Η Αγγελοπούλου με το… αντισυστημικό ταγέρ που πρόσβαλλε υπουργούς όταν ακουμπούσαν την croco τσάντα της Hermés
Θεσσαλονίκη 1974. Οι άνεμοι της Μεταπολίτευσης σαρώνουν το φοιτητικό κίνημα. Στη Νομική Θεσσαλονίκης οι παρέες των φοιτητών στριμώχνονται μέχρι αργά τη νύχτα σε μικρά διαμερίσματα και συζητούν ως το πρωί για πολιτική, εκπαίδευση, ψυχολογία, κοινωνιολογία.
Ανάμεσά τους και μια μελαχρινή χυμώδης Κρητικιά. Η Γιάννα Δασκαλάκη. «Παίζαμε με ριζοσπαστικές ιδέες και στήναμε νέα σχήματα για να αλλάξουμε τον κόσμο» θυμάται σήμερα, σαράντα χρόνια μετά, η κυρία Αγγελοπούλου. Και όταν οι συνομιλητές της τη ρωτούν αν στρατεύτηκε ενεργά στο φοιτητικό κίνημα της εποχής, τους αφήνει κάγκελο: «Φυσικά! Βγήκαμε στον δρόμο να διαδηλώσουμε για κάθε δίκαιο αγώνα. Βρέθηκα να διαδηλώνω ώμο με ώμο με αριστεριστές. Ακόμη και σήμερα πιστεύω πως άμα είσαι δεκαοκτώ, δεκαεννιά ή είκοσι ετών και δεν βρίσκεσαι στα αριστερά, κάτι λάθος τρέχει με εσένα!».
Το ζήτημα με τη Γιάννα είναι ότι σήμερα, εν έτει 2014, έχει ξεπεράσει κατά πολύ τη νεότητα και έπειτα από μια πορεία στα δημόσια πράγματα, που είχε ως βασικούς σταθμούς την εκλογή της ως βουλευτού της Ν.Δ., την ένταξή της σε αυτό που «Το Βήμα» ονομάζει πλουτοκρατία (μετά τον γάμο της με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο) και τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων (που την έφερε κοντά με το σύστημα Σημίτη), έρχεται να ταράξει τα νερά δηλώνοντας… αντισυστημική και συμπαθούσα τον ΣΥΡΙΖΑ.
Αν είναι λάθος να μην είσαι μικρός αριστερός, μήπως τελικά είναι λάθος να γίνεσαι αριστερός μεγάλος; Οσοι την ξέρουν καλά αντιλαμβάνονται τι σημαίνει ο όρος «αντισυστημική». Παλιός συνεργάτης της λέει «πολύ απλά, οι υπόλοιποι κύριοι και κυρίες του συστήματος την αντιπαθούν και δεν την “παίζουν”».
Τα πάθη και η αθηναϊκή ελίτ
Η αλήθεια είναι ότι η έλευση της Γιάννας στα δημόσια πράγματα γέννησε πάθη και μίση με το «καλημέρα». Κανείς από την αθηναϊκή ελίτ δεν τη συμπάθησε, πολλώ δε μάλλον την αποδέχτηκε.
Η Ντόρα Μπακογιάννη τη θεωρούσε «θρασεία και επιθετική» όταν η Γιάννα ανέβαινε τα σκαλιά της Ρηγίλλης για να ζητήσει από τον πατέρα της, Κωνσταντίνο, να την αφήσει να πολιτευτεί στην Α’ Αθηνών. Οπως μάλιστα αφήνει να εννοηθεί η Αγγελοπούλου στο βιβλίο της «Το Ελληνικό μου Δράμα», η Ντόρα κρύβεται πίσω από τον αποκλεισμό της από τα ψηφοδέλτια της παράταξης στις εκλογές του Ιουνίου 1989.
Τελικά, με παρέμβαση τρίτων, κατάφερε να μπει στις λίστες τον Νοέμβριο της ίδιας χρονιάς και να εκλεγεί βουλευτής. Η φωτογραφία από την ορκωμοσία της ήταν προφητική. Πίσω της στέκονταν οι Μιλτιάδης Μαρινάκης, Βαγγέλης Μεϊμαράκης και Ιωάννης Βαρβιτσιώτης.
Υπουργοί και βουλευτές τη μίσησαν κατά τη διάρκεια διεκδίκησης και διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων. Τόσο επειδή μπήκε ένας νέος παίκτης στο παιχνίδι όσο και επειδή σε στιγμές έντασης γινόταν απότομη.
