Τα πρώτα γρατσουνίσματα του Σπύρου Ζαγοραίου (στο Παγκράτι) σε μια κιθάρα, η γνωριμία με τη γυναίκα της ζωής του, με την οποία υπήρξαν ντουέτο για χρόνια, και ο θάνατος του γιου του που τον βύθισε στη θλίψη
«Σήμερα δεν υπάρχουν πια μάγκες. Ισως κάποιοι ελάχιστοι που έχουν απομείνει, που τους διακρίνει αυτό το στοιχείο του μάγκα, που είναι τύπος που διασκεδάζει, είναι ντόμπρος και ξέρει να φέρεται σε όλες τις δύσκολες καταστάσεις». Αυτό είχε δηλώσει ο Σπύρος Ζαγοραίος σε συνέντευξή του πριν από περίπου δύο χρόνια. Με το δικό του «φευγιό» όμως η φράση του επιβεβαιώθηκε πλήρως, καθώς αναμφισβήτητα ήταν από τους τελευταίους μάγκες…
Εζησε τη δόξα πολλών σουξέ αλλά βίωσε ακόμη περισσότερα χτυπήματα της μοίρας. Ο 86χρονος Σπύρος Ζαγοραίος, ο οποίος στην εφηβεία του έχασε σε ατύχημα το αριστερό του χέρι, στη συνέχεια αρρώστησε από Πάρκινσον και πριν από περίπου πέντε χρόνια «αποχωρίστηκε» το βλαστάρι του («χτυπήθηκε» από τον καρκίνο), άφησε την τελευταία του πνοή το βράδυ της Δευτέρας στο σπίτι του, όπου για πολύ καιρό ήταν κλεισμένος αντιμετωπίζοντας σοβαρά προβλήματα υγείας.
Ο ερμηνευτής του περίφημου «Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ» και των αγαπημένων κομματιών «Προσευχή», «Στης Λαρίσης το ποτάμι», «Τρελοκόριτσο» και «Ντόλτσε βίτα» γεννήθηκε στις 23 Ιουνίου 1928 στον Αγιο Αρτέμιο του Παγκρατίου από φτωχή οικογένεια, της οποίας πολλά μέλη ήταν ερασιτέχνες κιθαρίστες.
Δεκαετία του ’50
Ετσι και ο ίδιος από μικρός άρχισε να γρατσουνάει μια κιθάρα και σιγά σιγά στράφηκε στον χώρο της μουσικής και του τραγουδιού, για να φτάσει στη δεκαετία του ’50 να γίνει ένα από τα πιο γνωστά ονόματα του λαϊκού τραγουδιού.
Συνεργάστηκε με σπουδαία ονόματα, όπως οι Βασίλης Τσιτσάνης, Σωτηρία Μπέλλου, Μανώλης Χιώτης, Βαγγέλης Περπινιάδης, Πόλυ Πάνου, Μαίρη Λίντα, ενώ πάντα είχε ιδιαίτερη αγάπη στην Καίτη Γκρέυ. Ο λόγος; Οπως έχει αποκαλύψει ο ίδιος, η τραγουδίστρια τον είχε στηρίξει όσο κανείς άλλος στα πρώτα χρόνια που βγήκε στο τραγούδι και πολλοί επιχειρηματίες δεν τον ήθελαν λόγω της αναπηρίας του. Μιλάμε για το αριστερό του χέρι που έχασε στα 13 του από χειροβομβίδα, την οποία βρήκε σε ένα χωράφι και την πήρε σπίτι του νομίζοντας ότι είναι μελανοδοχείο. Μάλιστα ο ίδιος σε συνέντευξή του είχε παραδεχτεί πως είχε βιώσει στο πετσί του τον «ρατσισμό» της αναπηρίας. «Με τη δύναμη της ψυχής μου κατάφερα όμως να ξεπεράσω το πρόβλημά μου» είχε παραδεχτεί.
Ο Ζαγοραίος ήταν δοσμένος με την ψυχή του στο τραγούδι και, όπως είχε πει σε συνέντευξή του, θα… πλήρωνε ακόμη για να βρίσκεται στο πάλκο. «Εμένα μου αρέσει πάρα πολύ να τραγουδάω, όλη μου η ζωή αυτό είναι. Και στον δρόμο που πάω εγώ σφυράω, όταν δεν τραγουδάω. Και ξέρετε και κάτι; Αν έρθει ένας καιρός και δεν μπορώ πια να τα λέω τα τραγούδια όπως πρέπει, εγώ θα πηγαίνω στα μαγαζιά και θα τους λέω “Πόσα θέλετε να σας δώσω να σας πω δυο τραγούδια;”»
Οικονομική κρίση
Πριν από περίπου δύο χρόνια είχε πει πως παρά τα προβλήματα υγείας επιθυμούσε να πιάσει και πάλι το οργανάκι του και να συνθέσει ένα τραγουδάκι για την οικονομική κρίση που βιώνει ο Ελληνας. Για το «ανεξίτηλο δημιουργικό του αποτύπωμα στο λαϊκό τραγούδι, με μεγάλες, διαχρονικές επιτυχίες και μια πλούσια δισκογραφική δραστηριότητα» μίλησε αμέσως μετά την είδηση του θανάτου του η υφυπουργός Πολιτισμού Αντζελα Γκερέκου.
