Η πρώην τρανσέξουαλ ανεβάζει τη Δευτέρα τον δικό της θεατρικό μονόλογο, που μιλά για μια γυναίκα των «κόκκινων φαναριών»
Επειτα από τρία χρόνια απουσίας στη Θεσσαλονίκη, η Καρλότα πατάει και πάλι το πόδι της στην Αθήνα προκειμένου να ανοίξει τον δικό της θεατρικό «οίκο ανοχής».
Η Χριστίνα Μπαλτζή (όπως είναι σήμερα το όνομα της γνωστής πρώην τρανσέξουαλ, μετά τη διόρθωση φύλου που έχει κάνει) ανεβάζει την ερχόμενη Δευτέρα 3 Νοεμβρίου στη σκηνή Micraasia, στο Γκάζι, ένα δικό της -αυτοβιογραφικό θα λέγαμε- έργο με τίτλο «Πέντε φορέματα». 
Πρόκειται για τον θεατρικό μονόλογο μια γυναίκας των «κόκκινων φαναριών», ο οποίος περιλαμβάνει καυτές αλήθειες, βασισμένες σε αφηγήσεις ιερόδουλων, αλλά και στις εμπειρίες της ίδιας της συγγραφέως. «Στο παρελθόν έχω περάσει κι εγώ για ένα διάστημα από αυτό τον χώρο» εξομολογείται η Καρλότα στην «Espresso» και τονίζει ότι «όσο οι άνθρωποι θα συνεχίζουν να ζουν υποκριτικά στο κρεβάτι, άλλο τόσο θα επιβιώνουν οι πόρνες».
Ροζ αποκαλύψεις
Στην παράσταση, την οποία υπογράφει η ίδια, η Καρλότα υποδύεται μια ηρωίδα που είναι συνειδητοποιημένη ιερόδουλη και όσο εξελίσσεται η υπόθεση φοράει πέντε φορέματα, τα οποία αντιπροσωπεύουν πέντε ταξίδια στο παρελθόν της: το πρώτο φόρεμα είναι το παιδικό της, το δεύτερο είναι ένα μαύρο κλειστό της χήρας θείας της που τη μεγάλωσε, το τρίτο έρχεται από την εποχή που έκανε drag show στην Αμβέρσα, το τέταρτο -στολισμένο με παγέτες- είναι από τότε που έκανε πεζοδρόμιο και το πέμπτο, ένα σέξι δαντελένιο φουστάνι, αντιπροσωπεύει την περίοδο του οίκου ανοχής.
«Για να φτάσει στο τελικό της ρούχο, που είναι το… πετσί της και η αλήθεια της, πρέπει να περάσει από τέσσερις διαφορετικές ζωές» υποστηρίζει η Καρλότα, η οποία επίσης έχει περάσει από πολλές… διαδρομές.
«Φόρεσα πολλά “φορέματα” προτού φτάσω στο τελικό μου, που είναι εκείνο της συγγραφέως και ηθοποιού. Δούλεψα σε ασφαλιστική εταιρία, άνοιξα κομμωτήριο, μετά ασχολήθηκα με το θέατρο -έχοντας σπουδάσει στη δραματική σχολή του Βασίλη Διαμαντόπουλου με σπουδαίους δασκάλους- και, βέβαια, δεν το κρύβω ότι έχω περάσει και από τον χώρο των ιερόδουλων. Τολμώ να πω ότι έγινα πόρνη για την εμπειρία σε μια περίοδο προτού κάνω τη διόρθωση φύλου. Ηταν τότε που ξεκινούσα τη ζωή μου ως γυναίκα και μου άρεσαν τα μαγικά φώτα του δρόμου» δηλώνει και μας εξομολογείται το μεγάλο σοκ που έζησε στα πρώτα βήματά της ως ιερόδουλη.
«Αυτό που με συγκλόνισε εκείνη την εποχή του πληρωμένου έρωτα ήταν πως σε μια περίπτωση, ενώ εγώ φορούσα φουστάνι, κάποιος άντρας γονάτισε μπροστά μου για να κάνει αυτό που έπρεπε να κάνω εγώ, εγώ που φορούσα το φουστάνι! Δηλαδή είδα πόσο ψεύτικο είναι αυτό που ζει ο κόσμος! Εγώ έψαχνα να βρω τη δική μου αλήθεια και έβαλα φόρεμα, και ο υποτιθέμενος άντρας -μιλάω για ένα ανδρικό πρότυπο που εγώ το είχα ψηλά- να κατακερματίζεται μπροστά στα μάτια μου».
