Ο εννιάχρονος Δημήτρης Τραμουντάνης είναι ένα από τα πέντε παιδιά της οικογένειας του Ιωάννη Τραμουντάνη και της Καλλιόπης Παπαθανασίου. Ολη η οικογένεια ζει στη Νικήτη Χαλκιδικής. Ο Ιωάννης Τραμουντάνης, ο πατέρας της οικογένειας, είναι αγρότης, βοσκός και επιχειρηματίας, έχει κατάστημα εστίασης και, ενώ οι υποχρεώσεις του είναι τεράστιες, έχει καταφέρει τα παιδιά του να περνούν πολύ και ουσιαστικό χρόνο μαζί του.
Στυλοβάτης της επταμελούς οικογένειας, εκτός από τον άξιο πατέρα, είναι και μία μητέρα την οποία η «αναπηρία» του παιδιού της όχι μόνο δεν την κατέβαλε, αλλά την πείσμωσε έτσι ώστε να βοηθήσει το παιδί της να δυναμώσει και να την αντιμετωπίσει κι αυτό με θάρρος. Σκοπός της Πόπης και του Γιάννη έγινε ο μικρός τους «άγγελος» να μάθει να ζει με ένα πρόβλημα υγείας που έχουν χιλιάδες ακόμα άνθρωποι, δίχως να αισθάνεται άσχημα ούτε και μόνος.
Ακόμα ένας σκοπός τους έγινε η καλή ποιότητα συναναστροφών του Δημήτρη σε όλους τους τομείς. Ο Δημήτρης τους έχει πρόβλημα όρασης και φορούσε γυαλάκια. Οι ίδιοι, φέρνοντας στη μνήμη τους τις δικές τους παιδικές σχολικές αναμνήσεις, θυμούνται πόσο σκληρά μπορούν να γίνουν κάποια παιδιά όταν αντιμετωπίζουν κάτι διαφορετικό, και κάπου εκεί, γνωρίζοντας πως το παιδί τους δεν φοράει απλώς ένα ζευγάρι γυαλιά μυωπίας αλλά χρειάζεται ιδιαίτερη φροντίδα, άρχισαν να ασχολούνται εξονυχιστικά με το πώς πρέπει να ενημερώσουν όλους όσοι έρχονται σε επαφή με το παιδί για την εξέλιξή του και πρωτίστως το σχολικό του περιβάλλον. Και κάπου εκεί αρχίζει κάτι που όλοι γνωρίζουμε και κανείς δεν τολμάει να ξεστομίσει…
«Δεν είναι πάντα αποδεκτά»
Γιατί να το κρύβουμε πια; Τα διαφορετικά παιδιά δεν είναι πάντα αποδεκτά, τα παιδιά ΑμεΑ κάποιοι νομίζουν πως δεν μπορούν να αντιδράσουν, να επικοινωνήσουν ή να κερδίσουν αυτό που δικαιούνται απ’ όσους τολμούν να τα υποτιμούν… ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΟ!
Κι έτσι ο μικρός αλλά τεράστιος τελικά Δημητράκης βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να μην παίζει με τα υπόλοιπα παιδιά στο προαύλιο του σχολείου του, ενώ μπορούσε, μόνο και μόνο γιατί «κάποιος, κάποιου, κάποτε» δεν ήθελε να πάρει την ευθύνη… Δεν μπορούσε να πιει νερό από το παγούρι του όταν διψούσε… Για τον ίδιο λόγο… Δεν μπορούσε να γίνει ένα με τους συμμαθητές του γιατί απλώς η ακαταλληλότητα κάποιων ευνουχίζει την πολύτιμη συμπερίληψη. Και δεν ήταν μόνο αυτά, υπήρξαν και πολλά άλλα και ιδιαιτέρως σοβαρά, που θα χρειαζόμασταν τόμους για να περιγραφούν. Ομως, όπως όλα τα παραμύθια έχουν ένα μαγικό όμορφο τέλος, έτσι και οι γονείς του Δημήτρη φρόντισαν να δοθεί ένα τέλος στις καθημερινές και άδικες περιπέτειες του παιδιού τους.
Ήξεραν πως ο Δημήτρης τους ξέρει να σέβεται και δεν είναι προκλητικός, γι’ αυτό και ήθελαν να ενισχύσουν την αυτοπεποίθησή του με αγάπη και με αυτό που έλειπε από τη συνταγή μέχρι τότε… Με την «αποδοχή»! Ενημερώθηκαν πως γίνεται η παρουσίαση του βιβλίου της Νένας Χρονοπούλου «Είμαι παιδί, είμαι άγγελος» και προς μεγάλη έκπληξη του Δημήτρη ξεκίνησαν από τη Χαλκιδική και τον έφεραν στον Πειραιά, συγκεκριμένα στα γηπεδάκια Campo de Futbol στου Ρέντη, όπου γινόταν η παρουσίαση τον περασμένο Σεπτέμβριο, κι εκεί όλα άλλαξαν για τον μικρό μας ήρωα! Ο Δημήτρης ανέβηκε στο βάθρο της παρουσίασης κι εκείνο το βράδυ τόλμησε και μίλησε για τα συναισθήματά του μπροστά σε κοινό που τον αποδεχόταν και τον αγαπούσε, ενώ ξαφνικά ένιωσε πως μπορεί να καταφέρει τα πάντα… Ακόμα και να πιει νερό από το παγούρι του όταν διψάει! Κι έτσι κι έγινε, ο Δημητράκης άλλαξε, και άλλαξε για την υπόλοιπη ζωή του!
Η «αποδοχή» είχε κάνει το θαύμα της, όλοι αυτοί οι άνθρωποι που τον χειροκρότησαν για το θάρρος του, για την τόλμη και την ειλικρίνειά του τού έδωσαν τη δύναμη να πάει σε όσους δεν τον πρόσεχαν όσο θα έπρεπε και να τους πει: «Πήγα στο σπίτι της ΑΠΟΔΟΧΗΣ και είμαι πια δυνατός, σας παρακαλώ μην το ξεχάσετε ποτέ!»
