπούς συντελεστές.
«Κύλησε πολύ φυσικά, σαν να το είχαμε ξανακάνει. Η συνεργασία δε με τον Αυγουστίνο ήταν εξαιρετική, έχει ήθος και ποιότητα, και είναι πολύ καλός στη δουλειά του. Τον εκτιμώ ως άνθρωπο πρωτίστως. Υπάρχει μια συλλογική προσπάθεια, και αυτό βγαίνει στην παράσταση. Καθένας έχει βάλει το λιθαράκι του και τον καλύτερο εαυτό του. Είμαι πολύ χαρούμενη, γιατί είναι μια εμπειρία που με έχει εξελίξει αρχικά ως άνθρωπο και δευτερευόντως ως επιστήμονα και δημιουργό» καταλήγει η Αρετή Χαρτοφύλακα.
