❱❱ Η «Espresso» βρέθηκε στον επίγειο παράδεισο εκείνων που λατρεύουν τα κόλπα με τις σανίδες
Από τον
Μίλτο Σακελλάρη
Πριν από περίπου μία δεκαετία οι πρώτοι skaters εμφανίστηκαν στο κέντρο της Αθήνας, κάνοντας αισθητή την παρουσία τους ιδιαίτερα σε πλατείες οι οποίες αποτελούσαν τις «πίστες» τους.
Για τους μεγαλύτερους ήταν… θορυβώδεις νεαροί, που έκαναν παράτολμα άλματα με τις σανίδες τους, όμως οι ίδιοι είχαν υιοθετήσει μια κουλτούρα που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ και ακολουθούσαν έναν δικό τους τρόπο ζωής.
Στις μέρες μας οι skaters είναι πλέον αρκετοί και το πατίνι από χόμπι έφτασε να γίνει μια απαιτητική και τεχνική δοκιμασία με άλματα και «πιρουέτες» στον αέρα, που κόβουν την ανάσα στους αμύητους. Το μοναδικό πρόβλημα που αντιμετώπιζαν όλα αυτά τα χρόνια οι skaters ήταν ότι δεν είχαν το δικό τους… πεδίο δράσης και οι μόνοι διαθέσιμοι χώροι ήταν βεβαίως και κοινόχρηστοι, με αποτέλεσμα να υπάρχουν συχνά παράπονα από τους μεγαλύτερους. Αυτό το κενό ήρθε να καλύψει η πρώτη πίστα που άνοιξε στην Αθήνα, το Latraac.
Η «Espresso» επισκέφτηκε αυτό το «κρατίδιο» των skaters και μίλησε με τους νέους αλλά και εμπειρότερους skaters για την κοινή αγάπη που τους ενώνει: τη σανίδα με τις ρόδες! Ο συγκεκριμένος χώρος είναι κάτι διαφορετικό και βρίσκεται στον Κεραμεικό. Στο στέκι των skaters το σκηνικό θυμίζει κάτι από Αμερική της δεκαετίας του ’90, όταν το skate άρχισε να μπαίνει στην old school κουλτούρα των νέων.
Η ιδέα
Απέξω δύσκολα αντιλαμβάνεσαι ότι πίσω από την γκαραζόπορτα, σε έναν χώρο περίπου 300 τ.μ., βρίσκεται η μοναδική πίστα για skateboard. Μιλάμε με τον αρχιτέκτονα – σχεδιαστή Ζάχο Βάρφη, έναν από τους τρεις ιδιοκτήτες του χώρου, για την ιδέα που είχε αλλά και για την κουλτούρα του skateboard. Στα 39 του χρόνια, μας λέει ότι του άρεσε το skate από όταν θυμάται τον εαυτό του. Πριν από τρία χρόνια αποφάσισε μαζί με δύο φίλους του να νοικιάσει τον συγκεκριμένο χώρο και να στήσει μια πίστα για να στεγαστούν η αγάπη και οι ανάγκες των skaters της Αθήνας, και από τον περασμένο Απρίλιο το skating έχει το σπίτι του.
Νωρίς το απόγευμα και οι πρώτοι skaters κάνουν την εμφάνισή τους και χωρίς να χάνουν χρόνο μπαίνουν στην πίστα για να ξεκινήσουν το… ζέσταμα. Σταδιακά τα άλματα γίνονται όλο και ψηλότερα, όλο και πιο σύνθετα. Η μουσική ακούγεται επίσης δυνατότερα και νομίζεις ότι βρίσκεσαι σε ένα περιβάλλον όπου κυριαρχεί ο αέρας της ελευθερίας.
