❱❱ Η ηγουμένη Σαββίνα παλεύει εδώ και 20 χρόνια ολομόναχη, για να μην πέσει η Μονή Βαϊφόρου Βηθφαγής, κοντά στο Ορος των Ελαιών, στα χέρια ΑράβωνΜια σεβάσμια μοναχή από το Ηράκλειο Κρήτης, η ηγουμένη Σαββίνα, έχει απομείνει εδώ και 20 χρόνια ο μοναδικός φύλακας-άγγελος της Ιεράς Μονής Βαϊφόρου Βηθφαγής που αντιμετωπίζει αγέρωχη τη φθορά του χρόνου και τις προκλήσεις της Ιστορίας κοντά στο Ορος των Ελαιών, ατενίζοντας την Ιερουσαλήμ.
Η γερόντισσα Σαββίνα, η οποία μίλησε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια», έφτασε αρχικά στη μονή ως απλή προσκυνήτρια, αλλά παρέμεινε για να μεταδίδει με αξιοθαύμαστη καρτερία και ηρωισμό τη φλόγα της Ορθοδοξίας και το φρόνημα του Ελληνισμού.
«Οταν ανέβηκα στο όρος Θαβώρ (σ.σ.: Ορος της Μεταμόρφωσης) για να προσκυνήσω, ένιωσα να γίνεται η αλλαγή μέσα μου! Δεν με ενδιέφερε τίποτα για τον κόσμο και δεν ήθελα να φύγω από εκείνο το σημείο. Ηταν ένα θαύμα!» δηλώνει και προσθέτει: «Για ένα διάστημα στην αρχή πηγαινοερχόμουν, αλλά δεν υπήρχε τίποτα που θα με κρατούσε στην Ελλάδα. Τα πρώτα χρόνια εδώ υπήρχε μόνο ένας ιερέας, αλλά έπειτα από λίγο καιρό άφησε το μοναστήρι και εγκαταστάθηκε στην Ιορδανία. Ετσι, λοιπόν, έμεινα εγώ μόνη μου να φροντίζω το μοναστήρι».
Στο νοσοκομείο
Πολλές φορές έγινε στόχος επιθέσεων. Οταν πριν από λίγα χρόνια τής έσπασαν το χέρι, δήλωσε στο νοσοκομείο ότι ήταν ατύχημα, για να μην αναμειχθούν η αστυνομία και το Πατριαρχείο. Φέρνει στο μυαλό της τα περιστατικά βίας που έχει υποστεί και η φωνή της αλλοιώνεται από τη συγκίνηση: «Με έχουν χτυπήσει τέσσερις φορές Αραβες και μάλιστα μια φορά μού έσπασαν το χέρι! Με το δικό τους μυαλό νομίζουν ότι, εάν με διώξουν από δω, θα τα πάρουν όλα πλέον δικά τους. Αυτό λένε συνέχεια, βρίζοντάς με πολύ άσχημα, ότι είναι δικά τους! Εχουν βάλει σκοπό τους να με κάνουν να φοβηθώ και να φύγω από τη Βηθφαγή. Δεν σταματάνε. Τη μία μου κλέβουν το ρεύμα, την άλλη μου κλέβουν το νερό!»
Η γερόντισσα αποδεικνύει ότι η πίστη της παραμένει ακλόνητη, όπως και η δύναμη να αντέχει τις επιθέσεις που δέχεται. «Είδα μια γυναίκα να κατευθύνεται προς το κελί μου, όταν δύο άνδρες -Αραβες και αυτοί- της φώναξαν πού βρισκόμουν. Τότε αυτή πλησίασε και άρχισε να με χτυπά, ενώ εγώ παρέμενα ακίνητη σαν ξύλο! Σαν είδε ότι δεν σήκωνα χέρι, άρχισε να με μουντζώνει και να με βρίζει. Ο Κύριος με κάλυπτε και δεν πόνεσα, αλλά ούτε σήκωσα χέρι! Εάν το έκανα, ήταν προγραμματισμένο να επέμβουν οι άνδρες και να με σκοτώσουν…»
Με μειλίχιο ύφος δηλώνει ότι ποτέ δεν ένιωσε φόβο ούτε την ανάγκη να ζητήσει βοήθεια: «Νιώθω ότι εδώ είναι το σπίτι μου, σαν να γεννήθηκα εδώ! Αλλά και τους συμπατριώτες μου στην Ελλάδα τούς έχω πάντα στο μυαλό μου. Να έχουν υγεία, ειρήνη και υπομονή! Και όσο μπορούν να πλησιάσουν τον Κύριο…»
Και φέτος το μοναστήρι γιόρτασε με την πρέπουσα λαμπρότητα το Σάββατο του Λαζάρου, παρουσία του Πατριάρχη, μητροπολιτών και πλήθους πιστών, ενώ η γερόντισσα Σαββίνα στόλισε με βάγια την εικόνα του Κυρίου.
