Ο γιος του Μανώλη Αγγελόπουλου Στάθης αναπολεί στιγμές από τη ζωή του τεράστιου καλλιτέχνη.
Είκοσι πέντε ολόκληρα χρόνια πέρασαν από τις 2 Απριλίου του 1989, την ημέρα που ο «Μεγάλος Τσιγγάνος», ο Μανώλης Αγγελόπουλος, έκλεισε για πάντα τα μάτια του, αλλά μέχρι και σήμερα θεωρείται από τους μεγαλύτερους λαϊκούς τραγουδιστές που έβγαλε ο τόπος. Ο καλλιτέχνης που «κόντραρε» στα ίσια τον «αυτοκράτορα» του λαϊκού τραγουδιού Στέλιο Καζαντζίδη την περίοδο της απόλυτης κυριαρχίας του παραμένει ζωντανός στις καρδιές όσων τον αγάπησαν.
«Είμαι Τσιγγάνος και είμαι περήφανος» είχε δηλώσει ο ίδιος, τη στιγμή που βίωνε στο πετσί του τον ρατσισμό, αφού παρόλο που είχε ερμηνεύσει τραγούδια συνθετών όπως ο Τσιτσάνης και ο Καλδάρας, αντιμετωπιζόταν μέχρι και την τελευταία του πνοή με προκατάληψη, λόγω της καταγωγής του. «Ο πατέρας μου πέθανε σε νοσοκομείο του Λονδίνου μία εβδομάδα προτού συμπληρώσει τα 50 του χρόνια, εξαιτίας επιπλοκών από εγχείρηση καρδιάς (τριπλό bypass), στην οποία είχε υποβληθεί» λέει ο γιος του, ο γνωστός τραγουδιστής Στάθης Αγγελόπουλος, που μίλησε στην «Espresso της Κυριακής» για τον άνθρωπο, τον καλλιτέχνη, τον πατέρα.
«Οταν έφυγε από τη ζωή, εγώ και τα αδέλφια μου, ο Ηλίας και η Μαρία, ήμασταν μικροί. Εφυγε νωρίς και δεν πρόλαβε να χαρεί τα παιδιά του, να τα δει να παντρεύονται. Δεν πρόλαβε να χαρεί τα εγγόνια του. Ομως όλοι μας τον έχουμε τιμήσει και έχουμε δώσει στα παιδιά μας το όνομά του. Ηταν ένας υπέροχος άνθρωπος, ένας τεράστιος καλλιτέχνης. Σαν πατέρας ήταν καλός, γλυκύτατος. Μας αγαπούσε πολύ και μας το έδειχνε… Δεν πρόκειται να ξεχάσω ποτέ όσες φορές μας πήρε και κάναμε Πάσχα στην Αγία Βαρβάρα. Ηθελε να κάνουμε πάντα εκεί Πάσχα για να είναι κοντά στη φυλή του. Θυμάμαι πως καθόταν με τις ώρες και με μάθαινε να τραγουδάω. Θυμάμαι και τα τρία δυνατά χαστούκια που μου έδωσε για να προσέχω αυτά που μου έλεγε. Ηθελε ό,τι κάναμε να το κάνουμε σωστά».
Στα 33 χρόνια της πορείας του στο λαϊκό τραγούδι ο Μανώλης Αγγελόπουλος ερμήνευσε μεγάλες επιτυχίες, που αγαπήθηκαν και τραγουδήθηκαν από τον κόσμο, ενώ η καταξίωσή του επισφραγίστηκε στις 19 και 20 Ιουνίου του 1983 με τις δύο συναυλίες του στο θέατρο του Λυκαβηττού, όπου δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο. Δεν έλειψαν και τα επικριτικά σχόλια από μερίδα του δημοσιογραφικού και πνευματικού κόσμου -που τον χαρακτήρισαν «Τουρκόγυφτο» και «τσιφτετελιστή»- αλλά και για τη μετάδοση της συναυλίας του από την ΕΡΤ. «Ο Αγγελόπουλος στην πορεία του δέχτηκε πολλά χτυπήματα κάτω απ’ τη μέση. Κι όμως παρέμεινε παλικάρι και βγήκε αλώβητος περνώντας μέσα από συμπληγάδες» μας λέει ο Στάθης Αγγελόπουλος.
Το ιατρικό λάθος και η πικρία πριν από το φινάλε
«Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εποχή που ο πατέρας μου συνεχώς αδυνάτιζε, έχανε βάρος και δεν ένιωθε καλά. Είχαμε γυρίσει όλους τους γιατρούς στην Ελλάδα και κανείς δεν μπόρεσε να διαπιστώσει από τι έπασχε. Και ήταν τελικά κάτι απλό: υπερθυρεοειδισμός.
Η κατάστασή του επιδεινώθηκε, έπαθε έμφραγμα και πνευμονικό οίδημα, τα οποία τα ξεπέρασε… Εγώ μετά πήγα φαντάρος, όταν μου είπαν ότι με τη δεύτερη γυναίκα του Μπέμπα και τον κουμπάρο του είχαν αποφασίσει να πάνε στο Λονδίνο για να κάνει μια εγχείρηση. Υπεβλήθη σε τριπλό bypass και πάνω που πιστεύαμε ότι η καρδιά του ήταν πολύ δυνατή και θα συνέλθει, τελικά έπαθε μια φλεγμονή, εσωτερική αιμορραγία και έφυγε, τον χάσαμε» λέει ο Στάθης Αγγελόπουλος, που εξηγεί ποια ήταν η πικρία του πατέρα του:
«Εφυγε με την πικρία ότι ποτέ το κρατικό κανάλι δεν του έκανε ούτε ένα αφιέρωμα. Οι Ελληνες τον λάτρευαν όμως και του το απέδειξαν στην κηδεία του. Πάνω από 100.000 κόσμος ήρθε από κάθε γωνιά της Ελλάδας. Είχαν ανέβει ακόμη και σε δέντρα. Δέκα εκατομμύρια δραχμές ήταν οι ζημιές που είχαν προκληθεί στο Γ’ Νεκροταφείο από το πλήθος που ήθελε να τον αποχαιρετήσει και είχε στριμωχτεί». Παρά το γεγονός ότι η Πολιτεία θέλησε να γίνει η κηδεία του Μανώλη Αγγελόπουλου δημοσία δαπάνη και να θαφτεί στο Α’ Νεκροταφείο, ο ίδιος πριν κλείσει τα μάτια του είχε αφήσει σαφείς εντολές. Ηθελε να ταφεί στο Γ’ Νεκροταφείο, στην Αγία Βαρβάρα, για να είναι κοντά στη φυλή του.
ΓΙΟΥΛΗ ΣΤΑΡΙΔΑ