Τη ρωτάμε αν στο έργο της θα υπάρχουν στοιχεία παρμένα από τη δική της «θητεία» ως πόρνη, με πελάτες όχι μόνο ανώνυμους, αλλά -όπως είναι γνωστό- και πολλούς επώνυμους. 
«Το έργο βασίζεται στην αλήθεια και μόνο έτσι όπως την έζησα εγώ, αλλά και άλλα πρόσωπα του περιβάλλοντός μου. Πολλοί έχουν γράψει έργα με πόρνες, αλλά είναι πολύ διαφορετικό το να γράφεις ένα τέτοιο κείμενο κι αυτά που αναφέρεις να τα ξέρεις από πρώτο χέρι. Η κάθε πόρνη δεν ενδιαφέρεται αν ο πελάτης της είναι επώνυμος ή ανώνυμος, αυτό που τη νοιάζει είναι να κάνει τη δουλειά της. Και η αλήθεια είναι πως οι πελάτες έχουν απαιτήσεις, αφού θέλουν να ζήσουν όλα αυτά που δεν κάνουν με τις γυναίκες τους και τις φίλες τους. Υπάρχουν κι εκείνοι που αισθάνονται υποτακτικοί, με άλλα λόγια είναι οι γνωστοί “σκλάβοι”, οι οποίοι κυριολεκτικά πέφτουν στα πόδια σου. Θυμάμαι μία περίπτωση ενός τέτοιου άντρα, ο οποίος φορούσε τις γόβες μου κι έπλενε τα πιάτα ή έβαζε τα ρούχα στο πλυντήριο».
Η Χριστίνα Μπαλτζή αισθάνεται ολοκληρωμένη γυναίκα, έχοντας αποκτήσει και την ανάλογη αστυνομική ταυτότητα.
«Αγγιξα πολλές φορές το όνειρό μου, όποιο και να ήταν αυτό. Εζησα με την απόλυτη ελευθερία, γνώρισα την αγάπη (ήμουν με έναν άνθρωπο εφτά χρόνια), αλλά δεν θέλω αυτή την καταπίεση και το δόσιμο που κουβαλάει. Πλέον μόνο με την τέχνη αισθάνομαι ευτυχισμένη. Δεν με πρόδωσε ποτέ και με εκφράζει απόλυτα. Μάλιστα, είμαι περήφανη που ως ηθοποιός έχω τιμηθεί με το Α’ Βραβείο Γυναικείου Ρόλου στην ταινία “Zodiac” της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη στο Lucania Film Festival της Ιταλίας» λέει.
Η λατρεία για τη γιαγιά της
Oσο για το ποια ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής της, η Καρλότα μάς αναφέρει ότι δεν είχε ιδιαίτερα προβλήματα σε ό,τι και αν έκανε ως τώρα, εκτός από κάποια χρόνια που ζούσε με την άρρωστη γιαγιά της. «Η μεγαλύτερη δυσκολία που πέρασα στη ζωή μου ήταν με τη γιαγιά μου, που τη λάτρευα και η οποία με μεγάλωσε. Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα μαζί της στο χωριό μας, τον Προβατώνα του νομού Εβρου, αλλά στη συνέχεια για πολλά χρόνια έμεινα μακριά της, αφού έφυγα για να βρω τον δικό μου δρόμο. Κάποια στιγμή που επέστρεψα στα πάτρια εδάφη, για να είμαι κοντά στα αγαπημένα μου πρόσωπα, η γιαγιάκα μου -δυστυχώς- είχε πάθει Αλτσχάιμερ και δεν με αναγνώριζε. Εμπαινε στο ασανσέρ, κοιταζόταν στον καθρέφτη και ρωτούσε ποια είναι, δηλαδή η γυναίκα υπήρχε στη ζωή, αλλά στην πραγματικότητα ήταν σαν να μην υπήρχε… Αυτή η κατάστασή της με συγκλόνισε και μπορώ να πω ότι με ωρίμασε, αφού με έκανε να δω τη ζωή με άλλα μάτια».
Αλκίνοος Μπουνιάς
Φωτό: Βαγγέλης Μασιάς