Ο πόνος της ερωτικής απογοήτευσης είναι κλινικά μετρήσιμος! Αυτό δηλαδή που σου λένε την ώρα που πονάς «έλα, μωρέ, ξεπέρασέ το… ήταν ένας μπιπ» και διάφορα τέτοια, σόρι αλλά δεν είναι τόσο εύκολο, και όσοι έχουν βρεθεί στη θέση αυτή το ξέρουν καλά!
- Aπο τη Σουζη Στεφανιδη
Η ερωτική απογοήτευση συνυπάρχει με την αϋπνία, με τα φλας μπακ, τις ασταμάτητες εικόνες που μας γυρνάνε ξανά και ξανά στα γεγονότα που συνέβησαν τη στιγμή που μας είπε ο άλλος «ξέρεις, δεν σε αγαπώ πια», «ξέρεις, θέλω να χωρίσουμε γιατί αγαπώ μια άλλη», «ξέρεις, δεν θέλω να συνεχίσω το υπόλοιπο της ζωής μου μαζί σου» και άλλα τέτοια!
Και αν σου κάνει τόσο καθαρή εξήγηση, να κάνεις και τον σταυρό σου, μια που συνηθίζεται στην εποχή μας να φεύγουν ξαφνικά χωρίς καμιά εξήγηση, που είναι ακόμα πιο οδυνηρό! Το ίδιο πονάει είτε είσαι 16 ετών, 26, 56 και πάει λέγοντας! Είναι βαρύς ο συναισθηματικός πόνος και δημιουργεί ανηδονία, αϋπνία και σχεδόν όλα τα στερητικά άλφα. Και θα έλεγα μία γενική αδυναμία να συνεχίσεις τη ζωή σου! Σου φαίνεται αδύνατο να ξαναμπείς στην καθημερινότητά σου, αδύνατο να αποδώσεις στη δουλειά! Και έχει αποδειχτεί πραγματικά πως την εποχή που περνάς την ερωτική απογοήτευση οι διανοητικές σου λειτουργίες υπολείπονται. Ξαφνικά δηλαδή «κουταίνεις»! Πονάς τόσο πολύ, που δεν μπορείς να συγκεντρωθείς!
Οταν χωρίζουμε, όταν κάποιος μας δίνει «χυλόπιτα» και μας ραγίζει την καρδιά, για να το πω απλά, εκείνη τη στιγμή ακόμα και την καλύτερη εξήγηση και την πιο γλυκιά προσέγγιση να έχει ο άλλος, όταν σε απορρίπτει ο πόνος ειλικρινά είναι αβάσταχτος. Πολύ συχνά συνυπάρχει και κατάθλιψη. Μετρήσιμη! Το 40% μπορεί να κάνει κατάθλιψη κανονική. Απομόνωση κοινωνική, μέχρι και πόνος στην περιοχή της καρδιάς, που θυμίζει τον πόνο του εμφράγματος! Τι κάνουμε, όμως, εμείς; Αντί, λοιπόν, να δεχτούμε αυτό το απλό γεγονός, καθόμαστε και ψάχνουμε και σκαλίζουμε τι κάναμε λάθος εμείς στη σχέση, και αρχίζουμε και σκεφτόμαστε: «Μάλλον κάτι θα έκανα», «τότε που πήγα εκδρομή μαζί του μπορεί να μην του άρεσε το νεγκλιζέ που φόρεσα», «δεν του αρέσει η δουλειά μου», «δεν του φέρθηκα τόσο καλά στη σχέση».
Ψάχνουμε, λοιπόν, να βρούμε τρύπες σε εμάς και στην προσωπικότητά μας, να βρούμε δικές μας ατέλειες, να βρούμε δικά μας προβλήματα, τα οποία υποτίθεται οδήγησαν τον άλλον σε αυτήν την απόφαση. Δεν είναι έτσι όμως τα πράγματα.. Μπορεί να είμαστε οι καλύτεροι άνθρωποι του κόσμου και ο άλλος να μη μας θέλει. Ο ερωτευμένος που έχει φάει την απόρριψη αναπαράγει και εξιδανικεύει τον σύντροφο. Θυμάται τις καλές στιγμές, θυμάται τις στιγμές αγάπης, της χαράς, της ηδονής ενδεχομένως. Δηλαδή υποκαθιστά την πραγματική «σχέση» με τη «σκέψη». Οπότε αναπαράγει το τραύμα.
Ξαναζεί το τραύμα, ξαναζεί τη σχέση, ξαναζεί την απόρριψη. Πράγμα το οποίο δεν βοηθάει στην «επούλωση». Αντί να παλινδρομούμε σε αυτές τις σκέψεις και να σκαλίζουμε το παρελθόν και να λέμε «γιατί μωρέ ο Τάκης, ο Κώστας με απέρριψε» κ.λπ., πρέπει να το αποδεχτούμε σαν μια πρόκληση, σαν μια μάχη από την οποία θα βγούμε κερδισμένοι, αν παλέψουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Από τη στιγμή που ο άλλος μας απορρίπτει και μας λέει «κορίτσι μου, δεν σε θέλω άλλο», να κοιτάμε μπροστά και να λέμε «αυτός ο άνθρωπος δεν με θέλει άλλο», να σκοτώσουμε κάθε ελπίδα, γιατί η ελπίδα αναπαράγει τον πόνο!
Φρούδες ελπίδες
Οσο ελπίζεις ότι ο άλλος θα γυρίσει, όσο ελπίζεις έπειτα από έναν μήνα, τρεις μήνες πως θα επιστρέψει και θα φτιάξουν τα πράγματα, η πληγή δεν επουλώνεται… Οπότε σκοτώνεις την ελπίδα και αρχίζεις να σκέφτεσαι με λογική. «Δεν με θέλει ο Πέτρος;» Τέλος! Δεν ψάχνουμε να βρούμε τι έφταιξε, δεν μας θέλει απλά! So simple! Και αρχίζουμε τη μάχη… Δηλαδή δεν ψάχνεις με ποια είναι τώρα ο Πέτρος, δεν κατασκοπεύεις τα social media του, ούτε το σπίτι του! Δεν ρωτάς τους κοινούς σας φίλους! Γιατί για να επουλωθεί η πληγή πρέπει να καλυφτεί με κάπαλο!
Πρέπει να αρχίσεις να γεμίζεις τα κενά που άφησε η απώλειά του. Γιατί όταν είσαι σε μία σχέση, έχεις μία κοινωνική ζωή κοινή. Τα αλλάζεις όλα. Δεν πας για καφέ εκεί που τον πίνατε μαζί. Δεν πας διακοπές εκεί που πηγαίνατε. Δεν πας στο γυμναστήριο που πήγαινες μαζί του και κάνατε δυαδική γυμναστική. Ετσι δημιουργείς διάφορα κενά, φεύγει η φωτογραφία του Πέτρου σιγά σιγά από το σαλόνι! Γιατί ουσιαστικά δεν σου λείπει ο ίδιος ο σύντροφος, αλλά η συνήθειά του. Αναδιοργάνωση, λοιπόν! Ολα από την αρχή.