«Μην ακουμπήσεις ΠΟΤΕ, μα ΠΟΤΕ την τσάντα μου και τα προσωπικά μου έγγραφα» επιτίμησε υπουργό του ΠΑΣΟΚ μπροστά στον Σημίτη μέσα στο Μαξίμου, όταν εκείνος κατά τη διάρκεια σύσκεψης τόλμησε να μετακινήσει τη Croco Hermes τσάντα της από την πολυθρόνα του Σημίτη (στην οποία την είχε τοποθετήσει) στο τραπέζι των συσκέψεων.
Με τον Βενιζέλο ήταν σε διαρκή κόντρα. Στο βιβλίο της αφήνει αιχμές, χωρίς να λέει ονόματα, ότι «η χώρα βρισκόταν στο έλεος των κατασκευαστών μέχρι να ανέβουν οι τιμές έργων που βαφτίζονταν Ολυμπιακά». Με τον Αβραμόπουλο σφάχτηκαν για το ποιος θα παραλάβει τη σημαία των αγώνων από το Σίδνεϊ. Με τον Καραμανλή ήταν ψυχραμένη από την αρχή, παρά το γεγονός ότι ο πρώην πρωθυπουργός συνδεόταν φιλικά με την οικογένεια Αγγελοπούλου διαχρονικά. Οπως λέει η ίδια με παράπονο, τη βραδιά έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων ο πρωθυπουργός στεκόταν δίπλα της «ανέκφραστος».
Η αιτία για τις συγκρούσεις
Ο ορμητικός -κατά πολλούς αλαζονικός- χαρακτήρας της ήταν η αιτία που συγκρούστηκε με όλους και για όλα. Ο μόνος που την τίμησε δημόσια για την προσφορά της να φέρει τους Αγώνες στην Ελλάδα, ικανοποιώντας τον ψυχισμό της, ήταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο οποίος της έδωσε και πλακέτα σε συνέδριο του ΠΑΣΟΚ στη Νίκαια.
Η ενόχλησή της που κανείς άλλος δεν αναγνώρισε τη συνεισφορά της σε αυτό που αποκαλεί «σταθμό» στη νεότερη Ιστορία μας την ορίζει μέχρι σήμερα, ενώ την επηρέασε και όταν ενεπλάκη στον Τύπο. Στην αρχή προσπάθησε να αγοράσει αντί 200.000.000 ευρώ τον Πήγασο («Εθνος», «Ημερησία» κλπ.) από τον παλιό της γνώριμο Γεώργιο Μπόμπολα, εκμεταλλευόμενη τον νόμο για τον βασικό μέτοχο. Η δουλειά χάλασε στο παρά πέντε. Αγόρασε το 2006 τον δεξιό «Ελεύθερο Τύπο» και επιχείρησε να τον κάνει «κεντρώο» (ούτε καν «κεντροδεξιό»), ασκώντας κριτική σε όσους την είχαν χτυπήσει τα προηγούμενα χρόνια.
Το παρασκήνιο της αποτυχίας
Το εγχείρημα απέτυχε όχι μόνο γιατί στράφηκε κατά των αναγνωστών της εφημερίδας, αλλά γιατί όλη η εκδοτική «ελίτ» συνασπίστηκε στο παρασκήνιο εναντίον της για να αποτύχει. Κάτι που η Αγγελοπούλου κατάλαβε όταν έβαλε λουκέτο. Σήμερα ξέρει πως αν είχε αντέξει, θα τους είχε αγοράσει όλους.
Υπό αυτή την έννοια είναι «αντισυστημική», με την προσθήκη «εντός του συστήματος όμως».
Οσο για το αν συμπαθεί τον ΣΥΡΙΖΑ; Ας είμαστε ρεαλιστές. Συμπαθεί τον Τσίπρα από το 2008 (του αφιέρωνε δισέλιδα στον «Ελεύθερο Τύπο» μόλις εξελέγη αρχηγός), αλλά στην πραγματικότητα η Αριστερά είναι ένα όχημα για να πάρει τη ρεβάνς από την αριστοκρατία, ως γνήσια πεισματάρα Κρητικιά.
Το γράφει άλλωστε στο βιβλίο της φόρα παρτίδα, για να εξηγήσει την ένταξή της στη Ν.Δ: «Μόνο ιδεολόγος δεν ήμουν. Κατά βάθος, ήμουν πραγματίστρια. Επιδίωκα να χρησιμοποιήσω την εξουσία για να λύνω τα προβλήματα των ανθρώπων. Για να το κάνω, είχα την προθυμία να δουλέψω με ανθρώπους κάθε πολιτικού χρώματος, αρκεί να είχαν τους ίδιους στόχους με μένα…»