Το κομμάτι του Σπύρου Ζαγοραίου «Ε ντε λα μαγκέν ντε Βοτανίκ (το είχε γράψει ο ίδιος και αποτελούσε την αργκό εκδοχή του τραγουδιού «Ενας μάγκας στο Βοτανικό» με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση) είχε δώσει το όνομα ενός νυχτερινού κέντρου διασκέδασης στην οδό Παπαναστασίου στο Αιγάλεω, το οποίο έφερε την υπογραφή του τραγουδιστή και συνθέτη. Δυστυχώς το «στέκι του Ζαγοραίου», όπως ήταν γνωστό πριν από χρόνια, άλλαξε χέρια, αφού ο ίδιος δεν μπορούσε πλέον να τραγουδήσει. Ο εγγονός του το είχε υπεκμισθώσει για να εμφανίζεται εκεί ο Γιάννης Ντουνιάς.
Ο Σπύρος Ζαγοραίος και η γυναίκα του Ζωή Λασκαράκη (από τις αρχές της δεκαετίας του ’60 ήταν η μόνιμη παρτενέρ του και οι δύο αποτελούσαν δημοφιλές καλλιτεχνικό ντουέτο) απέκτησαν έναν γιο, τον Γιώργο, ο οποίος το 2009 «έφυγε» από τη ζωή, χτυπημένος από τον καρκίνο, χαρίζοντάς τους όμως έναν εγγονό, τον Σπύρο.
«Περνάμε πολύ δύσκολες ώρες μετά τον χαμό του Γιωργάκη μας. Να μην αξιώνει ο Θεός τη μάνα να χάνει το παιδί της. Είναι ο πιο μεγάλος καημός. Ο Γιωργάκης μας ήταν μικροπαντρεμένος. Είχε γνωρίσει ένα κοριτσάκι στο σχολείο, αγαπήθηκαν. Πάω να ξαπλώσω και δεν με παίρνει ο ύπνος. Με φαρμακευτική αγωγή κλείνουν τελικά τα μάτια μου. Ούτε στο νεκροταφείο δεν μπορώ να πάω».
Το «παλικάρι»
Δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι είναι στο χώμα ο Γιωργάκης μου» είχε πει -μεταξύ άλλων- πριν από μερικά χρόνια στην «Espresso» η Ζωή Ζαγοραίου, αναφερόμενη στον καημό που κατέτρωγε εκείνη και τον λατρεμένο της σύζυγο. Στην ίδια συνέντευξη την είχαμε ρωτήσει και για την υγεία του δημοφιλούς καλλιτέχνη, για το «παλικάρι» της, όπως αποκαλούσε τον αγαπημένο της συνοδοιπόρο στη ζωή. «Ο Σπύρος είχε ένα πρόβλημα υγείας από το 1968 που ήμασταν στην Αμερική. Είχε αστάθεια. Οι ειδικοί τη χαρακτηρίζουν Πάρκινσον, αλλά ο άντρας μου δεν τρέμει. Τελευταία επιδεινώθηκε η κατάστασή του.
»Καταλαβαίνεις. Δυσκολεύεται να σταθεί, τον πιάνουν και φοβίες, γι’ αυτό με θέλει συνέχεια δίπλα του. Η θεραπεία στην οποία υποβάλλεται είναι επώδυνη. Αλλά και εγώ δεν είμαι καλύτερα» είχε πει εκείνη.
Περήφανος για τη Ζωίτσα του!
Αλλά και ο Σπύρος Ζαγοραίος ήταν τόσο περήφανος για τη γυναίκα της ζωής του: «Ηταν η καλύτερη τραγουδίστρια και η καλύτερη σύζυγος. Εγώ και η Ζωίτσα μου ζήσαμε τα καλύτερα χρόνια μας. Ηρθαμε βέβαια και σε δύσκολη θέση πολλές φορές, αλλά αντεπεξήλθαμε και στα άσχημα». Η κυρία Ζωή ήταν τόσο συγκλονισμένη που δεν μπόρεσε να συνοδεύσει τον συνοδοιπόρο της ζωής της στο τελευταίο «αντίο» την περασμένη Τετάρτη στο Γ’ Νεκροταφείο.
Αλκίνοος Μπουνιάς