Περνούν τεράστια δέματα στο Μαρόκο χωρίς φόρο ως «προσωπικές αποσκευές».
Φορτωμένες σαν τα μουλάρια εργάζονται οι γυναίκες στα σύνορα της Μελίγια. Για να κερδίσουν ένα κομμάτι ψωμί αψηφούν το βάρος, την κόπωση και τα προβλήματα υγείας, και καθημερινά μεταφέρουν μεγάλα δέματα με αγαθά στο Μαρόκο, εκμεταλλευόμενες τον νόμο που ορίζει ότι τα προϊόντα που κουβαλάει κανείς πάνω του μπορούν να περάσουν στη χώρα χωρίς να επιβαρυνθούν με φόρους, καθώς θεωρούνται «προσωπικές αποσκευές».
Η Μελίγια, που είναι μια αυτόνομη πόλη της Ισπανίας στα σύνορα με το Μαρόκο, αποτελεί σημαντικό σταυροδρόμι για τη μετακίνηση αγαθών στη βόρεια Αφρική. Μόλις χαράξει, εκατοντάδες γυναίκες σκαρφαλώνουν τον φράχτη ύψους 6 μέτρων που χωρίζει τη Μελίγια από το Μαρόκο. Οι έμποροι τις φορτώνουν με τεράστια δέματα που πολλές φορές ξεπερνούν συνολικά τα 80 κιλά (!) και περιέχουν καλλυντικά, υφάσματα και είδη οικιακής χρήσης, και τις πληρώνουν 3-4 ευρώ για να τα περάσουν πίσω στο Μαρόκο.
Οι περισσότερες από τις γυναίκες αυτές, οι οποίες έχουν το δικαίωμα ως Μαροκινές να επισκέπτονται τη Μελίγια αλλά δεν τους επιτρέπεται να διαμένουν στο ισπανικό έδαφος, είναι χωρισμένες μητέρες που έχουν αναλάβει τον ρόλο του κουβαλητή του σπιτιού. Oχι τυχαία, τις αποκαλούν «porteadoras» (δηλαδή κουβαλήτρες).
«Eχω ολόκληρη οικογένεια να θρέψω. Εχω τέσσερα παιδιά και δεν υπάρχει σύζυγος. Τον χώρισα, γιατί με έδερνε» εξηγεί η Λατίφα, μία από τις κουβαλήτρες, που παραδέχεται ότι απεχθάνεται αυτή τη δουλειά, αλλά την κάνει τα τελευταία 24 χρόνια. Το ίδιο αναγκάζεται να κάνει και η Μαρία, η οποία παρά το γεγονός ότι έχει τραυματιστεί στο πόδι και παράλληλα δίνει μάχη με τον καρκίνο του στήθους, δεν σταματά, γιατί, όπως εξηγεί, ο ανταγωνισμός είναι μεγάλος. «Η οικονομική κρίση έχει αφήσει πολλούς άντρες χωρίς δουλειά, με αποτέλεσμα να διεκδικούν τις θέσεις μας» υποστηρίζει.
ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΡΑΥΤΟΠΟΥΛΟΥ