«Εχω τελειώσει αρχιτεκτονική στο Λονδίνο. Πριν από τρία χρόνια νοικιάσαμε τον χώρο και τον κατασκευάζαμε για περίπου δύο χρόνια. Πήραμε όλες τις σχετικές άδειες και ανοίξαμε τον περασμένο Απρίλιο. Η είσοδος είναι ελεύθερη. Λειτουργούμε και μπαρ, ενώ προσφέρουμε και φαγητό. Δεν είναι απαραίτητο να κάνεις skateboard για να έρθεις στη ράμπα. Μπορεί απλώς να θέλεις να δεις» είπε χαρακτηριστικά στην «Espresso» ο Ζάχος Βάρφης.
«Οαση»
Οι skaters βρίσκουν εκεί τη μοναδική ράμπα στην Αθήνα, έτσι αποτελεί κάτι σαν όαση για όσους ασχολούνται με τη σανίδα. «Δεν υπάρχουν άλλες ράμπες. Ο κόσμος έρχεται εδώ και κάνει skate. Συνδυάζουμε το skate με μουσική και τέχνη. Κάποια στιγμή σταματά το skate και ο κόσμος πίνει το ποτό του πάνω στην πίστα. Εχουμε ξεκινήσει και κάποιες performances, που χρησιμοποιούν τη ράμπα ανεξάρτητα του skate. Χρησιμοποιούν δηλαδή τη ράμπα σαν σκηνικό» μας εξηγεί ο αρχιτέκτονας – σχεδιαστής.
«Είναι ένας τρόπος έκφρασης. Αισθάνεσαι ελευθερία. Αισθάνεσαι σαν να πετάς. Οσο κάνεις τόσο περισσότερο εθίζεσαι. Υπάρχουν αρκετοί χώροι στην Αθήνα, οι περισσότεροι κάνουν skate στον δρόμο. Πας και βρίσκεις κάτι και κάνεις skate πάνω του. Αυτή είναι η λογική και διαφέρει από το skating που κάνουμε εδώ στη ράμπα και δεν υπάρχει κάποια ατέλεια σε αυτή» είπε στην «Espresso».
Στο μεταξύ, η ράμπα αρχίζει και γεμίζει, ενώ ο κόσμος έρχεται να απολαύσει τον απογευματινό καφέ του και το θέαμα που προσφέρει η ελευθερία τού να… πετάς με το skate. «Είναι μια διαφορετική προσέγγιση και βοηθάμε τους skaters. Θέλαμε να συνδυάσουμε έναν κοινωνικό χαρακτήρα με την ταυτότητα του Κεραμεικού και τέχνες όπως η μουσική. Μας αφορά η δημιουργικότητα. Ηρθε κάποιος από το Λος Αντζελες την προηγούμενη εβδομάδα και μου είπε πως είναι πολύ ωραίο και πως δεν έχουν εκεί μπαρ, μουσική και ράμπα. Κάτι που να τα ενώνει δεν υπάρχει. Θέλαμε να ενώσουμε την κοινωνική κατάσταση και ενέργεια του κοινού με τον skater. Η ράμπα είναι προσαρμοσμένη στις διαστάσεις του οικοπέδου. Εχουμε εντάξει και στοιχεία που υπήρχαν εδώ» πρόσθεσε ο Ζάχος Βάρφης.
«Κατασκευάστηκε με σύγχρονα μέσα»
Ως skaters οι υπεύθυνοι του χώρου εμπνεύστηκαν την κατασκευή της ράμπας από την ανάγκη που είχαν για έναν χώρο, ώστε να επιδίδονται άφοβα στα περίτεχνα κόλπα τους με τη σανίδα. «Εμένα έτσι κι αλλιώς μου άρεσε να κάνω skate. Το σχεδιάσαμε με τρισδιάστατο πρόγραμμα. Επειδή είναι επιφάνεια με καμπύλες, με σύγχρονα μέσα κατασκευής το κάναμε πολύ σωστά. Το skate για μένα είναι σημαντικό. Κάνω από τα 12. Δεν θα το έλεγα άθλημα. Είναι κάτι δημιουργικό» μας είπε ο Ζάχος Βάρφης.
